บทที่ 6 แม่อย่าจากเราไปอีกเลย
นวลนภาและพริมดาวรีบตามออกไปทันที
อัญญารัตน์มองตามหลังพวกเขาไป แล้วยิ้มออกมาอย่างเย็นชา
"สุเจริญ คุณคงไม่ได้หลงตัวเองคิดว่าฉันยังเป็นอัญญารัตน์คนเดิมเมื่อ 7 ปีก่อน ที่ยอมให้คุณทำอะไรตามใจชอบโดยไม่รู้จักต่อสู้ขัดขืนหรอกนะ? ถ้าคิดอย่างนั้นคุณก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว!
นับจากนี้ไป ชีวิตของอัญญารัตน์คนนี้ ฉันจะเป็นคนกำหนดเอง! ใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะเข้ามายุ่ง!
หลังจากคนตระกูลวุฒิยาภรณ์ทั้งสามออกไปแล้ว ฝูงชนที่มุงดูอยู่ด้านนอกก็แยกย้ายกันไป
ที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย เหลือเพียงเด็กชายตัวน้อยอายุราว 5-6 ขวบ สวมชุดผู้ป่วยยืนอยู่เพียงลำพัง
เขาร้องเรียกอัญญารัตน์ว่า "มามี้?"
อัญญารัตน์กำลังเหม่อลอยอยู่ พอได้ยินเสียงเล็กๆ ที่นุ่มนวลและไร้เดียงสาดังขึ้นกะทันหัน ก็ทำให้เธอตกใจและได้สติกลับมาทันที
"? เรียกใครน่ะ?"
อัญญารัตน์มองไปทางต้นเสียงที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย
วินาทีที่เห็นเด็กชายคนนั้น อัญญารัตน์รู้สึกเหมือนหัวใจสั่นไหวเบาๆ
เครื่องหน้าของเด็กคนนี้ช่างงดงามหมดจดและดูดีเป็นพิเศษ จนแทบจะละสายตาไม่ได้เลย
แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ใจของอัญญารัตน์สั่นไหว
เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกระตุกที่หัวใจเบาๆ ทำให้เธออยากจะเข้าใกล้เด็กแปลกหน้าคนนี้โดยไม่รู้ตัว
เด็กน้อยรีบวิ่งมาที่เตียงของอัญญารัตน์โดยไม่รีรอ เขาปีนขึ้นเตียงอย่างคล่องแคล่วด้วยขาสั้นๆ ป้อมๆ ราวกับคุ้นเคยกันดี ร่างนุ่มนิ่มโผเข้ากอดเธอไว้แน่น "มามี้ครับ เมื่อกี้พวกนั้นเป็นคนไม่ดีใช่ไหม? พวกเขารังแกมามี้หรือเปล่า?"
พูดจบเขาก็ผละออก จ้องมองใบหน้าเธอเขม็ง แล้วยกมือน้อยๆ ขึ้นมาช่วยเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเก้ๆ กังๆ แต่ทว่าระมัดระวัง
อัญญารัตน์เพิ่งจะรู้ตัวว่าเมื่อครู่เธอโกรธจัดจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ทำให้น้ำตาไหลออกมา
และการกระทำของเด็กน้อยในตอนนี้ ก็ทำให้อัญญารัตน์ใจละลายจริงๆ...
อัญญารัตน์ลองค้นดูในความทรงจำ แล้วก็มั่นใจว่าเธอไม่เคยเจอเขามาก่อน
เพราะนางฟ้าตัวน้อยที่น่ารักขนาดนี้ ถ้าเคยเจอสักครั้งก็ต้องจำได้แม่นแน่นอน
ไม่รู้ว่าพ่อแม่ต้องหน้าตาดีขนาดไหน ถึงจะให้กำเนิดลูกที่น่ารักน่าเอ็นดูได้ขนาดนี้
เธอยิ้มออกมาพลางลูบผมหยิกนุ่มสลวยของเด็กชาย ตัวเธอเองก็ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีวันที่อ่อนโยนได้ขนาดนี้ "หนูน้อย หนูมาตามหาคุณแม่เหรอจ๊ะ? ป่านนี้ท่านคงร้อนใจแย่แล้วที่หนูหายมาแบบนี้ หนูรีบกลับไปที่ห้องพักของหนูเถอะนะ"
เด็กชายส่ายหน้าอย่างหนักแน่น ท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย "ไม่ครับ คุณนั่นแหละคือมามี้ของผม!"
ราวกับกลัวว่าอัญญารัตน์จะไล่เขาไป เขาจึงกอดอัญญารัตน์แน่นขึ้นไปอีก
"มามี้ไม่ต้องกลัวนะครับ ตอนนี้ผมหามามี้เจอแล้ว มามี้วางใจได้เลย ผมกับแด๊ดดี้จะปกป้องมามี้เอง เดี๋ยวพอแด๊ดดี้กลับมา ผมจะฟ้องแด๊ดดี้ว่ามีคนนิสัยไม่ดีมารังแกมามี้ ให้แด๊ดดี้จัดการพวกนั้นให้เข็ดเลย! มามี้ครับ ผมจะบอกให้นะ แด๊ดดี้ของผมตัวสูงแล้วก็หล่อมาก แถมยังเก่งมากๆ ด้วย มามี้อย่าทิ้งพวกเราไปอีกนะครับ"
อัญญารัตน์ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรดี
เธอชะงักไปครู่หนึ่ง พยายามเลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง "หนูน้อย หนูเป็นเด็กดีและน่ารักมาก น้าก็ชอบหนูมากนะจ๊ะ แต่ว่าน้าไม่ใช่มามี้ของหนูจริงๆ"
เด็กชายยังคงยืนกราน ส่ายหน้าดิก "ไม่ๆๆ คุณคือมามี้ของผม ผมรู้ดี มามี้รู้ไหมครับ ผมตามหามามี้มานานแสนนาน แล้วผมก็ยังรู้ความลับอย่างหนึ่งด้วย..."
เด็กชายกำลังจะขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของอัญญารัตน์ แต่ยังพูดไม่ทันจบ
จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำเย็นชาของผู้ชายดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง "โยโย่"
ร่างเล็กของเด็กชายสะดุ้งเฮือก รีบหันขวับไปมองทันที
อัญญารัตน์เองก็มองไปที่หน้าประตูห้องเช่นกัน
ที่แท้ก็คือผู้ชายหล่อเหลาคนที่โผล่มาอย่างงงๆ แล้วก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธอนั่นเอง
"แด๊ดดี้!" เด็กชายขานเรียกอย่างเรียบร้อย
อัญญารัตน์คิดในใจ: มิน่าล่ะเด็กคนนี้ถึงหน้าตาดีขนาดนี้ ที่แท้ก็ได้กรรมพันธุ์มานี่เอง
เด็กคนนี้เป็นลูกชายของผู้ชายคนเมื่อกี้นี่เอง
ชายหนุ่มทำหน้านิ่งขรึม พูดกับเด็กชายว่า "ลงมา แล้วกลับไปที่ห้องพักของลูกซะ"
เด็กชายยู่ปาก เหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย
ดูออกเลยว่าได้รับการอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี
เขาค่อยๆ ปีนลงจากเตียง
พอใกล้จะถึงประตู เขาหันกลับมาพูดกับอัญญารัตน์ว่า "มามี้ครับ ผมกลับห้องแล้วนะ อยู่ข้างห้องมามี้เอง ว่างๆ มาอยู่เป็นเพื่อนผมได้ไหมครับ?"
เมื่อเห็นสายตาเว้าวอนของเด็กน้อย หัวใจของอัญญารัตน์ก็แทบจะละลาย
"ได้จ้ะ" อัญญารัตน์พยักหน้ารับปาก
จะได้ถือโอกาสอธิบายให้เขาเข้าใจด้วยว่า เธอไม่ใช่มามี้ของเขาจริงๆ
ถึงแม้ว่าเขาอาจจะผิดหวังก็ตาม
"จริงสิครับมามี้ ผมชื่อณดล ชื่อเล่นโยโย่ ต่อไปมามี้เรียกผมว่าโยโย่นะครับ"
หลังจากแนะนำตัวเสร็จ ณดลก็เดินไปหาชายหนุ่มที่หน้าประตูด้วยความอาลัยอาวรณ์
ผู้ชายคนนั้นตัวสูงมาก กะด้วยสายตาน่าจะสูงกว่า 185 เซนติเมตร
พอณดลตัวน้อยมายืนอยู่ข้างๆ เขา ก็เกิดภาพความแตกต่างของขนาดตัวที่ชัดเจน แต่กลับดูลงตัวอย่างน่าประหลาด
ชายหนุ่มจูงมือณดลเดินออกไป โดยที่ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้ปรายตามองอัญญารัตน์เลยแม้แต่น้อย
ท่าทีของเขาช่างเย็นชาเหลือเกิน
แต่กลับไม่ทำให้รู้สึกว่าเสียมารยาท เหมือนเป็นการรักษาระยะห่างที่พอเหมาะพอดี
อัญญารัตน์เองก็ไม่ชอบสุงสิงกับใครอยู่แล้ว ความเย็นชาและห่างเหินที่ผู้ชายคนเมื่อกี้แสดงออกมา จึงไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดหรือรู้สึกว่าถูกเมินเลยแม้แต่น้อย
