บทที่ 95 บทที่ 95.

หญิงสาวพึมพำแผ่วเบา มองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย เหมือนทั้งโลกหยุดหมุนและที่ตรงนี้มีเพียงเขากับเธอ ทุกอย่างเงียบงันจนได้ยินเพียงหัวใจที่เต้นถี่กระชั้นด้วยความตื่นเต้นและรอคอย

“อ้อน อ้อนไม่รู้ค่ะ” อโนมาติดอ่างขึ้นมาและมองเขาเหมือนไม่มั่นใจ แต่เหมือนเสียงสวรรค์สำหรับอัคคี

“เอาเป็นว่าอาจะเป็นเถ้าแก่ใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ