บทที่ 2 คำสั่งประกาศิต (50%)

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ย่าแค่จะบอกว่า ย่าอยากเห็นหน้าเมียแก” ไอ้คำว่า ‘ไม่มีอะไรมาก’ ของคุณย่า ทำให้เขาแทบลมจับ ร่างสูงลุกพรวดพราดขึ้นจากตักอุ่นทันที

“คุณย่าว่าอะไรนะครับ!” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูตัวเองได้ยิน ในใจก็นึกหวาดหวั่นกับความคิดของคนแก่อยู่ไม่น้อย

“แกฟังไม่ผิดหรอกย่ะ พ่อตัวดี หากแกอยากจะได้มรดกในส่วนของฉัน แกก็ต้องแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่ลอยชายหิ้วแม่นุ่งสั้นพวกนั้นเข้าออกโรงแรมไม่เว้นแต่ละวัน” เห็นข่าวที่หลานชายตัวดีขยันตกเป็นประเด็นแล้วคนแก่ถึงกับเกิดอาการปวดเศียรเวียนเกล้า นางอลิเซีย มอร์แกน กล่าวเสียงสะบัด พลางโยนหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนี้ที่มีรูปของแอรอนโชว์หราเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ลงบนโต๊ะตรงหน้าเขาอย่างกระแทกกระทั้น

“ไม่เอานะครับ คุณย่า ผมยังไม่อยากมีห่วงมาผูกคอ” แอรอนเอ่ยค้านอย่างอ้อนๆ ตามประสาคนที่ถูกเลี้ยงดูตามใจมาตั้งแต่เล็กจนโต และความเอาแต่ใจเหล่านี้ก็ไม่ได้มาจากการตามใจของใครที่ไหน หากแต่มาจากหญิงวัยแปดสิบปี ผู้ที่ผมทั้งหัวเป็นสีดอกเลาอย่างนางอลิเซีย มอร์แกน นั่นเอง

“ไม่เอาก็ดี ฉันจะได้ยกมรดกให้ริชาร์ด” นางอลิเซียรู้ดีว่าหากตนยกเหตุผลนี้ขึ้นมากล่าวอ้าง อีกฝ่ายก็จะต้องเต้นเป็นเจ้าเข้า เพราะแต่ไหนแต่ไรแอรอนก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากับริชาร์ดมาโดยตลอด

“อย่านะครับ คุณย่า หลานชายคุณย่าก็มีอยู่ทั้งคน ทำไมต้องไปยกมรดกให้ไอ้ลูกนอกคอกนั่นด้วย”

เมื่อชื่อลูกติดเมียน้อยของพ่อมากระทบโสตประสาท แอรอนก็ทำหน้าตึง แล้วขึ้นเสียงสูงประท้วงด้วยสีหน้าจริงจัง ทุกวันนี้เขาก็ฟาดฟันทางธุรกิจกับหมาลอบกัดอย่างไอ้ริชาร์ดอยู่แล้ว แล้วทำไมเขาต้องมาแย่งชิงมรดกก้อนโตของคุณย่ากับมันอีก หากคุณย่าไม่ยกมรดกให้เขา ก็ขอให้มันตกไปเป็นของสาธารณะ เสียยังดีกว่าจะให้คนชั่วช้าอย่างไอ้ริชาร์ดได้ครอบครอง

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของมัน พ่อกับแม่ของเขาก็คงไม่มีปากมีเสียงกันขั้นรุนแรง จนแม่ของเขาตัดสินใจจบชีวิตลงด้วยการกินยาฆ่าตัวตาย หลังจากนั้นพ่อของเขาก็จดทะเบียนสมรสกับแม่ของมัน หนำซ้ำยังยอมให้ไอ้ลูกนอกคอกอย่างมันใช้นามสกุลมอร์แกน แล้วพามันกับแม่ย้ายเข้ามาอยู่ในมอร์แกน เรสซิเดนท์ แต่แม่ของมันก็ชูคอเป็นคุณนายได้ไม่นาน เพราะพ่อของเขามาด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ที่สุดคุณย่าของเขาก็อันเชิญสองแม่ลูกออกไปจากอาณาจักรมอร์แกน คุณย่าของเขาแบ่งทรัพย์สินให้มันกับแม่เอาไปตั้งตัวก็ดีเท่าไรแล้ว ส่วนมรดกน่ะหรือ อย่าหวังว่าจะหลุดลอดไปถึงมือมันแม้แต่เหรียญเดียว

“งั้นแกก็แต่งงาน มีเมียมีลูกเสียสิ ฉันจะได้อุ้มเหลนเหมือนอย่างคนอื่นเขาบ้าง” นางอลิเซียบอกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ อายุอานามก็เข้าสู่เลขเจ็ดแล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่อาจทราบได้ แต่นางก็ยังไม่มีวาสนาพอจะได้เห็นหน้าเหลนที่เกิดจากหลานชายสุดที่รักกับหลานสะใภ้อยู่ดี คิดแล้วคนแก่ก็เศร้าใจยิ่งนัก

“โธ่…คุณย่าครับ การจะเสกเด็กเข้าท้องใครสักคน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ” เสียงละห้อยโอดครวญ และพยายามที่จะหว่านล้อมให้ผู้เป็นย่าเลิกล้มความตั้งใจ แต่ไม่มีทางซะล่ะ นางอลิเซียเองก็เป็นคนหัวดื้อ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ต่างจากหลานชายสักเท่าไรหรอก

“มันจะไปยากอะไร ทีไปหาความสำเริงสำราญกับแม่พวกนั้นแกยังทำได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับการทำเหลนออกมาให้ย่าได้เชยชมสักคน หรือว่าคนอย่างแอรอน มอร์แกน มันไม่มีน้ำยากันยะ” ประมุขของบ้านมอร์แกนค้อนปะหลับปะเหลือก แล้วกระแทกเสียงใส่อย่างเหลืออด หมั่นไส้กับวาจาที่หลานชายยกเอามาใช้ในการบ่ายเบี่ยงยิ่งนัก

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยครับคุณย่า” พ่อคนที่มั่นใจว่าตัวเองมีน้ำยาดีอยู่เต็มอัตรารีบออกปากค้าน พร้อมตีหน้ายุ่งด้วยความไม่สบอารมณ์

“ไม่ใช่อย่างนั้น แล้วมันอย่างไหนกันยะพ่อตัวดี” เสียงแข็งยอกย้อนทันควัน ได้ทีคุณนายอลิเซียก็รีบทำการต้อนพ่อกระทิงเปลี่ยวให้จนมุมเร็วไว

“ก็มันไม่เหมือนกันนี่ครับคุณย่า ผู้หญิงดีๆ สมัยนี้หายากจะตาย” คนที่กำลังจะถูกมัดมือชกทำเสียงอ่อยแย้ง พลางโนมหน้าลงซบอกอุ่นอย่างอ้อนๆ

“แต่มันก็คงไม่ยากเกินความสามารถของแกหรอก กับอีแค่จะหาผู้หญิงดีๆ สักคนมาทำเมียและแม่ของลูก จริงไหม พ่อสุดหล่อของย่า” ช้อนใบหน้าหล่อระเบิดของหลานชายขึ้นมาสบตา แล้วเอ่ยเชิงย้ำชัดในเจตนารมณ์ของตัวเอง

“โธ่…คุณย่า ก็ผมยังรักสนุกอยู่เลยนี่ครับ” เมื่อเห็นว่าครั้งนี้อีกฝ่ายชักจะไม่ใจอ่อน ใช้ลูกอ้อนพิฆาตอย่างที่เคยทำอยู่เป็นประจำก็แล้ว คุณย่าก็ยังตีหน้าจริงจังกับคำพูด แอรอนจึงครางประท้วงเสียงละห้อย พร้อมทำหน้าเหมือนจะลงไปชักดิ้นชักงอเสียให้ได้

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงแกก็ต้องเอาหน้าเมียแกมาให้ฉันดูภายในสามเดือนนี้ให้ได้” คนแก่มากอุบายยื่นคำขาด โดยไม่นึกสงสารคนที่กำลังทำท่าคร่ำครวญเลยสักนิด แถมส่งค้อนให้พ่อคุณจนตาคว่ำ มีอย่างที่ไหน ไม่อยากมีเมียเพราะยังรักสนุก เหตุผลฟังไม่ขึ้นแบบนี้นางไม่สงสารหรอก มีแต่หมั่นไส้ล่ะสิไม่ว่า

“สามเดือน!” เจ้าพ่อหนุ่มอุทานเสียงดังจนคนที่นั่งข้างๆ สะดุ้งสุดตัว ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องใบหน้าของผู้เป็นย่าจนแทบถลนออกมานอกเบ้า

‘สามเดือนกับการหาเมีย แล้วเขาจะไปหาผู้หญิงที่ไหนมาทำเมียกันวะ ถ้าเมียมันหาตามร้านสะดวกซื้อได้ก็ดีน่ะสิ’ แอรอนบ่นอุบในใจพร้อมตีหน้ายุ่งเหยิง

“ใช่ หากแกยังหาผู้หญิงดีๆ มาร่วมทำเหลนให้ย่าไม่ได้ ย่าก็จะให้แกแต่งงานกับแม่หนูฮันนี่” ผู้เป็นย่าผงกหัวที่ถูกจัดแต่งทรงกระบังตามแบบฉบับคุณนายขึ้น แล้วพยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ ก่อนจะยื่นคำขาดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด บ่งบอกว่านางจะไม่ยอมลดราวาศอกให้อย่างแน่นอน