บทที่ 14 อกหัก
เธอมีความสุขแล้ว แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่ เมื่อไหร่จะพอ พอกับความรัก ที่มีต่อเธอ ก็รู้หวนคืนไม่ได้ ดีที่สุดแล้วที่เคยรักกัน ขอบคุณเธอที่ทำให้รู้รักเป็นยังไง ฉันคิดถึงเธอ อยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไร ให้แน่ใจว่าดีกว่าอยู่กับฉัน แค่อยากได้ยินเสียงเธอ คนที่เคยรักกัน ก็แค่นั้น บอกเขาว่าฉันไม่มีอะไร เมื่อไหร่จะจำว่าไม่มีเธอ เมื่อไหร่จะยอมรับว่าเธอนั้นรักใคร อย่าไปรบกวนชีวิตของเขา เธอมีความสุขแล้ว แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่ เมื่อไหร่จะพอ พอกับความรัก ที่มีต่อเธอ ก็รู้หวนคืนไม่ได้ ดีที่สุดแล้วที่เคยรักกัน ขอบคุณเธอที่ทำให้รู้รักเป็นยังไง ลืมเธอเสียที ลืมเธอเสียทีได้ไหม ลืมเธอเสียที ลบเธอออกไปจากใจ
สายตาของเขาจับจ้องมองไปที่นางสาวเดือนเด่น ที่ยังไงโต๋ก็บอกตัวเองว่าตัดใจไม่ได้สักที ยังไงเขาก็รักเธอ
'โต๋รักโมเมนะ'
ภารันย์ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้กับพิมพ์เพชร
“มีแต่น้ำอัดลม”
“กินของพวกนี้รองท้องไปก่อน เดี๋ยวเลิกงานค่อยไปต่อ วันนี้พี่เลี้ยงเอง”
พิมพ์เพชรไม่พูดนั่งฟังเขาพูดเงียบ ๆ
มีผู้คนเดินเข้ามาทักทายภารันย์มากมาย แต่ทุกสายตาพอเห็นทั้งคู่นั่งอยู่ด้วยกันก็มองแบบมีเลศนัย บางคนถึงกับแซวว่า ทั้งคู่คบกันเหรอ
พิมพ์เพชรหน้าจ๋อยเมื่อเห็นเขาปฏิเสธหรือตอบรับ
โต๋และเต้นเดินลงมาจากเวที ตรงมาหาทั้งสองคน
“กลับเลยไหม” เต้นถามทันที ชมพูรีบลุกขึ้นยืน
“อ้าว...ไหนว่าเลิกแล้วค่อยไปต่อกันไง” โต๋ทักท้วง
“คือ...ก็งานผมจบแล้ว” เต้นตอบออกไป ชมพูยิ้มนิด ๆ
“ก็รู้ไง แต่วันนี้อะ...วันเกิดชมพู พวกพี่จะพาน้อง ๆ ไปเลี้ยง” โต๋ดักคอ
“โอกาสหน้าไหมพี่” เต้นปฏิเสธ
“โอกาสนี้แหละ ไม่มีโอกาสหน้า ชมพูว่าไง” โต๋ก้มหน้าลงไปคุยกับชมพู
“เอ่อ...” เธอก็อ้ำอึ้งเหมือนเดิม
โต๋เห็นสายตาของเล็กแล้ว รู้ว่าเล็กรู้สึกพิเศษกับชมพู นี่เป็นโอกาสเดียวของเขาที่จะช่วงชิงเดือนเด่นมาเป็นของตัวเองให้ได้
หมูแดงเดินเข้ามา
“อย่าเพิ่งรีบกลับกันนะ พวกแก ๆ ตามฉันไปหลังเวที มีโต๊ะพิเศษสำหรับพวกเราโว้ย หมูแดงจัดไว้ให้แล้ว ไม่ต้องรอหลังเลิกงาน เสียเวลา มะ...มา... ตามฉันมาเร็ว ๆ” หมูแดงเดินนำไปหลังเวที
ชมพูถอนหายใจแบบโล่ง ๆ
แต่คนที่รู้สึกอารมณ์ไม่จอยคือเต้น จริง ๆ เขาควรได้ไปเที่ยวกันสองคนกับชมพูแบบฟิน ๆ
ติ๊ง... มีเสียงสัญญาณส่งมาในมือถือของเดือนเด่น ว่ามีข้อความใหม่ทางไลน์ เธอที่ยืนรอจะขึ้นเวที อดใจไม่ได้ต้องหยิบมือถือขึ้นมาดู
ภาพที่เธอกำลังเห็น มันปรากฏชัด มันเป็นรูปของเล็กกำลังจูบกับชมพู ภาพชัดเจนมาก ๆ เดือนเด่นมือสั่น เธอเลื่อนลงไปดูอีกรูปหนึ่ง เป็นรูปที่เล็กบรรจงใส่สร้อยคอให้กับหญิงสาว
เธอหันไปมองรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นมีใครผิดสังเกต
“เป็นอะไรน้องโมเม ขึ้นเวทีได้แล้ว”
มีพี่คนหนึ่งสะกิดหลัง แล้วดันเธอให้ขึ้นไปด้านบน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด The Show Must Go On. อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
เสียงเธอยังชัดเจนและดำเนินงานตามหน้าที่ของตัวเองต่อไป
ด้านหลังเวที
“ชน...” โต๋ยกแก้วขึ้นไปกลางวง แล้วชนกับทุกคน
เต๊ง... เสียงแก้วกระทบกัน
“ขอให้น้องชมพูมีความสุขมาก ๆ นะครับ” โต๋กล่าวอวยพร
“ขอบคุณค่ะ”
กำแหงยกกระดกแก้วของตัวเองพรวดเดียวลงคอ
“เฮ้ย...” ชมพูทำเสียงประท้วง
“คอแห้ง...”
เขาหันมาบอกเธอ แล้วรินเองโดยไม่ต้องรอใคร เสียงคนเครื่องดื่มให้ผสมกัน พอ ๆ กับอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์ แต่กำแหงก็ทำอะไรไม่ได้
“เป็นอะไรหน้าบานมากนายโต๋” หมูแดงเดินเข้ามากระแทกไหล่กับโต๋ เพราะวันนี้ดูอารมณ์ดีผิดปกติ
“คนมันมีความหวัง” เขาตอบแบบลอย ๆ
“เอ้อ...” หมูแดงพูดจบ ก็คว้าแก้วของโต๋ยกซดทีเดียวรวด
“เฮ้ย...” ทุกคนส่งเสียงทักท้วง
“ยายหมูแดง แกเป็นแม่งาน เดี๋ยวก็เมาหัวทิ่ม” โต๋พูด
“บ้า... คอแห้ง อีกอย่างฉันคอระดับไหน...”
“พี่หมูแดงครับ” มีเสียงน้อง ๆ ในทีมคณะเรียกเธอเสียงดัง
“โอ๊ย...เห็นไหมว่ายุ่งมาก บริการตัวเองกันนะ” เธอบอกกับเพื่อน ๆ แล้ววิ่งกลับเข้างานไป
“ยายหมูแดงเนี่ย ทั้งเก่งและน่ารัก” ภารันย์ชม
“หื้อ...” โต๋และเต้นส่งเสียงออกมาพร้อม ๆ กัน
“แต่ไม่ยักมีใครมาจีบ”
“ก็ดูปากมันสิ ยังกับหมาบ้า” โต๋โพล่งขึ้นมา
“ใช่ ๆ พี่” เต้นเห็นด้วย
“อย่าวิจารณ์ผู้หญิงสิคะ ทั้งสองคนเลย” ชมพูเบรกขึ้น
“พี่เปล่าวิจารณ์ เรื่องจริงล้วน ๆ เลยจ้ะน้องชมพูครับ อุ้ย...สร้อยคอสวยน่ารักเนอะ” โต๋ชี้ไปที่คอของพิมพ์เพชร
หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาทันที และเหลือบตาไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ขอบคุณค่ะที่ชม” เธอยกมือขึ้นจับมันอย่างหวงแหน
“เอ้ะ...ตอนออกบ้านมายังไม่เห็นใส่” กำแหงทำท่าสงสัย
“ใส่อยู่แล้ว” ชมพูรีบปฏิเสธ เธอยกหน้าไปสบสายตากับพี่เล็ก เขายิ้ม ๆ
“ไหนดูซิ ทำไมฉันไม่เคยเห็น” เต้นทำท่าจะจับ
“อะ.... ชนกันอีกสักแก้ว” ภารันย์แทรกแก้วมาตรงกลาง และทำชักชวนให้ทุกคนดื่ม
ชมพูหันไปส่งยิ้มหวาน ๆ ให้กับภารันย์ เขาก็ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน
เดือนเด่นทำงานไป ในหัวใจหวังจะให้จบเร็ว ๆ เธอลงมาจากเวที หลังจากมีการแสดงของคณะนาฏศิลป์ขึ้นไปทำการแสดง
“หมูแดงเห็นเล็กไหม” เธอถามออกมาทันทีที่เห็นหน้าของเพื่อน
“นู่น...” เธอชี้ไปตรงที่เพื่อน ๆ นั่งอยู่
โมเมก้าวฉับ ๆ ไปอย่างรวดเร็ว เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ปั้นหน้าทำยิ้ม
“อยากกินน้ำ” เธอส่งเสียงอ้อน ๆ ตามสไตล์ออกมาทันที
“อ้าว...” เล็กหยิบแก้วของตัวเองส่งให้
