บทที่ 97 บทที่ 97

“น่าเชื่อตายล่ะ” กลิ่นจันทร์ทำเสียงประชดใส่ แต่ก็เกือบกลั้นยิ้มไม่อยู่กับประโยคเกี้ยวพาของเขา

“เชื่อเถอะนะว่าสำหรับฉัน ไม่มีใครน่ากอดเท่าเธออีกแล้ว”

“เดี๋ยวนี้คุณไนท์ปากหวานขึ้นนะคะ”

“ฉันอยากหวาน อยากหวานกับเธอให้มากกว่านี้ เธอจะได้เชื่อใจและยอมบอกรักฉันบ้าง”

“จะอยากฟังไปทำไมคะ”

“ก็คนมันรัก อยา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ