บทที่ 72 72

“ลูกไม่ต้องกลัวอะไรนะนกกา พ่ออยู่ที่นี่ทั้งคน” เสียงกระซิบปลอบ อ้อมแขนของผู้เป็นบิดาบุญธรรมโอบรัดร่างเล็กเอาไว้ ความอบอุ่นแผ่กระจายไปทั่วร่างกายเล็กๆจนถึงหัวใจดวงน้อยจนเด็กหญิงนาวิกาเริ่มสงบลงในที่สุด

“กิ้วๆ โตเป็นควายแล้วยังกลัวเสียงฟ้าอีก น่าไม่อาย” หฤดีแลบลิ้นปลิ้มตาใส่พี่สาวต่างสายเลือดอย่างเยา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ