บทที่ 97 97

ร่างระหงในชุดอยู่กับบ้านแบบสบายๆนั่งทอดอารมณ์อยู่ที่ห้องโถงเล็กๆ สีหน้าหม่นหมอง แก้มขาวซีดไร้สีสันเหมือนที่เคยเป็นมา หลังบางพิงอยู่ที่พนักโซฟา มือข้างซ้ายลูบที่ท้องของตัวเองไปมา

ป่านนี้ศินันท์คงกลับไปแล้ว เพราะเธอได้ยินเสียงรถสตาร์ทเครื่อง

เขาจากไปพร้อมกับหัวใจของเธอที่ยับเยิน

เคยคิดว่าคงจะตัดใจจ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ