บทที่ 14 บทที่5.สาวออฟฟิต 2
“ผมเข้าสวนสักพักนะ มีอะไรถามคุณเขาหล่ะ เขาเก่งเชียวแหละ” ยาคอบวางงาน เขารู้ดีว่าตนเองเป็นส่วนเกิน เมื่อมีคนทำงานแทน สู้เอาเวลาที่แอบมองนี่ ไปดูคนงานในสวนยังดีเสียกว่า ปล่อยให้เจ้านายหว่านเสน่ห์ตามลำพัง เมื่อดูๆ แล้ว น่าจะแห้วมากกว่าประสบความสำเร็จ เมื่อสายตาสาวน้อยหนึ่งเดียวในที่นี้ ดูเหมือนจะไม่รับรู้ความสนใจที่เจ้านายของเขาเพียรส่งให้
นิรดาพยักหน้ารับ รีบชักสายตากลับมาสนใจงานตรงหน้าต่อ
“ทำไมเธอยังใส่ชุดแบบนั้นมาทำงานในนี่ล่ะ?” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยถาม
หญิงสาวเงยหน้ายิ้มแหยๆ ให้ “นิดามีแค่ชุดแบบนี้ค่ะ ไม่ได้เตรียมชุดอื่นมาด้วย” เธอมาทำงานเป็นคนงานเก็บผลไม้ ดังนั้นชุดสวยๆ จึงไม่จำเป็น นิรดามีแต่กางเกงผ้าหนาๆ กับเสื้อเชิ้ตสารพัดลายที่ผ้าค่อนข้างหนาเช่นกัน
เจ้าของสวนเชอรี่นิ่งคิด เขายกมือเกาปลายคางที่เต็มไปด้วยไรหนวดตอสั้นๆ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้ด้านข้างโต๊ะทำงานของยาคอบ...เมื่อแน่ใจว่าครั้งหนึ่งเขาเคยยัดเสื้อผ้าผู้หญิงไว้ตรงนั้น ชุดที่น้องสาวตัวแสบมาโยนใส่หน้าเขา แล้วบอกว่าไร้รสนิยม!!
โป๊ะเชะ!!
กระเป๋าผ้าสีขมุกขมัวเพราะถูกยัดเก็บไว้นานเกิน3เดือน
“เธอเอาไปใช้สิ ยัยลูน่ามาทิ้งไว้เมื่อหลายเดือนก่อน” ชายหนุ่มยกกระเป๋าใบนั้นมายื่นให้นิรดา
หญิงสาวส่ายหน้าหวือ ยิ้มแหยให้ “ขอบคุณค่ะ นิดาทำงานที่นี่แค่ไม่กี่วันหรอกค่ะ” คำตอบของเธอทำให้มาโคกะพริบเปลือกตาถี่ๆ
“ใครบอกเธอหล่ะ?” ชายหนุ่มถาม ไม่มีคำสั่งจากเขา หน้าที่การทำงานของนิรดาจะไม่มีวันถูกเปลี่ยน
“นิดาเซ็นสัญญามาเป็นคนงานเก็บผลไม้ค่ะ เขาคงไม่อนุโลมให้นิดามาทำงานสบายขึ้นหรอก” หญิงสาวไม่ได้ดื้อแพ่ง แต่การเปลี่ยนหน้าที่การทำงานมันไม่น่าง่ายดายเช่นนี้
“ช่างเถอะ...แน่ใจนะว่าจะไม่รับของพวกนี้ไว้จริงๆ” ชายหนุ่มถามย้ำ
นิรดาพยักหน้ารัวๆ เธอไม่จำเป็นต้องใช้เสื้อผ้าสวยๆ เหล่านั้น เพราะเท่าที่ขนมาจากบ้านก็น่าจะพอใช้ และประการสำคัญที่เธอไม่กล้ารับไว้ เสื้อผ้าเหล่านั้นเป็นของคนอื่น และตัวเจ้าของไม่ได้เป็นคนมอบให้เธอด้วยตัวเอง
มาโคฉุนนิดๆ เขากระชากประตูตู้ดังๆ โยนโครมกระเป๋าใบนั้นเข้าไปไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าออกไปจากห้องทำงานของยาคอบ พกความไม่พอใจไว้เต็มเปี่ยม โดยที่คนก่อกวนความไม่พอใจนั่น ไม่รู้เรื่องสักนิด
นิรดาทำงานต่อ แบบไม่รู้เรื่องรู้ราว...
ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งเสียจมมิด ความเร็วรถยนต์พอๆ กับรถแข่งที่วิ่งบนถนนเรียบๆ ในสนามแข่ง ฝุ่นสีแดงปลิวฟุ้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงหลังรถยนต์คันใหญ่แล่นผ่านไป...ผับ บาร์ในเมืองเปิดร้าน ทั้งกลางวันและกลางคืน...เมื่อมีทั้งนักท่องเที่ยว และคนงานในสวนหาเวลาว่างมาปลดปล่อย มาโคไม่คิดว่าตัวเองจะฉุนขาด จนกระทั่งต้องมานั่งดื่มเพื่อลดอารมณ์คุกรุ่นในใจ เพียงแค่ เด็กสาวผู้นั้น ปฏิเสธความหวังดีของตนเอง...เขากลับควบคุมตนเองไม่ได้เลย
เบียร์เหยือกใหญ่ ชายหนุ่มกระดกดื่ม เหมือนดื่มน้ำเปล่า…น้ำสีเหลืองทองไหลผ่านปาก วิ่งเข้าสู่กระเพาะอาหาร และซึมไปตามกระแสเลือด 2ชั่วโมงกับการดื่มอย่างหนัก จนเลือดกับแอลกอฮอลล์เกือบจะผสมเป็นเนื้อเดียวกัน ในกระแสเลือดของเขา น่าจะมีแอลลกอฮอล์มากกว่าเลือดแน่ๆ
“พี่ๆ ผู้หญิงคนนั้นมองพี่มาตั้งนานแล้วนะ” บาร์เทนเดอร์วัยรุ่นกระซิบบอกมาโค ตอนที่นำเบียร์เหยือกใหม่มาเสิร์ฟให้เขา
ชายหนุ่มปรือตามอง เขากดยิ้มมุมปาก สาวอวบอัด แต่งหน้าจัด ท่าทีกร้านโลกที่เขาเคยชอบ
วันนี้กลับรู้สึกเฉยๆ เมื่อวงหน้าใสซื่อของใครคนหนึ่งผุดแทรกขึ้นมาซ้อนทับ
มาโคโมโหตัวเอง เขาคว้าแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มอักๆ เพื่อกลบร่องรอยบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในใจ
และดูเหมือนว่าแม่สาวคนนั้นจะไม่ยอมถอดใจ หล่อนเดินมาหยุดข้างตัวเขา ส่งสายตาหวานเยิ้มให้ ก่อนจะเอียงตัวกระแซะบอกความใน
ชายหนุ่มกัดฟันกรอดๆ ไม่ใช่เพราะอารมณ์ปรารถนาที่ควรเกิดขึ้น...มันยังไม่กระเตื้องขึ้นสักนิดหรอกนะ เขาโมโหตัวเอง ขนาดมีผู้หญิงมายืนเสียดสีแบบนี้ เขายังไม่วายคิดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้น
“พี่ชาย...เหงาไหมจ้ะ?” ปลายนิ้วเคลือบสีแดงกรีดลงมาบนแขนล่ำสันของเขา พร้อมทั้งไล้วนไปมาเหมือนกำลังต้องการยั่วเย้า
ไม่มีคำตอบจากคนตัวใหญ่ มาโคยืดตัวขึ้นเข้ากระชากแม่สาวทรงโตเข้ามาบดจูบแรงๆ เพื่อพิสูจน์บางอย่างในตัวเอง ไม่มีเสียงร้องห้าม มีเพียงครางแผ่วๆ ของสาวเจ้าที่ชื่นชอบความกระด้างดุดันของคนที่เธออุตส่าห์อ่อย
“มีห้องไหมไอ้น้อง?” ชายหนุ่มถามเสียงเคร่ง
บาร์เทนเดอร์หนุ่มรู้ใจ เขาโยนกุญแจห้องพักด้านบนให้กับมาโค
ชายหนุ่มกึ่งลาก กึ่งจูงสาวอวบอัดคนนั้นขึ้นไปด้านบน สถานที่เริงรักที่หนุ่มกลัดมันต่างก็รู้จักกันดี
เขาเหวี่ยงแม่สาวร่านสวาทลงไปนอนแอ่งแม้งบนเตียงกว้าง หล่อนนอนแผ่ ยกมือชูร่อน เผยอปากทำท่าเซ็กซี่ เมื่อสวรรค์ที่วาดฝันไว้ใกล้จะได้ชื่นชม
“อ่า...เร็วสิคะ ฉันใจจะขาดแล้วนะพ่อรูปหล่อ” หล่อนโบกมือเรียกมาโคเสียงกระเส่า
เจ้าของสวนเชอรี่ขมวดคิ้วเป็นปม...เลือดลมในตัวเริ่มวิ่งพล่าน!! ความสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงกร้านโลก คือความชอบส่วนตัวของเขา ไม่ต้องสอน ไม่มีพันธะ เรื่องเสพสังวาสที่รสชาติถึงพริกถึงขิง
ชายหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปาก กระชากเสื้อบนร่างกายโยนทิ้งไว้ที่พื้น ก่อนจะกระโจนขึ้นไปคลุกเคล้ากับเรือนกายอวบอัดที่บิดส่ายไปมายั่วเย้าอยู่ตรงหน้า
เสียงขาโต๊ะกระทบกับพื้นผิวดังกราวใหญ่ เพราะการโถมแรงของมาโค
ที่ซ่องสุมมั่วโลกีย์ที่ไม่มีคนใดสนใจ ต่อให้มีเสียงแหกปากโหยหวญ คนเหล่านั้นก็ยังกินและดื่มต่อไป เมื่อมันเป็นเรื่องปกติเสียแล้ว กับสถานที่เช่นนี้
มาโคตะปบเนินเนื้อหนั่น... เขานิ่งอึ้ง!! เนินทรวงคู่นี่เหลวเละหล่อนคงกร่ำศึกมาอย่างโชกโชน
ช่างเถอะ!! เขาชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ชายหนุ่มถามตัวเองในใจ ขณะลงมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหล่อนต่อ
