บทที่ 15 รอไม่ไหว

“อาคะ” ฉันส่งเสียงเรียกเบา ๆ ยื่นหน้าเข้าไปในห้อง และค่อย ๆ เดินย่างเท้าเข้าไปอย่างระมัดระวัง

“อา” ส่งเสียงเรียกเขาอย่างแผ่วเบา กลัวว่าเขาจะได้ยิน แต่มันเป็นมารยาทไง แม่จ๋าสอนไว้ เผื่อโดนจับได้จะได้บอกไปว่าเรียกแล้วแต่อาไม่ได้ยินเอง คิก คิก

“ฮึก อาส์ อึก อาส์”

“...........” ถึงกับเลิกลั่นเมื่อได้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ