บทที่ 17 ต้องเอาคืน

แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง ไม่มีที่ไหนสุขใจได้เท่าบ้านเรา ไม่ได้อยู่บ้านแค่สามวัน ความรู้สึกเหมือนมันนานมาก ๆ ๆ ๆ ๆ

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” สองมือไหว้อาไรเฟิลอย่างอ่อนน้อม ก่อนจะก้าวขาลงจากรถ

“อา จะไปไหน?” แต่ต้องหันกลับไปมองคนตัวโตที่เดินถือกระเป๋านำหน้าฉันไป

“........” อาไรเฟิลไม่พูดอะไรทำหน้านิ่ง แล้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ