บทที่ 2 Chapter 2

เขาไม่เชื่อว่ามันจะทำเรื่องนี้ลำพังเพียงเพราะแค้นที่ถูกไล่ออก

“กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง มึงทำงานให้ใคร หรือจะไปสารภาพบาปกับยมบาลในนรก”

ในความนิ่ง แท้จริงอารมณ์เขาโคตรจะเชี่ยวกราก ความเจ็บแค้นจุกแน่นโพรงอก

“กูไม่ได้ทำงานให้ใครทั้งนั้น กูแค้นโว้ย ทำงานให้พ่อมึงมานาน แล้วดูที่มันตอบแทนกูสิ ถุย!”

แววตาแดงก่ำของมันวาวขึ้น ไม่ถึงอึดใจก็เป็นฝ่ายโผนเข้าหาเขาก่อน คมคายเพียงฉากตัวหลบ สวนกลับด้วยลูกเตะเต็มกำลัง

อ๊ากส์!

มันร้องลั่น ถลาไปชนกับกล่องพลาสติกมุมห้อง ก่อนตะเกียกตะกายทะยานเข้าหาศัตรูอีกครั้ง ครั้งนี้ประสบการณ์ตามอายุที่มากกว่า ทำให้มันซัดกลับหนุ่มรุ่นลูกได้หลายหมัด

คาร์ลใช้หลังมือเช็ดเลือดตรงมุมปาก มองเลือดบนหลังมือ แสยะยิ้มที่แทบมองไม่เห็นว่ายิ้ม ตวัดตามองอีกฝ่าย มันพุ่งเข้าหาอย่างไม่รักตัวกลัวตายเหมือนคนอื่นๆ เขาชอบความบ้าเลือดของมันเพราะมันทำให้เขา...สนุก!

ทันทีที่รู้เรื่องอุบัติเหตุ แม้คมคายจะอยู่ต่างประเทศก็ได้สั่งการให้รัฐกรจัดการเรื่องนี้ทันที ไม่เป็นการยากสักนิดในการสืบเสาะหาตัวคนทำ เขาปล่อยให้มันได้ใจ ลำพองฮึกเหิมกับสิ่งที่พวกมันทำ กระทั่งงานศพของบิดามารดาผ่านพ้นไป จากนั้นรวบตัวพวกมันมาเซ่นสังเวยเถ้ากระดูก

ชายหนุ่มระบายความเจ็บแค้นด้วยการกระหน่ำหมัดและเท้าประเคนใส่โดยไม่สนเนื้อตัวแตกเลือดโชกส่งกลิ่นคาวคละคลุ้ง ในสมองของเขาราวหลุดเข้าไปอีกโลก ที่มีแค่เขากับมัน เขารู้แค่อยากจะฆ่ามันให้ตายช้าๆ ให้ทรมานแสนสาหัสจนลมหายใจเฮือกสุดท้าย มันควรจะเป็นแบบนั้น

และเพราะแบบนั้น เสียงโหยหวนอันเกิดจากความเจ็บปวดจึงดังระงมโกดังอีกครั้ง เนิ่นนาน พอๆ กับสภาพยับเยินของผู้ทุรยศที่ทำเอาผู้ชายตัวโตในห้องเกิดอาการอยากเมินหน้าหนี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเจ้านายหนุ่มโกรธจัด

ท่ามกลางความกดดันในมวลอากาศ โทรศัพท์ของรัฐกรมีสายเรียกเข้า เขาส่งมีดคืนชายฉกรรจ์คนหนึ่งก่อนรับสาย ไม่กี่วินาทีเบี่ยงโทรศัพท์ออกห่างตัวเล็กน้อยพร้อมรายงานผู้เป็นนาย

“คนของเรารายงานมาว่ารวบตัวพวกที่หนีไปได้หมดแล้ว คุณคาร์ลจะให้จัดการยังไงดี”

“ฆ่าให้หมด”

“อีกเรื่อง มันรู้แล้วว่าครอบครัวไอ้เหี้ยนี่อยู่ที่ไหน ตอนนี้มันประกบตัวอยู่”

คำรายงานนั้นทำให้เชลยทั้งหมดหูผึ่ง สีหน้าตกตะลึง โดยเฉพาะอดีตผู้ดูแลกาสิโน มันคาดไม่ถึงว่าครอบครัวที่เขาส่งไปไกลแสนไกลจะตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกมันง่ายดาย

“ไม่จริง!”

อาการผวา แววตาหวาดหวั่นของไอ้ตัวหัวหน้าที่บังอาจมาทำร้ายพ่อแม่เขา ทำให้คมคายกระตุกยิ้มเย็น ออกคำสั่งเยือกเย็นไม่ต่างจากสีหน้า

“เก็บซะ”

“ไม่!!!”

รัฐกรไม่สนเสียงตะเบ็งโหยหวนและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งโกดัง เลื่อนโทรศัพท์มาถ่ายทอดคำสั่งออกไปก่อนวางสาย

“กูฆ่ามึงแน่ไอ้คาร์ล!!!”

“มึงมันสมควรตาย” คมคายแค่นเสียงลอดไรฟัน สะบัดร่างโชกเลือดกระเด็นออกห่าง เอ่ยเสียงเย็น “แต่มึงควรอยู่ อยู่รอดูว่าพ่อมึงตายยังไง แม่มึงตายแบบไหน คนในครอบครัวมึงต้องมีจุดจบก็เพราะความชั่วที่มึงทำ”

“ไอ้สัตว์! ไอ้ปีศาจ!”

มันร่ำร้องคั่งแค้น คมคายไม่สนใจ

“อย่าให้มันตายง่ายๆ”

มันสมควรตาย แต่ต้องตายให้ช้าที่สุดและทรมานที่สุด

“ฉันจะมาเล่นสนุกกับมันทุกวัน”

ลูกน้องวัยฉกรรจ์ต่างเข้าใจสารนั้นเป็นอย่างดี มุมปากพวกมันกระตุกยิ้มสะใจ

“กูจะฆ่ามึง ไอ้คาร์ล! กูจะฆ่ามึง!!!”

คมคายไม่แม้แต่จะปรายตามองซากร่างโชกเลือดพวกนั้นเมื่อเสียงร้องโหยหวนเจ็บแค้นของมันดังขึ้น นับครั้งได้ที่เขาจะโกรธจัดและลงมือจัดการใครสักคนด้วยตัวเอง

เลือดล้างด้วยเลือด... เหมาะสมแล้ว

ร่างสูงสง่าผึ่งผายเพราะส่วนหนึ่งมีเชื้อสายตะวันตกเดินออกจากโกดัง ล้วงบุหรี่ส่งเข้าปาก อัดควันเข้าปอดลึกๆ

วันนี้ไม่มีหลักฐานว่ามันทำงานให้ใครอีก สักวันเขาต้องรู้แน่ ขอให้พวกมันฉลาดให้สมกับที่คิดเล่นงานศิลาลักษณ์

ถ้าวันนั้นมาถึง เขาไม่เอาพวกมันไว้แน่ ความตายยังปรานีเกินไป

“จัดการด้วย”

“ครับคุณคาร์ล”

รัฐกรรับคำเสียงเรียบใบหน้าเรียบนิ่งไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้านาย คล้อยหลังร่างสูงสง่าก้าวออกไปจากโกดังแล้ว เขาหันไปสั่งงานกับคนอื่นๆ ขณะเหลือบมองไอ้พวกไม่รักตัวกลัวตายที่ริอ่านแหย่ขาเข้ากรงเสือ

บุหรี่อึกสุดท้ายถูกอัดลงปอด ร่างสูงหยุดยืนใต้ต้นมะม่วงใหญ่ห่างจากตัวบ้านประมาณห้าร้อยเมตร

คมคายถอนหายใจยาว ขับไล่ความอัดอั้นทั้งมวล ตามองไปยังบ้านหลังมหึมาในความรู้สึกเขา ใครๆ เรียกมันว่าคฤหาสน์ พรั่งพร้อมด้วยข้าทาสบริวารและเครื่องอำนวยความสะดวก ในวันนี้สำหรับเขา มันช่างเงียบเหงาและใหญ่เกินไป เมื่อข้างในนั้นไม่มีพ่อและแม่อีกแล้ว

พวกท่านจากไปกะทันหัน เขาไม่มีโอกาสดูใจด้วยซ้ำ

นิ้วเรียวแข็งดีดก้นบุหรี่ทิ้ง และคงเดินกลับเข้าตัวตึกถ้าไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเบาๆ หลังต้นไม้ คิ้วเข้มย่นเล็กน้อย เดินเงียบเชียบอ้อมมาอีกด้าน

ร่างผอมบางของเด็กสาววัยสิบเก้าปีนั่งกอดเข่าโยกตัวเบาๆ ท่าทางเหม่อลอย

มะลิ...

เจ้าของร่างนั้นก็เหมือนรู้ว่าไม่ได้อยู่ลำพัง ใบหน้าจิ้มลิ้มหันมา ดวงตาเรียวสวยเบิกเล็กน้อยเมื่อเจอเขา จากนั้นเป็นการลนลานลุกขึ้นยืนก้มหน้า ส่งเสียงแผ่วเบา

“คุณคาร์ล”