บทที่ 46 46

“ปรายขอตัวไปหาคุณก่อนนะคะพี่ก้อง ปรายลืมไปว่าปรายมีธุระจะคุยกับคุณพ่อค่ะ”

ร่างบางผุดลุกขึ้นและเดินออกไปเสียดื้อ ๆ ทิ้งไว้ให้ก้องกาจนั่งงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

“โธ่เว้ย!...บ้าจริง!” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวสบถกับตัวเองเบา ๆ ขณะกำหมัดแน่น ดวงตาคู่นั้นแปรเปลี่ยนจากความหวานฉ่ำเป็นวาวโรจน์ด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ