บทที่ 8 ดุได้ดุไป (1)

“หนูขอลงไปซื้อของหน่อยได้ไหมคะ” พอดีทางผ่านมีร้านขายยาเล็ก ๆ เปิดอยู่

“......” คุณเขาเงียบแต่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเอนหลังพิงเบาะคุณเขาดูเครียด ๆ

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ แนนนี่ลงไปซื้อของแป๊บเดียว” ฉันบอกพี่เทเลอร์เพราะแถวนี้มันหาที่จอดรถยากเดินไปไม่ไกลก็ถึงร้านขายยาแล้ว

“......แกไปซื้อ” เป็นคุณเขาที่พูดกับพี่เทเลอร์

“ครับนาย!”

“ตะ...แต่...”

ฉันไม่ทันจะได้พูดอะไรคุณเขาก็ลืมตาพร้อมทำหน้าดุ ๆ แล้วพี่เทเลอร์รู้เหรอว่าฉันจะซื้อยาอะไร เฮ้อ ฉันก็ได้แต่นั่งก้มหน้าบรรยากาศมันอึดอัดชะมัด

“พอดีลูกชายฉันไม่สบาย ไม่ยอมกินข้าวกินนม งอแงทั้งวันเธอมีน้องคงรู้นะต้องทำยังไง!” อยู่ ๆ คุณเขาก็พูดขึ้น

“รู้ค่ะ” ฉันตอบอย่างหนักแน่น

“ไม่ต้องยิ้มดีใจขนาดนั้น! ถ้าไม่เพราะครั้งที่แล้วเธอเอาเสื้อผ้าบ้า ๆ ไปให้ลูกฉันก็คงไม่เอาแต่ถามหาเธอแบบนี้หรอก!”

พูดดีได้ไม่ถึงสิบคำคุณเขาก็ทำหน้าดุใส่ฉันอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไรดุได้ดุไปยังไงวันนี้ฉันก็จะได้เจอหน้าน้องพาร์ทแล้ว ดุแค่นี้ฉันสบายมาก! (◠‿◕)

“......” คุณเขาหันมาจ้องหน้าฉันแล้วถอนหายใจอย่างเอือมระอา

“ถามจริง เธอโกรธใครเป็นไหม?” คุณเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ

“เป็นสิคะ ใครจะโกรธไม่เป็น” ฉันก็ตอบตามความจริง ใคร ๆ เขาก็ต้องมีอารมณ์โกรธสิ ใครจะไปใจดีได้ตลอดเวลา

“แล้วเธอโกรธฉันไหมที่ฉันไม่ให้เธอไปหาลูกฉัน!” คุณเขาพูดเรียบ ๆ

“โกรธค่ะ! แต่หนูเข้าใจเพราะคุณรักน้องพาร์ทเลยไม่อยากให้คนอย่างหนูเข้าใกล้น้อง!”

ฉันหันไปยิ้มให้คุณเขา ถึงเขาจะใจร้ายกับฉันแต่เขาก็รักและห่วงน้องพาร์ทมาก แถมน้องพาร์ทยังอยู่อย่างสุขสบายแค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว

“ขอบคุณนะคะที่คุณรักน้องพาร์ท แค่คุณรักน้องพาร์ทหนูก็ดีใจแล้วค่ะ” ฉันยกมือไหว้เขา ฉันคิดแบบนั้นจริง ๆ ไม่ได้ประชดหรืออะไร

“ลูกฉันยังไงฉันก็ต้องรัก!”

“......” แล้วคุณเขาก็เอาแต่เงียบและจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น

“ค่ะ!” ฉันก็ได้แต่ยิ้มให้เขาไม่รู้สิแค่คิดว่าจะได้เจอหน้าน้องพาร์ท เรื่องอื่นมันก็ไม่สำคัญไม่อยากจะเก็บมาใส่ใจ…

“แล้วเธอจะเรียนต่อที่ไหน?” วันนี้คุณเขามาแปลก ปกติไม่เห็นสนใจเรื่องพวกนี้เลย

“ยังไม่รู้ค่ะ น่าจะเรียนเสาร์อาทิตย์” ฉันตอบไปอย่างไม่ได้คิดอะไรเพราะจันทร์ถึงศุกร์ฉันต้องไปทำงาน ความฝันที่จะเป็นนักการทูตนั้นมันอยู่ไกลเกินเอื้อมจริง ๆ

“เรียนเสาร์-อาทิตย์?” คุณเขาจ้องหน้าฉันตาเขม็ง

“ค่ะ! พอดีหนูเพิ่งได้งานขายของที่ห้าง” พอดีทางร้านเขาเพิ่งตอบกลับมาเมื่อคืนก่อนกว่าจะได้ทำงานอีกเดือนกว่า ๆ ตอนนั้นอายุก็ครบ 18 พอดี

“แล้วทำไมต้องทำงาน?” คุณเขาดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ ๆ

“คือหนู...” จะบอกคุณเขายังไงดี ก็เงินที่คุณเขาให้ทุกเดือนพ่อกับแม่เอาไปใช้จนหมดแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปเรียนต่อ แล้วมหาวิทยาลัยที่ฉันสอบติด ค่าเทอมก็แพงมากจะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่าย

แนนนี่! เอ๊ย!!! ไม่น่าหลวมปากพูดออกไปเลย

“เงินที่ฉันให้ไปไหนหมด?” คุณเขาพูดอย่างหงุดหงิด

“......” ฉันได้แต่เงียบแล้วก้มหน้า

“เฮ้อ! ช่างเถอะเธอนี่มันซื่อบื้อจริง ๆ” คุณเขาถอนหายใจอย่างเอือมระอา แล้วปล่อยมือจากตัวฉัน

“ไม่ต้องไปทำงานมีหน้าที่เรียนกับนอนอ้าขาให้ฉันเอาก็พอ เรื่องเงินฉันจัดการเอง!”

คุณเขาพูดดุ ๆ แต่คำพูดเขามันยิ่งทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก มันเหมือนเขาจะใจดีกับฉันนะแต่ไอ้คำว่า นอนอ้าขาให้เขาเอา มันรู้สึกจุกแน่นที่หน้าอกยังไงก็ไม่รู้ นี่ฉันจะไม่มีวันหลุดพ้นจากเรื่องนี้ได้เลยหรือไง

“......” แล้วฉันก็ได้แต่เงียบ ฉันก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีความฝันอยากจะเจอกับเจ้าชายรูปงามที่เขารักและพร้อมจะดูแลถนอม กอดปลอบเวลาฉันเสียใจ ให้กำลังใจเมื่อฉันร้องไห้

แต่นั่นก็แค่ฝันเพราะชีวิตจริง เจ้าชายแสนดีแบบนั้นมันไม่มีอยู่หรอก จะมีก็แต่เทพบุตรในคราบปีศาจแบบคุณเขานี่ละมั้ง?

ไม่นานพี่เทเลอร์ก็เดินกลับมาพร้อมยื่นแผงยากับน้ำให้ฉัน ฉันรีบกินยาทันทีกลัวจะลืม

แล้วรถก็วิ่งออกไป แต่ทางที่จะไปมันกลับไม่ใช่ทางไปบ้านคุณเขา

ฉันหันไปมองคุณเขาที่ตอนนี้กำลังนั่งจ้องโทรศัพท์ ท่าทางเขาดูเครียด ๆ สงสัยคงจะมีปัญหาเรื่องงาน

เลยได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ไม่กล้าพูดหรือถามอะไรเพราะคุณเขาไม่ชอบให้ยุ่งเรื่องส่วนตัวไม่ชอบคนพูดมาก