บทที่ 15 บทที่ 15

คราวนี้กลิ่นจันทร์ต้องหันไปมองเขา ใบหน้าเธอยังคงแดงก่ำด้วยความอับอาย ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เพราะเพิ่งเห็นว่าเขาก็เปลือยเปล่าเช่นกัน

“เร็วๆ สิกลิ่นจันทร์ อย่าให้ฉันต้องสั่งซ้ำนะ”

“จะให้ไผ่กอดยังไงคะ คุณกดมือไผ่อยู่” นั่นเป็นคำซื่อๆ ที่เธอพูดออกไป ทำให้คนร้ายกาจเกือบหลุดยิ้ม พลันนึกเอ็นดูขึ้นมา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ