บทที่ 91 ระทม

“ไปเถอะค่ะ ตามหาภรรยากับลูกน้อยของคุณให้เจอนะคะ ฉันเอาใจช่วย”

“ขอบคุณลูซี่ ผมขอบคุณคุณมาก ๆ” เขาจับมือเธอแน่น รู้สึกขอบคุณจากใจจริง

“ค่ะ ไปสิคะ อเล็กซ์ คุณรออะไรอยู่”

ภารันย์วิ่งลงไปทันที

ลูซี่พ่นลมหายใจออกมา มองเขาหายไปจนลับตา เธอนึกไปถึงใบหน้าของชมพูเมื่อเช้า น้ำตาคลอหน่วย มองสบตากับเธอและภารั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ