บทที่ 2 พี่เรียว...

ลมหนาว

ฉันกำลังนั่งอยู่ในร้านกาแฟ ที่อีตาล็อตเต้พาฉันมาปล่อยทิ้งไว้ที่นี่ หมอนั้นให้เหตุผลว่ามีเรื่องด่วนมาก และที่ที่ไปมันอันตรายเลยพาฉันไปด้วยไม่ได้ เดี๋ยวหมอนั้นจะให้เพื่อนมารับฉัน ให้ตายสิ ฉันรอมาหลายชั่วโมงแล้วนะ!!!

“น้อง ๆ”

“ครับ ลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มหรอครับ”

พนักงานส่งยิ้มพิมพ์ใจมาทางฉัน

“ลาเต้เย็น 1”

“รอสักครู่นะครับ”

ฉันพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองข้างนอกผ่านกระจก แต่แล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับผู้ชายร่างสูงที่กำลังยืนมองฉันอยู่ หมอนั้นกระตุกยิ้มทันทีที่รู้ว่าฉันเห็นเขา ไม่นานเขาก็เดินเข้ามาในร้าน ก่อนจะมานั่งตรงข้ามฉัน

“คือว่า……”

“ฉันชื่อเรียว ไอ้เต้มันส่งฉันมารับเธอ”

เรียวพูดขึ้น ก่อนจะขยับแว่นและส่งรอยยิ้มเท่บาดใจมาให้ฉัน ให้ตายเถอะผู้ชายอะไรหล่อชมัด!!! ไม่ได้ ไม่ได้ แกห้ามหื่น ผู้ชายหล่อ ๆ มันไว้ใจไม่ได้ อีกอย่างแกมีพี่เหนือแล้ว

“สวัสดีฉันชื่อละ”

“ลมหนาว ฉันรู้ และฉันก็รู้อีกว่าเธอมาที่นี่เพื่อแก้แค้นไอ้พีช”

ฉันเบิกตากว้างทันที หมอนี้รู้ได้ยังไง หรือว่า….

“ล็อตเต้ บอกนายใช่ไหม!!”

“ใช่และเธอก็ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน เราเสียเวลามามากแล้ว วันนี้ฉันเลี้ยงเอง”

เรียววางแบงก์สีเทาไว้บนโต๊ะก่อนจะดึงมือฉันให้ออกมาจากร้าน

“นี้นาย จะพาฉันไปไหน”

“ฉันไม่มีเวลามากหรอกนะ รีบ ๆ ขึ้นรถซะ”

เรียวดันฉันให้ขึ้นรถ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งฝั่งคนขับ

“ยินดีต้อนรับ สู่รถอัจฉริยะ”

เรียวหันมาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันมองเขาอย่าง งง ๆ แต่ไม่นานฉันก็ได้รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

“ซ่าร่าที่รัก เปิดโหมดขับอัตโนมัติ”

เรียวหันไปพูดกับพวงมาลัยรถ ฉันว่าหมอนี้มันเพี้ยน ๆ นะ

“เรียวที่รัก ต้องการไปที่ไหน”

“องค์กร”

“ระบุสถานที่เรียบร้อย”

“จบการสนทนา”

เฮ้ย!!! รถมันพูดได้ แถมยังคุยกับอีตาเรียวรู้เรื่องอีกต่างหาก ผีหลอกผีหลอกแน่ ๆ

“ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้ นี้ก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งของชั้นเท่านั้นนะ ฮ้าววว!!! ฉันง่วงมากเลย ถึงที่เธอปลุกฉันด้วยนะ”

พูดจบหมอนั้นก็ปรับเบาะแล้วลงไปนอนทันที อ้าวเฮ้ย!! นายมานอนแบบนี้แล้วใครจะขับรถ

“นี้นาย ตื่นนะ!! รถมันขับเองไม่ได้นะ ว้าย!!!”

ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะจู่ ๆ นายเรียวก็ดึงฉันให้ไปอยู่ในอ้อมกอดเขาซะงั้น

“นะ…นายปล่อยนะ!!”

“อยู่เงียบ ๆ ฉันจะนอน รู้ไหมว่าเมื่อคืนเพราะเธอฉันเลยต้องอดหลับอดนอน”

หมอนั้นพูดขึ้น แต่ที่ฉันสนใจตอนนี้ไม่ใช่คำพูดของเขาแต่ว่ามันเป็นรถที่กำลังวิ่งอยู่ ใช่ รถคันนี้มันวิ่งไปเองโดยไม่มีคนขับ!!!

“รถนายมัน….”

“ขับไปเอง ไม่เห็นแปลกตรงไหน ฉันสร้างมันขึ้นมาให้มันมีระบบขับอัตโนมัติ ตอนนี้รภฉันยังดูฉลาดกว่าเธอที่จะแก้แค้นไอพีชอีก เอาเป็นว่าตอนนี้เธอช่วยอยู่เงียบ ๆ สัก 5 นาทีได้ไหมฉันนอนไม่หลับ”

นายเรียวพูดเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะหลับตาลง แต่ที่สำคัญตอนนี้จมูกของเขามันชนกับแก้มของฉันอยู่เลยกายเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังโดนเขากอดและหอมแก้มพร้อม ๆ กัน

ตึก ตึก ๆ ๆ

ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรง ให้ตายสิ ทำไมมันเป็นแบบนี้ละ ฉันรู้สึกเหมือนตอนที่จูบกับนายพีชครั้งแรกเลย ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่

“เรียวคือว่า”

“พี่…เรียกฉันพี่เรียว ฉันอายุมากกว่าเธอ”

พี่เรียวพูดขึ้น ทั้ง ๆ ที่ยังหลับอยู่

“พี่เรียว คือว่า ช่วยปล่อยลมหนาวด้วยค่ะ”

“ตัวเธอนิ่มเหมือนตุ๊กตาหมี ถ้าฉันไม่ได้กอดตุ๊กตาหมีฉันจะนอนไม่หลับ เข้าใจตรงกันนะ”

“แต่ว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับละ….”

ฉันหมุนตัวหันไปหาพี่เรียวอย่างลืมตัว เลยทำให้ตอนนี้ปลายจมูกของฉันกับพี่เรียวสัมผัสกัน พี่เรียวลืมตาขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

ตึก ตึก ๆ ๆ

หัวใจของฉันมันเต้นแรงอีกแล้ว พี่เรียวค่อย ๆ เลื่อนหน้ามาหาฉัน ฉันหลับตาลงโดยอัตโนมัติ

“ถึงที่หมายแล้ว ถึงที่หมายแล้ว”

เสียงจากรถทำให้ฉันได้สติ ฉันลืมตาขึ้นก่อนจะดันพี่เรียวออกทันที (แต่ฉันก็ยังอยู่ในอ้อมกอดพี่เขาอยู่นะ -“ถึงแล้ว พี่เรียวปล่อยลมหนาวได้แล้ว”

“เธอกวนฉันจนไม่ได้นอนเลยนะลมหนาว”

พี่เรียวยิ้มมุมปากก่อนจะปล่อยฉันเป็นอิสระ ฉันรีบไปนั่งที่ของตัวเองทันที พี่เรียวเดินลงจากรถก่อนจะมาเปิดประตูให้ฉัน ฉันลงจากรถก่อนจะมองอาคารข้างหน้า พบว่ามันใหญ่มาก และมีการคุมกันอย่างแน่นหนา มีชายชุดดำเดินอยู่เต็มไปหมด

“ไปกันได้แล้ว”

พี่เรียวดึงมือฉันเข้าไปข้างใน ที่นี่ใหญ่มาก ระหว่างทางที่ฉันเข้ามาพบชายชุดดำพวกนั้นมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว

“เดินช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึง แบบนี้ง่ายกว่าเยอะ”

“ว้าย!!!”

ฉันร้องออกมา เพราะจู่ ๆ พี่เรียวก็อุ้มฉันผาดบ่าแล้วเดินไปทันที ฉันรู้ว่าพยายามดิ้นยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ฉันเลยได้แต่อยู่เฉย ๆ ฉันโดนอุ้มมายังห้องห้องหนึ่ง พี่เรียววางฉันไว้บนโซฟา

“นั่งอยู่นี้ก่อนเดี๋ยวฉันไปหยิบของให้”

ฉันพยักหน้า ก่อนจะมองรอบ ๆ ห้อง ในห้องนี้มีหน้าจอคอมอยู่เป็นจำนวนมาก ทุกหน้าจอมีการแสดงผลเป็นภาษาแปลก ๆ ตามพื้นห้องมีแต่สายไฟอยู่เต็มไปหมด ฉันคิดว่าถ้าฉันเดินไปฉันคงต้องโดนไฟช็อตตายแน่ ๆ

“อะของเธอ ไอ้เต้มันฝากมาให้”

ฉันรับถุงสีน้ำตาลจากมือพี่เรียวมา พอเปิดดูข้างในก็พบว่ามันคือหน้ากากของผู้ชายที่ฉันขอล็อตเต้ไว้ หึ คนอย่างลมหนาวจะปลอมตัวเป็นผู้ชายทั้งที จะให้ใส่วิกติดหนวดแบบนั้นมันง่ายไป สู้เปลี่ยนหน้าใหม่เลยดีกว่า

“นี้ เครื่องแปลงเสียง ไอ้ล็อตเต้มันให้ฉันสร้างให้เธอ”

“ขอบใจนะ”

“และนี้ ข้อมูลปลอมที่เธอขอไว้ รู้ไหมฉันต้องสร้างมันทั้งคืนเลย เพราะเธอคนเดียว ฮ้าววว”

พี่เรียวหาวออกมา ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กลับไป แต่ทำไมพี่เรียวถึงช่วยฉันละ

“ทำไมพี่เรียวถึงช่วยลมหนาวละคะ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าลมหนาวมาเพื่อแก้แค้นเพื่อนพี่”

“ฉันก็แค่อยากดูอะไรสนุก ๆ ก็เท่านั้น ว่าแต่เธอเถอะ จะทำยังไงต่อไป”

“ฉันจะต้องหาทางใกล้ชิดนายพีชให้ได้ค่ะ เพื่อที่ฉันจะได้สืบข้อมูลของเขา”

ฉันพูดออกมา พี่เรียวมองมาที่ฉันอย่างไม่เข้าใจ

“ทำเพื่ออะไร”

“ก็เพื่อที่ฉันจะได้รู้ไงคะ ว่านายพีชชอบผู้หญิงแบบไหน ฉันจะทำให้เขามาหลงรักฉันให้ได้คะ”

“หลงรักเนี้ยนะ นี้แสดงว่าเธอยังรักมันสินะ”

พี่เรียวยิ้มให้ฉันรอยยิ้มของเขามันดูเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่นะฉันไม่ได้รักเขาสักหน่อย

“ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่จะทำให้เขารักแล้วก็ทิ้งเขาเหมือนที่เขาทำกับฉัน ฉันจะทำให้เขาเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ ผู้ชายคนนั้นต้องชดใช้!!”

“ถ้าแค้นมันมากขนาดนั้นทำไมไม่เอาปืนมายิงมันเลยละ หรือว่าไม่มีปืนยืมฉันก่อนได้นะ แต่ฉันว่าใจจริงเธอก็ยังรักมันอยู่ใช่ไหม”

พี่เรียวมองมาที่ฉันด้วยสายตาจับผิด

“พี่กำลังเข้าใจผิดค่ะ ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะหมอนั้นมาทำลายชีวิตฉันด้วยความรัก ฉันก็จะทำลายเขาด้วยวิธีนั้นเช่นกัน ทีนี้พี่ก็เข้าใจแล้วนะคะ”

“แต่ว่านะ...พีชมันรักใครไม่เป็นหรอก เอาเถอะงั้นเธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ใส่หน้ากากให้เรียบร้อยฉันจะเป็นคนพาเธอเข้าองค์กรเอง”

“ทำไมเป็นที่ไหนล็อตเต้บอกว่า..”

“ไอ้เต้มันจะไม่อยู่ 2-3 วัน มันเลยให้ฉันมาจัดการและดูแลเธอแทน ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อห้องน้ำอยู่ทางโน้น”

ฉันเดินไปที่ห้องน้ำแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ดูเหมือนว่าล็อตเต้จะเตรียมทุกอย่างให้ฉันพร้อมหมดแล้ว หลังจากที่ฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยฉันก็เดินออกไป พบว่าพี่เรียวกำลังนอนหลับอยู่ที่โซฟา

“ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้พี่อดนอนแบบนี้”

ฉันพูดเบา ๆ ตอนนี้เสียงของฉันดูเป็นผู้ชายแล้ว แถมหน้าตาก็โคตรจะหล่อเลย อันนี้ต้องขอบคุณล็อตเต้เพื่อนรักที่สร้างหน้ากากนี้มาให้ฉัน

“ไอ้เรียว!! แกเห็นกุญแจห้องฉันไหมวะ!!!”

เสียงนี้มัน!!! ฉันหันหน้าไปทางต้นเสียงพบว่าเป็นนายพีช จริงดังคาด!!! พีช ไรเตอร์