บทที่ 5 ชะตาพลิกผัน (50%)

“นานขนาดนั้นเลยเหรอวะ” พอได้รับรู้ถึงกำหนดกลับของน้องสาว อธิปก็ส่อแววกระวนกระวายในน้ำเสียงที่ส่งมาตามสายโทรศัพท์ ซึ่งคนฟังก็ช่างสังเกตจึงจับพิรุธความผิดปกติได้ไม่ยาก

“พี่อธิปมีอะไรหรือเปล่าคะ” ถามคล้ายกับจะชักนำพี่ชายเข้าเรื่อง เพราะคนอย่างอธิปคงไม่แค่โทรมาถามเฉยๆ ว่าเธออยู่ไหน ทำอะไรอยู่เป็นแน่แท้ พี่ชายของเธอเปลี่ยนไปเป็นคนใหม่แล้ว คนใหม่ที่ไร้ความรู้สึกห่วงใยน้องสาวดังเดิม และดูท่าว่าคนเก่าจะกลับมายากเสียเหลือเกิน

“พี่อยากได้เงินซักห้าหมื่น” เป็นอย่างที่หญิงสาวคิดไว้ไม่มีผิด อธิปโทรมาคงไม่พ้นเรื่องเงิน หากแต่จำนวนตัวเลขมหาศาลก็ทำให้ลักษณ์ณาราอ้าปากค้างได้เหมือนกัน

“ห้าหมื่น!” เจ้าของร่างบอบบางน่ารักทำตาโต อุทานเสียงดัง ดูเหมือนจำนาวนเงินที่พี่ชายขอมาจะเพิ่มระดับขึ้นตามจำนวนครั้งเสียแล้ว

“พี่จะเอาเงินไปทำอะไรตั้งเยอะแยะ” ลักษณ์ณาราซักไซ้อีกฝ่ายเสียงแข็ง หัวอกแทบมอดไหม้กับความหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้น

“พี่จะเอาไปจ่ายหนี้พนันที่ค้างเขาไว้” อธิปสวนกลับอย่างไม่รู้สำนึกที่เอาเงินน้องสาวไปผลาญให้กับอบายมุข ลักษณ์ณาราอยากจะกู่ก้องร้องตะโกนให้สมกับความคับข้องใจนัก

“อีกแล้วเหรอคะ พี่อธิป เมื่อไหร่พี่จะเลิกเล่นการพนันสักที”

หญิงสาวขึ้นเสียงบ่นอย่างไม่พอใจ หากพี่ชายขอเงินไปทำอย่างอื่นเธอคงไม่ว่า แต่นี่ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าการพนันไม่เคยทำให้ใครร่ำรวย ถึงแม้จะมือขึ้นในแรกเริ่มประเดิม แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่กลยุทธ์ที่ทางเจ้ามือวางเอาไว้ล่อให้พวกนักพนันหน้าใหม่ตายใจ หลอกล่อให้ลูกค้าติด เมื่อผีพนันเข้าสิงอย่างเต็มตัว เงินที่เคยได้ไปจากการเล่นในคราแรกก็จะกลับคืนมาหาเจ้ามือดังเดิม แถมคนเล่นพนันบางรายยังต้องขายทรัพย์สินที่มีมาทุ่มลงในวงพนันเพื่อหวังจะถอนทุนคืน แต่ทุกอย่างก็สูญเปล่า ยิ่งเล่นก็ยิ่งล่มจม จนบางรายสิ้นเนื้อประดาตัว ซึ่งลักษณ์ณาราไม่อยากให้พี่ชายเป็นอย่างหนึ่งในหลายๆ ตัวอย่างที่เธอเคยได้ยินได้ฟังมา

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ แกเป็นน้อง ไม่ใช่แม่” อธิปเริ่มของขึ้นจึงตะคอกใส่น้องสาวด้วยน้ำเสียงกร้าวกระด้าง พร้อมกันนั้นไฟโทสะก็แล่นมาเป็นริ้วๆ

“น้ำรู้ค่ะว่าพี่อธิปเป็นพี่ชายของน้ำ” หญิงสาวสวนกลับทันควัน ความไม่พอใจเริ่มกรุ่นอยู่ในหัวอก ทำไมพี่ชายของเธอจึงได้กลายเป็นคนกระด้างได้ถึงเพียงนี้นะ

“รู้ก็ดี แล้วก็รีบโอนเงินมาให้ฉันด้วยล่ะ” น้ำเสียงพอฟังกว่าเมื่อสักครู่ เมื่อรับรู้ได้จากคำพูดว่าน้องสาวว่าเธอกำลังจะใจอ่อน หากไม่เอาเงินไปจ่ายภายในสามวันนี้ ลูกน้องเสี่ยวันชัยคงตามมากระทืบเขาถึงบ้านแน่ๆ ทีนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต หรือไม่ก็อาจจะถึงขั้นสิ้นชื่ออธิป สุขวิมลไปเลยก็ได้

“วันนี้คงจะไม่ได้หรอกค่ะ เพราะน้ำอยู่บนดอย ที่นี่ไม่มีตู้เอทีเอ็ม” ถึงแม้จะขึ้นเสียงทำท่าไม่พอใจให้อีกฝ่าย แต่เธอก็ยอมโอนเงินไปให้ตามที่พี่ชายต้องการ เพราะไม่รู้ว่าหากอธิปไม่นำเงินไปใช้หนี้จะเกิดอะไรขึ้น พวกเจ้าของบ่อนยิ่งขึ้นชื่อเรื่องความโหดและหน้าเลือดอยู่

“เออ…วันหลังก็ได้ แต่อย่าให้เกินสามวันก็แล้วกัน” เมื่อรู้แน่แล้วว่าตนจะได้เงินจากน้องสาวอธิปก็ปั้นน้ำเสียงให้ดูน่าฟังมากยิ่งขึ้น ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสมใจหมายปอง

“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ ที่น้ำจะช่วยพี่ใช้หนี้พนัน”

ลักษณ์ณาราย้ำชัดในน้ำเสียงว่าเธอจะไม่ยอมให้พี่ชายเอาเงินไปละลายในบ่อนอีกแล้ว เงินทุกบาททุกสตางค์เธอหามันมาด้วยความยากลำบาก เพราะฉะนั้นก็ควรจะใช้จ่ายอย่างคุ้มค่าและประหยัด ซื้อในสิ่งที่จำเป็นและควรค่าแก่การใช้สอย จะใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายมือเติบอย่างพวกเศรษฐี ผู้ดี ไฮโซ คงจะไม่ได้ เพราะไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าในอนาคตภายภาคหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับครอบครัวเล็กๆ ของเธอกับพี่ชายบ้าง ทุกอย่างไม่อาจกำหนดให้ตายตัวได้

“เออ…ยังไงก็ได้ ขอให้แกส่งเงินห้าหมื่นมาให้ฉันก่อน แค่นั้นก็เพียงพอ” แม้จะไม่พอใจอยู่มาก แต่อธิปก็ยังฉลาดพอที่จะทำใจเย็น ตกปากรับคำไปส่งเดชเสียก่อน เพราะถ้าหากโวยวายไปมากกว่านี้ก็เกรงว่าน้องสาวจะเปลี่ยนใจไม่ให้เงินตามที่ขอ

เมื่อจบบทสนทนาลงด้วยเรื่องชวนให้ปวดหัว ลักษณ์ณาราก็ระบายลมหายใจออกมาอย่างยืดยาว ดึงสายตาว่างเปล่าที่มองไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมายเมื่อสักครู่เบือนกลับมายังภาพที่วาดค้างคาไว้บนผืนผ้าใบ กระแทกสะโพกงามงอนหย่อนลงยังเก้าอี้ตัวเดิม แล้วฉวยกระบอกน้ำร้อนออกมาเทใส่แก้วใบเล็ก

“ขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายทีเถอะ พี่อธิป แล้วน้ำจะไม่เสียดายเงินที่ให้พี่ในครั้งนี้เลย” รำพึงกับตัวเองด้วยความหนักใจไปพร้อมกับภาวนาว่าพี่ชายจะเลิกการพนันได้อย่างเด็ดขาด เพราะด้วยกำลังของผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ คงไม่สามารถที่จะหาเงินมาใช้หนี้พนันให้เขาได้ตลอดไป

สะบัดศรีษะที่ปกคลุมด้วยผมสลวยขนาดประบ่า เพื่อขับไล่เรื่องราวของพี่ชายออกไปจากหัวสมอง แล้วหันมาดื่มด่ำไปกับบรรยากาศอันร่มรื่นและสวยงามเบื้องหน้า พร้อมกับการจิบกาแฟร้อนๆ ทว่าหอมกรุ่น จนใจเย็นลงถึงได้วางถ้วยกาแฟเปล่าไว้บนโต๊ะ แล้วตั้งสมาธิให้กลับมาจดจ่อเพื่อที่จะได้วาดภาพให้เสร็จ ก่อนกลุ่มหมอกควันที่ปกคลุมต้นซากุระจะเลือนหายไปพร้อมกับแสงตะวันที่เข้ามาแทนที่และให้ความอบอุ่น

ครบกำหนดเวลากับการทำงานให้แม่เลี้ยงคำหล้า เมื่องานทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์และผ่านพ้นไปด้วยดี ลักษณ์ณาราก็ตีตั๋วรถทัวร์กลับบ้านที่อยู่ฝังธนบุรีของกรุงเทพมหานครทันที กว่าจะกลับถึงบ้านได้ก็เป็นเวลาพลบค่ำ กดกริ่งหน้าบ้านไปหลายทีก็ไร้วี่แววพี่ชายมาเปิด จึงไขประตูเข้าไปภายในบ้านหลังน้อยที่มืดสนิท

ซึ่งก็เป็นไปตามคาด บ้านเงียบสงัดไร้เงาของพี่ชาย อธิปคงจะอยู่ที่ไหนไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ในวงพนันของบ่อนการพนันที่ไหนสักแห่ง สิ่งที่เธอวาดหวังว่าพี่ชายจะหันหลังให้การพนันอย่างที่เขารับปากอย่างแกนๆ คงไม่เป็นผล เพราะขนาดติดหนี้มากถึงห้าหมื่นเขาก็ยังไม่คิดที่จะเลิกนิสัยเดิมๆ สักที