บทที่ 9 บทที่ 9
“คะ พี่เรียกหนูเหรอคะ” เจ้าของดวงหน้าหวานใสถามกลับ พลางมองผู้ชายตรงหน้าอย่างงงๆ เขาน่าจะสูงราวๆ หกฟุต หน้าตาหล่อเหลาสุดๆ ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ดูสำอางแต่ดุดันอยู่ในที มองเผินๆ เหมือนหลุดออกมาจากซีรีส์เกาหลีที่เพื่อนของเธอชอบดู
“ใช่ พี่เรียกเรานั่นแหละ เราเป็นน้องของไอ้ป้องไม่ใช่เหรอ ชื่ออะไรนะ”
“ไผ่ค่ะ” เสียงหวานตอบไปอย่างสุภาพ แม้จะยังไม่แน่ใจนักว่าพี่ผู้ชายคนนี้เป็นใคร แต่ที่เธอรู้แน่ๆ ก็คือ...เขาเป็นเพื่อนของพี่ป้อง
“เราอยู่เชียงรายนี่ แล้วนี่มาทำอะไร มาเที่ยวเหรอ”
“เปล่าค่ะ ไผ่สอบเรียนต่อได้ที่กรุงเทพฯ น่ะค่ะ ก็เลยมาหาพี่ป้อง ให้พี่ป้องหาหอพักให้”
“งั้นเหรอ แล้วหาได้หรือยัง”
“ได้แล้วค่ะ”
“โอเค นึกว่ายังไม่ได้ พี่จะได้ช่วยหา งั้นถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ พี่ชื่อไนท์ นี่นามบัตรพี่” นภัทรบอกอย่างใจดีพร้อมกับหยิบนามบัตรในกระเป๋ายื่นให้เด็กสาวตรงหน้า พลางบอกตัวเองในใจว่า ‘น้องไอ้ป้องก็น่ารักดี’
“ขอบคุณค่ะ”
“เราจำชื่อพี่ไม่ได้ใช่มั้ย”
“เอ่อ...” คราวนี้กลิ่นจันทร์อึกอัก มองหน้าหล่อเหลาอย่างเกรงใจและขอลุแก่โทษ เพราะเธอจำไม่ได้จริงๆ ส่วนใหญ่เวลาที่พี่ชายพาเพื่อนไปเที่ยวบ้าน เธอมักจะขลุกอยู่ในครัวหรือไม่ก็เข้าไปเก็บผลไม้ในสวนช่วยยายกับน้าซะมากกว่า
“พี่ชื่อไนท์” นภัทรแนะนำตัวเอง แล้วยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นสาวน้อยทำท่าเหมือนกลัวเขาจะโกรธ
“ไผ่ขอโทษนะคะที่จำชื่อพี่ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ดูทำหน้าเข้าสิ” นภัทรบอกพลางถือวิสาสะไปขยี้ผมนุ่มสลวยเบาๆ ไม่ใช่เพราะคิดอะไรอย่างอื่น แต่ทำไปด้วยความเอ็นดูจริงๆ ความจริงเขาไม่ใช่พ่อพระหรือจิตใจดีห่าเหวอะไรหรอก เขาออกจะเลวมากเสียด้วยซ้ำ เรียกว่าเสือก็ไม่ผิด เด็กสาวรุ่นนี้เคยผ่านมือเขามาแล้วหลายคน เพียงแต่กับสาวน้อยคนนี้เป็นข้อยกเว้น เพราะเธอคือน้องสาวของเพื่อนรัก อีกอย่างเขาก็หยุดชั่วมาได้พักใหญ่แล้วตั้งแต่เจอผู้หญิงที่ใช่และตั้งใจจะให้เป็นแม่ของลูก
“งั้นพี่ไปหาไอ้ป้องก่อนนะ”
“เดี๋ยวค่ะพี่ไนท์” กลิ่นจันทร์รีบเรียกไว้ เมื่อร่างสูงทำท่าจะผละไปยังห้องของพี่ชายเธอ
“มีอะไรหรือเปล่า” คิ้วเข้มเลิกขึ้นพลางจ้องหน้าคนรั้ง
“คือตอนนี้พี่ป้องอยู่กับแฟนน่ะค่ะ”
“เฮ้ยพูดเป็นเล่น ไอ้เชี่ยป้องเนี่ยนะมีแฟน มีตอนไหนวะทำไมพี่ไม่รู้ แบบนี้พี่ยิ่งต้องรีบไปดู เดี๋ยวนี้มันมีความลับกับเพื่อนเหรอ ได้ไงล่ะ”
ว่าแล้วนภัทรก็ก้าวดุ่มๆ ไปยังห้องที่กลิ่นจันทร์เพิ่งออกมา เธอได้แต่มองตาม พลางคิดว่าตัวเองอุตส่าห์เปิดทาง เพื่อให้พี่ป้องได้อยู่กับแฟนสองต่อสอง แต่ดันมีคนมาขัดขวางซะนี่ กระนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเด็กอย่างเธอซะหน่อย ที่ต้องทำตอนนี้คือลงลิฟต์ แล้วรีบกลับบ้านไปหายายกับน้าซะ
ร่างอรชรก้าวเข้าไปในลิฟต์ ไม่นานประตูก็ปิดลง พร้อมกับที่ลิฟต์เคลื่อนตัวลงไปชั้นล่าง โดยที่กลิ่นจันทร์ไม่รู้เลยว่า นภัทรไม่ได้แค่เข้าไปเป็นก้างขวางคอกวินเท่านั้น แต่เรื่องใหญ่โตที่จะพลิกผันชะตาชีวิตของทุกคนรวมถึงชีวิตเธอด้วย กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
นภัทรพาตัวเองมาหยุดยืนหน้าประตูห้องของเพื่อนรักอย่างกวิน ความจริงจะเรียกว่าห้องเพื่อนก็ไม่ถูกเพราะห้องนี้เคยเป็นห้องเขามาก่อน แต่เพิ่งทำสัญญาซื้อขายกันเมื่อสองสามเดือนที่แล้วนี่เอง เขาสงสารกวินที่เพิ่งเริ่มทำธุรกิจร้านอาหารแบบกึ่งผับ ด้วยความรักเพื่อน อยากให้มีที่พักสบายๆ ใกล้ๆ กับร้าน เขาจึงขายต่อห้องคอนโดมิเนียมห้องนี้ให้ เพราะเขามีอยู่หลายห้องหลายคอนโดฯ โดยที่กวินยังไม่ได้จ่ายเงิน แต่เขาก็ใจกว้างพอจะให้อยู่ก่อน มีเมื่อไหร่ค่อยผ่อนจ่ายทีหลังก็ได้
มือหนาสะอาดสะอ้านยกขึ้น กำลังจะเคาะประตูหน้าห้อง แต่กลับเปลี่ยนใจ เมื่อฉุกคิดได้ว่าถ้าเขาเคาะ อาจไม่ได้เห็นอะไรเด็ดๆ คิดได้เช่นนั้น นภัทรก็ล้วงคีย์การ์ดในกระเป๋าออกมา จัดการเปิดประตูด้วยตัวเองแล้วผลักเข้าไป ซึ่งภาพที่เห็นก็เป็นอย่างที่หวังจริงๆ
กวินกำลังนั่งจูบอยู่กับสาวคนหนึ่ง เขายังไม่เห็นหน้าผู้หญิงเพราะเธอนั่งหันหลังให้ สองคนจูบกันดูดดื่มมาก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าถ้าเขาไม่เข้ามา ทั้งสองคงไม่อยู่แค่จูบแน่ๆ
“อะ...แฮ่ม...” คนชอบกวนกระแอมไอขึ้นขัดจังหวะ ทำให้คนที่กำลังจูบกันอยู่สะดุ้งเบาๆ ก่อนที่กวินจะเป็นฝ่ายผละออกห่างจากผู้หญิง แล้วเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ
“ไอ้ไนท์!”
“ใช่ กูเอง”
“มึงมาได้ไง ไหนว่าจะกลับวันศุกร์”
“ถ้ากูไม่กลับก่อน กูก็ไม่เห็นสิว่ามึงแอบมีแฟนแล้วไม่บอกกู” บทสนทนาของเขายังพุ่งไปยังกวิน ทว่าสายตากลับหลุบลงมองผู้หญิงที่นั่งหันหลัง เขารู้ว่าเธออายและคงกำลังจัดการกับกระดุมเสื้อตัวเองที่ถูกเพื่อนของเขาปลดออกอยู่ จะว่าไปแค่เห็นข้างหลัง เขาก็พอจะเดาได้ว่าสเปกของไอ้ป้อง น่าจะใกล้เคียงกับเขา ต่างกันก็แค่เขาชอบผู้หญิงผมยาว แต่ผู้หญิงที่นั่งหันหลังให้อยู่ตอนนี้ เธอตัดผมสั้น
“ไอ้ไนท์ คือ...”
กวินมีท่าทีอึกอัก สีหน้าเรียกได้ว่าถอดสีก็ไม่ผิดนัก ก่อนที่วินาทีต่อมา คนที่ต้องยืนนิ่งอึ้งเหมือนถูกสาปจะกลายเป็นเขาเสียเอง เมื่อผู้หญิงคนนั้นค่อยๆ หันมา
“บีม!” เขาเรียกชื่อนั้นถูกโดยไม่ต้องให้กวินแนะนำ
“ไนท์...”
“สารเลว!” นภัทรคำรามเสียงต่ำลอดไรฟัน มือกำเข้าหากันแน่น ก่อนที่หมัดแข็งๆ จะเสยเข้าที่ปลายคางของคนเป็นเพื่อนแบบคนผิดหวังและเสียใจอย่างรุนแรง
ผลัวะ!
“กรี๊ดดด”
เสียงหมัดกระทบคาง ตามด้วยเสียงกรี๊ดของคนที่เป็นต้นเหตุอย่างปัณรส เธอรีบถลาไปดึงตัวนภัทรไว้ เมื่อเขาตามไปต่อยซ้ำจนกวินเสียหลักหงายหลังล้มลงไปนอนกับพื้น
