บทที่ 6 ชะตาพลิกผัน (75%)

ปึง…ปึง…ปึง

เสียงทุบประตูของผู้มาเยือนในเวลาค่ำมืดดังแรงระรัวติดกันสามที ทำให้ร่างงดงามที่นอนแผ่หราเอามือก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงนุ่มหลังน้อยถึงกับสะดุ้งโหยง กระเด้งตัวผุดลุกขึ้นจากพื้นเตียง แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องนอนมายืนชิดประตูบานใหญ่ของบ้าน และเงี่ยหูฟังเสียงคนกระทำการอุกอาจถือวิสาสะบุกรุกบ้านคนอื่นในยามวิกาล ใจดวงน้อยเริ่มเต้นโครมครามจนจะทะลุออกมานอกอกซ้าย หวาดกลัวว่าคนภายนอกจะเป็นโจรผู้ร้าย ครั้นจะเรียกให้เพื่อนบ้านในละแวกนั้นมาช่วย เสียงเคาะประตูด้วยแรงเน้นหนักกว่าเดิมก็ดังขึ้นอีกครา

“ไอ้อธิป ฉันรู้ว่าแกอยู่ที่นี่ เปิดประตู!” เสียงตวาดที่ดังขึ้นชิดอีกฟากฝั่งของประตูทำให้คนฟังครั่นคร้าม เรือนกายเพรียวระหงสั่นเทา ยกมือขึ้นปิดปาก เบิกตาโพลง สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้กลับมา ก่อนจะตัดสินใจทำใจกล้าเปิดประตูออกไปเผชิญหน้ากับคนภายนอก เพราะคิดว่าคงหนีไม่พ้นแล้ว ก็อีกฝ่ายเล่นมาจวนตัวเสียขนาดนี้

เสียงเปิดประตูแผ่วเบาพร้อมกับใบหน้าพริ้มเพราของลักษณ์ณาราโผล่พ้นขอบประตูออกมาเล็กน้อย พยายามใช้แรงเท่ามดดึงรั้งประตูในฝั่งของตนไม่ให้แง้มมากเกินกว่าที่เธออยากจะให้เป็น แต่เพียงไม่นานมือเรียวก็ต้องปล่อยจากขอบประตู แล้วผงะถอยหลังออกมาสามก้าว เมื่อเห็นลูกน้องหน้าเหี้ยมของอาเสี่ยพุงพลุ้ยนามว่าวันชัยใช้มือหยาบกร้านผลักประตูเข้ามาเต็มแรง

“พี่ชายเธอไปไหนจ๊ะ คนสวย” เสี่ยวันชัยเจ้าของบ่อนการพนันใหญ่ถามพลางใช้สายตาหยาบโลนมองโลมเลียตั้งแต่หัวจรดเท้าของลักษณ์ณาราโดยไม่คิดจะเกรงใจ ท่าทางและสายตากักขฬะสร้างความประหวั่นพรั่นพรึงให้เจ้าบ้านจนขนกายลุกเกรียว

“พี่อธิปเขาไม่อยู่ เสี่ยมีอะไรกับเขาก็ค่อยมาพรุ่งนี้ก็แล้วกัน” ถึงแม้ภายในจิตใจจะหวาดหวั่น แต่ลักษณ์ณาราก็ยังข่มกลั้นบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไหว มองหน้าคู่สนทนาตาไม่กะพริบ หากอีกฝ่ายคิดไม่ซื่อเธอจะได้หาทางหนีเอาตัวรอดได้ทันท่วงที

“พรุ่งนี้ไม่ได้หรอกสาวน้อย เพราะไอ้อธิปมันนัดให้เสี่ยมาเอาเงินวันนี้” ขณะที่พูดอยู่นั้นสายตาจาบจ้วงของเสี่ยวันชัยก็ยังคงมองแทะโลมทั่วทั้งร่างอรชรอ้อนแอ้นไม่เลิก

“พี่อธิปติดเงินเสี่ยอยู่เท่าไหร่” ถามพลางยกสองแขนเรียวเล็กขึ้นกอดอก เมื่อรู้สึกได้ว่าสายตาหยาบคายของอาเสี่ยหน้าเลือดกำลังจับจ้องอ้อยอิ่งอยู่ที่หน้าอกของเธอ

“ห้าแสน” เสี่ยวันชัยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ห้าแสน!” ลักษณ์ณาราอุทานตาโตทวนคำเจ้าหนี้ของพี่ชาย ตกใจจนแทบล้มทั้งยืน นี่พี่ชายเธอมือเติบขนาดนี้เชียวหรือ หรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วก็ได้รับการยืนยันคำตอบเป็นการพยักหน้าจากเสี่ยวันชัย

“เงินมากมายขนาดนี้ฉันไม่มีให้เสี่ยหรอก เอาไว้ต้นเดือนหน้าก็แล้วกัน” ลักษณ์ณาราต่อรอง อย่าว่าแต่ห้าแสนเลย แสนเดียวเธอก็ไม่มีในตอนนี้ เพราะก่อนหน้านี้พี่ชายเธอก็ผลาญไปแล้วตั้งห้าหมื่น แล้วไหนจะยังค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ และค่าอื่นๆ อีกจิปาถะ

“ถ้าไม่มีเงิน เธอก็ต้องไปกับเรา” อาเสี่ยใจหยาบบอกเสียงแข็ง พร้อมบุ้ยปากส่งสัญญาณให้ลูกน้องหน้าเหี้ยมทั้งสองเข้าจับตัวลักษณ์ณารา เพียงชั่วพริบตาข้อมือน้อยก็ไปตกอยู่ในอุ้งมือหยาบกร้านของชายฉกรรจ์ที่มีหน้าตาไม่ต่างจากโจรห้าร้อย

“พวกแกจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ!” เสียงแหลมหวีดร้องพร้อมทั้งดิ้นรนขัดขืนเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุม แต่การกระทำของเธอกลับไม่ทำให้ร่างสูงใหญ่สะเทือนเพียงนิด ไม่ต่างอะไรจากการเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง

“แล้วเธอคิดว่า ผู้ชายจะเอาผู้หญิงไปทำอะไรได้บ้างล่ะ สาวน้อย” เสี่ยพุงพลุ้ยยกมือหยาบกร้านขึ้นลูบปลายคางเหลี่ยมๆ พลางมองร่างดงามเบื้องหน้าตาเป็นมัน ส่งผลให้หญิงสาวขนกายลุกชูชันหวาดผวากับสายตาและท่าทางของเสี่ยใจหยาบ

“ฉันขอเวลาห้าวัน แล้วจะหาเงินมาคืนเสี่ยให้ครบทุกบาททุกสตางค์” เมื่อเห็นว่าเอากำลังเข้าแก้ปัญหาเป็นวิธีที่ไม่ได้ผล ลักษณ์ณาราจึงเปลี่ยนมาเจรจาด้วยความประนีประนอม เอ่ยปากต่อรองอย่างคนใช้สมองมากกว่าที่จะใช้กำลัง พร้อมกันนั้นก็พยายามบิดข้อมือออกจากอุ้งมืออันน่าสะอิดสะเอียน

“ฮะๆๆ ใครเชื่อเธอก็บ้าแล้วคนสวย หากฉันให้เวลาเธอตามที่ขอ เธอก็ชิ่งหนีกันพอดี” เสี่ยงวันชัยแหงนหน้าระเบิดเสียงหัวเราะ ก่อนจะแสดงเจตนาด้วยการพูดกลั้วหัวเราะว่าจะไม่ยอมให้เธอประวิงเวลา

“ได้โปรดเถอะ ฉันไม่เบี้ยวเสี่ยแน่นอน” เมื่อไม่มีทางเลือกลักษณ์ณาราจึงยอมลดศักดิ์ศรี ปรับโทนเสียงให้ดูน่าฟัง เอ่ยขอร้องอาเสี่ยใจร้ายอีกครา

ทั้งที่ไม่รู้ว่าภายในระยะเวลาห้าวันจะไปหาเงินตั้งห้าแสนมาจากไหน แต่เธอก็อยากจะขอยืดลมหายใจของตัวเองออกไปบ้าง เพราะรู้ดีว่าอาเสี่ยใจหยาบคนนี้ไม่เพียงเปิดบ่อนการพนันอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย เขายังทำธุรกิจมืดค้ามนุษย์อีกด้วย ซึ่งหญิงสาวหน้าตาสะสวยในละแวกนี้หลายคนต้องตกเป็นเหยื่อ เพราะคนในครอบครัวติดเงินเสี่ยวันชัยแล้วไม่มีเงินใช้หนี้ และเธอก็กลัวว่าตัวเองจะต้องประสบชะตากรรมเหมือนกับผู้หญิงเหล่านั้นด้วยเช่นกัน

“อย่าพูดมาก เอาตัวไป!” เสียงกระด้างของเสี่ยวันชัยตวาดดังก้อง ชักรำคาญกับความลีลาท่ามากของแม่สาวน้อยวัยกำดัด ก่อนจะบุ้ยใบ้ให้ลูกน้องจัดการอย่างที่เคยทำเป็นประจำ

ขาดคำของเจ้านายชายหน้าเหี้ยมก็จัดการสาวร่างเล็กทว่าพยศเหลือใจด้วยการโปะผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยยาสลบลงไปบนสันจมูกเชิดรั้น ร่างบางที่ดิ้นรนเอาตัวรอดพลันอ่อนระทวยสิ้นฤทธิ์ในชั่วพริบตา และคงจะล้มลงหัวฟาดพื้นหากลูกน้องของเสี่ยวันชัยไม่ช้อนอุ้มเธอเสียก่อน

จากนั้นผู้กระทำการอุกอาจทั้งสามก็อุ้มร่างไร้สติของลักษณ์ณาราไปขึ้นรถ และขับออกไปจากบ้านหลังน้อยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ว่าไงเฮนรี่” เพียงเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอก็ทำให้อาเสี่ยอารมณ์ดีขึ้นมาเป็นเท่าทวี รีบกดรับสายของอีกฝ่ายแล้วกรอกเสียงลงไปทันที

“ฉันเสียดายจังที่ไม่ได้ลิ้มลองเธอสาวน้อย” หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จเสี่ยวันชัยก็ใช้มือหยาบกร้านลูบไล้แก้มเนียนใสอย่างแสนเสียดาย เหตุก็เพราะว่าผู้ร่วมขบวนการเพิ่งโทรมากำชับว่าห้ามแตะต้องสินค้าให้มีรอยราคี เพราะการประมูลครั้งนี้มีแต่เหล่าบรรดามหาเศรษฐีกระเป๋าหนักซึ่งเงินก็ทำให้เสี่ยวันชัยตาโตจนยอมที่จะละความตั้งใจในการลิ้มรสลักษณ์ณารา