บทที่ 3 3

รุ่งเช้าของวันใหม่

“กรี๊ดด” เสียงกรีดร้องดังลั่นขึ้นทั่วบ้านหลังเล็กก่อนจะเงียบเสียงลงไป ซึ่งเจ้าของเสียงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็น….นาวิกานั่นเอง

ก็จะไม่ให้เธออึดอัดใจและเครียดจนต้องระบายออกมาเป็นเสียงกรี๊ดได้อย่างไรกันล่ะ ในเมื่อเมื่อคืนนี้เธอโดนยัยเจ๊มหาภัยเรียกไปด่าซะหูชา

นอกจากจะด่าแล้ว เธอยังโดนภาคทัณฑ์อีกต่างหาก

เจ๊ปากบานเจ้าของผับบอกกับเธอไว้ว่า…หากเธอก่อเรื่องอีกเป็นครั้งที่สาม เธอจะโดนไล่ออกจากงาน

ทำไม…ทำไม และก็ทำไม…ทำไมเธอต้องเป็นฝ่ายผิดแบบนี้ด้วย ทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอไม่ได้เป็นฝ่ายหาเรื่องก่อนแท้ๆ

เมื่อคืนนี้กว่าจะได้กลับจากผับก็เป็นเวลาตีสองแล้ว เมื่อมาถึงบ้าน เธอก็เหนื่อยเกินกว่าจะมามัวนั่งคิดมาก พอล้มตัวลงนอนได้ก็หลับปุ๋ยไปเสียสนิท

พอตื่นขึ้นมาตอนเช้า เรื่องราวความเครียดจากเรื่องเมื่อคืนก็ประดังประเดเข้ามาไม่หยุด เธอจึงต้องกรี๊ดๆๆๆๆเพื่อความโล่งใจของตัวเอง

คิดได้แบบนี้แล้ว เธอจึงขอกรี๊ดอีกสักรอบ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

พอเริ่มจะเจ็บคอ เธอก็หยุดโวยวายอย่างคลุ้มคลั่งแล้วลุกจากเตียงไปล้างหน้าในห้องน้ำ ยังล้างไม่ทันเสร็จดี เธอก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงผู้คนดังจ๊อกแจขึ้นที่หน้าบ้านของเธอ แถมยังมีเสียงตะโกนดังเข้ามาว่า

“คุณครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

นาวิกาหยิบผ้ามาซับน้ำออกจากใบหน้าแล้วเดินไปเปิดประตูบ้านออกกว้าง และก็ได้พบกับผู้คนมากมายที่มายืนอออยู่

“มีอะไรกันเหรอคะ” หญิงสาวถามอย่างงงๆพลางเกาหัวแกรกๆ ในขณะที่ชายหนุ่มหนวดดกเป็นฝ่ายตอบออกมาว่า

“พวกผมได้ยินเสียงกรี๊ดของคุณ เลยนึกว่ามีขโมยเข้าบ้าน หรือไม่ก็…คุณกำลังจะถูกข่มขืน ผมกับชาวบ้านเลยวิ่งมาดูนี่แหละ”

ได้ฟังคำตอบแบบนี้แล้ว นาวิกาก็อ้าปากพะงาบๆทันที ก่อนที่หญิงสาวจะแหกปากโวยวายลั่นจนชาวบ้านพากันกระเจิดกระเจิงกลับบ้านตัวเองแทบจะไม่ทัน

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรโว้ยยยยยยย ฉันแค่กรี๊ดระบายความทุกข์เฉยๆ!!”

“ฉันเป็นคนสวย”

“ฉันเป็นคนมีเสน่ห์”

“ฉันเป็นคนเซ็กซี่”

“ฉันเป็นคนน่ารัก”

“เพราะฉะนั้น…โชคชะตาจะต้องเข้าข้างคนสวยๆอย่างฉันเข้าสักวัน ดังนั้น ฉันจะต้องไม่เครียดกับปัญหาที่เกิดขึ้น ไม่งั้นหน้าจะแก่ไว”

เสียงงึมงำดังออกมาจากปากบางของคนที่นอนอยู่ บนหน้าเรียวมีชิ้นแตงกวาที่ฝานบางๆแปะเต็มใบหน้ารวมทั้งดวงตาทั้งสองข้างด้วย

เรื่องราวร้ายๆที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธอจะถือเสียว่าเป็นบททดสอบจากนรก สักวันสวรรค์จะต้องเห็นใจแล้วประทานความโชคดีมาให้เธอบ้าง

นาวิกาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ความเย็นจากชิ้นแตงกวาไม่ได้ทำให้ใจของเธอเย็นลงแม้แต่น้อย ถึงจะพยายามบอกตัวเองว่าตัวเองน่ะงามแค่ไหน แต่ความไม่สบายใจก็ยังคงเกาะอยู่ที่จิตใจไม่ยอมคลาย

เธอเป็นเพียงเด็กกำพร้าคนหนึ่งที่สมศักดิ์ไปรับจากสถานเด็กกำพร้ามาเลี้ยงไว้เป็นบุตรบุญธรรมเพราะไม่มีลูก

แต่พอเธอมาอยู่ได้ไม่นาน ภรรยาของสมศักดิ์ก็เกิดตั้งครรภ์แล้วให้กำเนิดบุตรสาวผิวขาวน่าเอ็นดูขึ้นมา และได้ตั้งชื่อให้ว่า…หฤดี ซึ่งมีชื่อเรียกเล่นๆว่า…หงส์

เพียงแค่ชื่อ ก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว เธอชื่อเล่นว่านกกา ส่วนน้องสาวต่างสายเลือดชื่อว่าหงส์

เมื่อหฤดีเกิดมา ความสำคัญของนาวิกาก็ถูกลดลงไป ทั้งพ่อและแม่บุญธรรมต่างหันไปถ่ายเทความรักให้หฤดีจนหมดสิ้น แต่ถึงกระนั้น สมศักดิ์ก็ยังมีน้ำใจพอที่จะส่งนาวิกาเรียนจนจบปริญญาตรี

แต่ถึงจะเรียนมาสูง เธอก็หางานทำไม่ได้ งานสมัยนี้หายากพอๆกับทองคำ จนในที่สุด…เธอก็ถูกทาบทามให้ไปเป็นนักแสดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

เปล่าหรอก…เธอไม่ได้แสดงเป็นนางเอก แต่บทที่เธอได้รับก็คือ…นางร้าย รับบทร้ายสุดๆจนคนทั่วประเทศแทบจะเกลียดเธอไปหมดเพราะอินกับบทละครที่เธอแสดง

เมื่อนาวิกาได้เป็นดารา หฤดีก็แวะมาเยี่ยมเธอที่กองถ่ายทั้งๆที่ไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลยสักครั้งจนไปเข้าตาผู้กำกับ และได้ถูกทาบทามให้มาเป็นนางเอกละคร

เมื่อหฤดีได้เป็นนางเอกละคร เธอก็พยายามดันนาวิกาออกจากงานให้ได้ ซึ่งหฤดีก็ทำสำเร็จเสียด้วยสิ

ในที่สุดนาวิกาก็ต้องกลับมาอยู่ในสภาพตกงานอีกครั้ง จนต้องบังคับใจตัวเองให้มายอมทนทำงานกลางคืนอย่างไร้ศักดิ์ศรีอย่างที่เป็นอยู่

เสียงทอดถอนหายใจดังออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้ ความน้อยใจในโชคชะตาผลักดันให้เธอแสดงออกด้วยท่าทางแข็งกร้าว

ชีวิตของเธอเลือกเกิดไม่ได้ แต่เธอก็จะพยายามเลี้ยงชีวิตของตัวเองให้อยู่รอดในสังคมปัจจุบันให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป นาวิกาคนนี้ก็พร้อมที่จะรับมือเสมอ!!