บทที่ 174

ฉันนั่งอยู่บนขอบเตียงของเรา พยายามฝืนเปลือกตาไม่ให้ปิดลงขณะจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ไม่มีข้อความจากอีธานเลย ฉันรอมาหลายชั่วโมงแล้ว เฝ้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อที่สถานีตำรวจ

นาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงบอกเวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้ว เปลือกตาของฉันหนักขึ้นเรื่อยๆ ทุกนาที จนในที่สุดฉันก็ยอมแพ้ ทรุดตัวพิงหัวเตียงโดยที...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ