บทที่ 150 150

สองชั่วโมงต่อมา...เวลา 07:30 น.

“พี่เชนขา...” มารินเอ่ยเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน

“จะเอาอะไร?” ราเชนเหลือบตามองด้วยสีหน้าบูดบึ้ง หลังได้ยินยัยหมูอ้วนเอ่ยเรียกตนด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาหลายครั้ง และทุกครั้ง มันมีจุดประสงค์แฝงอยู่ตลอด

“กุ้งตัวนั้นน่ารักจังเลยค่ะ” มารินบอกพร้อมกับส่งสายตาวิ้งๆ ไปให้เจ้าชาย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ