บทที่ 105 บทที่ 105.

“พี่อัคคีคะ” อโนมาวิ่งตามมาทันเขาที่สวนสวยซึ่งมีไฟประดับงดงามราวกับดวงดาวร่วงลงมาประดับพื้นดิน ร่างสูงหยุดชะงักแต่ก็ไม่ได้หันหน้ามาทางเธอ อโนมาจึงต้องอ้อมมาด้านหน้าเขาและเงยหน้ามองเขาอย่างหวาดหวั่น ไม่รู้ว่าเขาได้ยินอะไร และเข้าใจเรื่องต่างๆ ได้ดีแค่ไหน แต่เธอรู้สึกกลัวเหลือเกินกลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ...