บทที่ 110 บทที่ 110.

“คุณแม่ขา” เสียงเล็กๆ ของน้องอิ่มอุ่นซึ่งวิ่งเข้ามากอดเอวบางของผู้เป็นมารดา พร้อมด้วยใบหน้ากลมแก้มแดงปลั่ง เด็กน้อยหอมแก้มผู้เป็นแม่ซ้ายขวาก่อนจะหันมากระโดดกอดร่างสูงของอัคคีที่นั่งอยู่ปลายเตียง

“คุณพ่อขาตอนนี้น้องอิ่มอุ่นนอนห้องคนเดียวได้แล้วนะคะ น้องอิ่มอุ่นทำอย่างที่คุณพ่อบอกด้วยเพราะน้องอิ่มอุ่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ