บทที่ 27 27

ปรายฟ้านิ่งมองเปลือกตาบนใบหน้างดงามนั้นที่ค่อย ๆ ปิดลงพร้อมเสียงที่ลอดผ่านริมฝีปากแผ่วลงเรื่อย ๆ กระทั่งสดับได้เพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรขับกล่อมความเงียบงันภายในบ้านกลางป่า เขมราชอาจยังไม่กลับมาในคืนนี้ หญิงสาวก้าวออกมาจากห้องของเขมรินและดึงบานประตูปิดลงเบา ๆ ก่อนกลับไปยังห้องของตน

“อุ๊ย!...”   ปรายฟ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ