บทที่ 12 ตอนที่10

เพลี๊ย

“เธอ….ไม่ได้รักฉัน…”เสียงตัดพ้อและแววตาที่สั่นเครือของไดร์ฟเอ่ยบอกฉันกลับมาทันทีที่เขาหันหน้าที่โดนฉันตบจนหน้าเขาหันกลับมามองที่ฉันทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมา

“ไดร์ฟ….ฉันแค่ตกใจ…”ฉันบอกไดร์ฟไปและทำท่าจะเข้าไปหาเขาอีกครั้ง

แต่เขากลับถอยห่างออกจากฉันไปและท่่าทางของเขากลับระแวงฉันและไม่เชื่อใจฉันเหมือนก่อนหน้านี้ ฉันพลาดจริงๆ

“ไดร์ฟ…”ฉันเรียกเขาเสียงแผ่วเบาแต่ไดร์ฟก็ไม่ฟังฉันอีกแล้ว เขากลับหยิบเชือกด้ายดิบที่เคยใช้เป็นเชือกมัดข้อมือเขามาถือไว้และทำท่าผูกกันเป็นปม นี่อย่าบอกนะว่าเขาจะฆ่าตัวตายอีกแล้วน่ะ?

“ผูกตรงไหนดีล่ะ….?”ฉันเอ่ยถามเขาไปพลางลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปช่วยเขาหาที่แขวนคอฆ่าตัวตายด้วย

“ไลฟ์สดด้วยม่ะ….แบบบอกความในใจก่อนตายอะไรอย่างนี้อ่ะ?”ฉันออกข้อเสนอแนะให้เขา ทำให้ไดร์ฟหันมามองหน้าฉันอย่างงุนงงและตกใจที่ฉันไม่ห้ามเขาแต่กลับยุยงส่งเสริมเขาแทน

“ก็นายจะผูกคอตายไม่ใช่เหรอไง….”

“ก็เอาเลยสิ….ฉันจะดูตั้งแต่วิธีแรกที่นายใช้เชือกผูกกับอะไรสักอย่างและหาโต๊ะมายืนและเอาเชือกใส่คอพร้อมกับทิ้งตัวห้อยตัวลงมาและให้เชือกรัดคอ…”

“จนลิ้นจุกปาก…ขาดอากาศหายใจและตายลงในที่สุด”

“อยากตาย…ก็ตายดิ….ตายเลย…”

“ฉันจะนั่งดูนายตาย…ตั้งแต่วิธีแรกยันนายหมดลมหายใจ…เลย…นายจะได้รู้ว่านายไม่ได้ตายอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดายไง?”ฉันเอ่ยออกไปพลางทำสีหน้าให้เป็นธรรมดาที่สุด เพราะถ้าฉันไม่ยุยงส่งเสริมเขาแบบนี้แต่กลับห้ามเขา บางทีเขาอาจจะฆ่าตัวตายจริงๆก็ได้นะ

พรึบ

“ทำไมล่ะ….เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?”

“ฉันไม่อยากตายต่อหน้าคนอื่น…”เขาตอบฉันมาเสียงเรียบๆก่อนจะทิ้งเชือกและเดินกระทืบเท้าหนักๆไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนคิงไซส์ขนาดใหญ่สีดำของเขาแทน ทำให้ฉันอมยิ้มขึ้นมาที่เปลี่ยนใจเขาไปได้อีกครั้งหนึ่ง

แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนใจเขาไปได้แบบนี้ทุกครั้งไหม

พรึบ

ฉันก็เดินตามร่างเขาไปพลางค่อยๆขึ้นไปนั่งบนเตียงนอนและค่อยๆเอนตัวลงนอนข้างๆเขาและเอื้อมมือไปกอดเขาจากทางด้านหลังและเอาใบหน้าแนบไปกับแผ่นหลังที่ขาวเนียนของเขา

“อย่าคิดฆ่าตัวตายเลยนะ….”ฉันเอ่ยบอกเขาไป

“อะไรทำให้นายไม่สบายใจ….คุยกับฉันได้นะ…”

“ฉันยินดีที่จะอยู่ข้างๆนายเสมอ….ไดร์ฟ…”

“เธอเป็นแฟนคลับของฉันเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉันขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันสักเท่าไหร่ ก็เมื่อคืนฉันยังทำเป็นไม่รู้จักเขาอยู่เลย แต่ไหงตอนนี้กลับมาทำเป็นรู้จักเขาดีไปได้

“ฉันไม่อยากโกหกนาย….”

“แต่ฉันไม่รู้จักนายจริงๆนั่นแหละ….”

“แต่เพื่อนฉันเป็นแฟนคลับนายนะ….เธอชื่นชอบในตัวนายมาก….”

“แล้วเธอล่ะ?”ไดร์ฟสวนถามฉันกลับมาก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยคเสียอีก

“อืมมมม….ฉันก็ชอบๆนายอยู่เหมือนกัน…”

“ที่ฉันรู้จักนายช้าไป….อาจจะเป็นเพราะฉันมัวแต่ยุุ่งๆกับการแต่งนิยายอ่ะ…เพราะฉันไม่ได้เกิดมารวยหนิ…”

“ต้องดิ้นรนเป็นธรรมดา^_^”ฉันพูดบอกเขาไปพลางยิ้มไปด้วยเมื่อนึกถึงสมัยก่อน ก่อนที่ฉันจะมีอย่างทุกวันนี้

“ฉันไม่เคยรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง….”

“ฉันอยู่กับตัวเองเพราะความฝัน….ฉันสู้ฉันอดทนเพราะความฝัน…และความสำเร็จ”

“เหมือนนายไงไดร์ฟ…ที่นายอดทนและนายสู้….จนตอนนี้นายโด่งดังเป็นพลุแตกมีแฟนคลับมากมายที่ชื่นชอบในตัวของนาย….”

“พวกเธอก็แค่ชอบในตัวตนจอมปลอมของฉัน….”ไดร์ฟสวนกลับมาแทบจะทันที ยิ่งฉันได้คุยกับเขาแบบนี้ ยิ่งทำให้ฉันอยากรู้จักเขามากขึ้น ว่าเรื่องอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจของเขาจนทำให้เขาเป็นโรคซึมเศร้าได้ขนาดนี้ อาการของไดร์ฟถ้าเขายังคงไม่มีสติบางทีเขาอาจจะไม่หายจากโรคนี้ก็ได้นะ

“เปล่าสักหน่อย…พวกเธอชอบในความสามารถ…ของนายต่างหากล่ะ^_^”ฉันบอกไดร์ฟไปพลางกระชับกอดร่างหนาให้แน่นขึ้นและแนบชิดร่างของฉันให้ใกล้เขาเพิ่มขึ้นไปอีกเพื่อให้ความอบอุ่นจากร่างกายของฉัน สื่อตรงไปที่หัวใจของเขา

ตึกตักๆๆๆ

“หัวใจเธอ….เต้นแรงจัง…”เสียงแหบพร่าของไดร์ฟเอ่ยขึ้นทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อไดร์ฟจับมือของฉันไปวางแนบไว้กับหน้าอกเปลือยเปล่าที่แข็งแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของเขาและทำให้ฉันรับรู้ได้ว่า หัวใจของเขาก็เต้นรัวเร็วไม่ต่างจากฉันเหมือนกัน

“หัวใจของนาย….ก็เต้นแรง…ไม่ต่างจากฉันเหมือนกัน….”

“นั่นสิ….”เขาว่าพร้อมกับเสียงที่เงียบไปและฉันรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอมันทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าร่างสูงได้หลับไปแล้ว หลับง่ายจัง…คงจะเป็นเพราะโรคที่เขาเป็นด้วยล่ะ อาการอารมณ์จะไม่คงที่บางทีก็หัวเราะบางทีก็ร้องไห้…บางทีก็เหงาทั้งๆที่มีผู้คนอยู่รอบตัวมากมาย….โรคซึมเศร้าน่ากลัวจริงๆ ฉันจะไม่ยอมให้มันมาพรากรอยยิ้มและความสุขไปจากไดร์ฟเด็ดขาด

ฉันจะช่วยเขาจนสุดความสามารถของตั

วเอง…