บทที่ 11 บทที่ 10

เช้าวันต่อมา...

ภานุค่อยๆขยับตัวด้วยความมึนงง เขาปวดหัวไปหมดสงสัยเมื่อคืนจะดื่มหนักไปหน่อยถึงได้สลบไปขนาดจนจำอะไรไม่ได้ เขากอดหมอนข้างแน่นขึ้นก่อนจะชะงักไปเมื่อรู้สึกถึงไออุ่นของมัน

ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมองตรงหน้าก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อคนที่นอนอยู่ข้างเขาไม่ใช่หมอนข้าง แต่เป็นลูกปลาที่สวมชุดคลุมนอนอยู่ข้างเขา ภานุรีบดึงมือออกจากตัวเธอก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อสภาพของเขาคือเปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆปกปิด

"ฉิบหายแล้วไง"

ลูกปลาที่ได้สติก็ลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะร้องกรีดลั่นบ้านเมื่อตื่นมาเจอชายหนุ่มยืนเปลือยอยู่ตรงหน้า

"กริ๊ดดดดด"

ลูกปลารีบเอามือปิดตาตัวเองแน่น เมื่อคืนอุตส่าห์ไม่มองแล้วนะดั้นตื่นมาเห็นเต็มตาซะได้ เธอต้องฝันร้ายแน่นอนเลย ฮือออออ

"เห้ย! อย่าเสียงดังสิ"

เขาเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะเอามือปิดปากลูกปลาไว้แน่น จะร้องทำบ้าอะไรเดี๋ยวคนอื่นก็ตกใจตื่นมากันหมดหรอก

"คุณภานุออกไปเลยนะ"

"เธอก็หยุดแหกปากร้องก่อนสิ"

เขาพยายามใจเย็นแล้วตั้งสติ พยายามนึกว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง แต่ภาพสุดท้ายคือดื่มไวน์แก้วสุดท้ายจากนั้นภาพก็ตัดไปเลย

"เสียงดังอะไรตาภานุ เป็นอะไรรึเปล่า"

เสียงคุณหญิงเคาะประตูหน้าห้องของลูกชายดังขึ้นเพราะเธอรอจังหวะอยู่สักพักแล้วว่าจะเข้าไปตอนไหนดีไม่ให้ลูกชายสงสัย ดีที่หนูลูกปลาร้องลั่นก็เลยได้โอกาสพอดี

"คุณท่าน!!"

ลูกปลารีบลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตูทันทีเพราะไม่อยากจะเห็นอะไรต่อมิอะไรของเขาในตอนนี้ ส่วนภานุจับเธอไว้ไม่ทันถ้าเป็นแบบนี้แม่รู้แน่นอนว่าเมื่อคืนลูกปลานอนอยู่ในห้องของเขา

"ยัยเด็กบ้าเอ้ย! มานี่"

แอ๊ดดดดดดด

"คุณท่าน!!"

ลูกปลาสวมกอดคุณหญิงแน่น ภานุถึงกับหน้าถอดสีเพราะตอนนี้ความแตกไปซะแล้ว

"นี่มันอะไรกันทำไมหนูถึงออกมาจากห้องลูกชายฉัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นตาภานุ"

เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้ก่อนจะเดินออกมาหน้าประตู มองลูกปลาที่ตอนนี้กอดแม่ของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย

"คือว่า... ผมไม่รู้"

"หนูลูกปลาตาภานุเขาทำอะไรหนู"

คุณหญิงก้มลงถามหญิงสาวในอ้อมกอด ลูกปลาเงยหน้าขึ้นมองท่านก่อนจะกระพริบตาปริบๆไม่รู้จะตอบอะไร ก็ไม่ได้ทำอะไรกันนี่นาให้ตอบว่าอะไรล่ะ

"ตาภานุล่วงเกินหนูใช่มั้ย"

คุณหญิงสะกิดให้หญิงสาวตอบวันใช่ ลูกปลามองท่านอย่างใสซื่อก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

"ค่ะ.. ใช่ค่ะ คุณภานุเขา ฮือออออ"

ลูกปลาแกล้งร้องไห้แทนคำตอบนั้นทำให้ภานุถึงกับมีสีหน้าที่เครียดขึ้นมาอย่างหนัก เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปมีอะไรกับลูกปลา แต่ด้วยความเมามากเขาจึงไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เธอพูดมามันจริงหรือไม่จริง

"ผมจำอะไรไม่ได้เลยนะแม่"

"แกมันเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ ไม่ใช่ทำตีมึนจำไม่ได้ ไปแต่งตัวดีๆแล้วลงมาคุยกับแม่ข้างล่าง"

คุณหญิงพาลูกปลากลับเข้าไปในห้องนอนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน

"เก่งมากหนูลูกปลา ไปแต่งตัวได้แล้วลูกแม่จะจัดการขั้นต่อไป"

"คุณภานุต้องเกลียดลูกปลาแน่ๆ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่ากังวล ดูจากสีหน้าแล้วเขาดูจะโกรธเธออยู่ไม่น้อย ยิ่งถ้าจับได้ว่าเธอโกหกไม่โดนหนักกว่านี้เหรอ

"หลังจากนี้ก็ทำให้รักให้หลงสิลูก แม่จะช่วยหนูเองรับรองว่าได้อุ้มหลานไวๆนี้แน่นอน อ่อ แม่ซื้อยาบำรุงให้หนูด้วยนะต้องทานทุกวันจะได้ท้องง่ายๆ"

คุณหญิงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข จินตนาการว่าอีกไม่นานลูกชายของเธอต้องใจอ่อนให้หนูลูกปลาแน่นอน หญิงสาวเดินคอตกเข้าไปยังห้องน้ำก่อนจะเปลี่ยนชุดปกติแล้วเดินออกมาชั้นล่างพร้อมกับคุณหญิง

"มาแล้วเหรอพ่อตัวดี"

"ผมจำไม่ได้จริงๆครับพ่อ เมื่อคืนผมเมามากเลยไม่รู้ว่าได้ทำอะไรรึเปล่า"

"พูดแบบนี้ได้ยังไงผู้หญิงเขาเสียหายนะ เอายังไงคะคุณ ลูกชายของคุณทำงามหน้าขนาดนี้คุณจะจัดการยังไง"

คุณหญิงโยนทุกอย่างไปให้สามี ผู้เป็นพ่อหันไปมองหน้าลูกอย่างเห็นใจ เพราะไม่รู้ว่าเขาทำจริงหรือเปล่าก็เลยออกหน้าช่วยได้ไม่เต็มปาก

"ยังไงหนูลูกปลาก็เสียหายไปแล้ว แกต้องรับผิดชอบนะภานุ"

ภานุหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อก่อนจะเอ่ยถามอย่างขออธิบาย คำว่ารับผิดชอบคืออะไร

"รับผิดชอบของพ่อคืออะไร..."

"ก็ต้องรับหนูลูกปลาเป็นเมียนะสิ พิมไปเก็บของหนูลูกปลาทั้งหมดไปไว้ในห้องนอนของตาภานุ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกัน"

คุณหญิงเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปสั่งให้แม่บ้านจัดการตามีที่เธอต้องการ มาดูกันว่ากินนอนด้วยกันทุกคืนอดใจไหวให้มันรู้ไปสิ

"อะ..อะไรนะครับ!"

ภานุมองพ่อกับแม่อย่างตกใจ ไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้ ลูกปลาถึงกับสะดุ้งหันไปมองคุณหญิงด้วยสีหน้าอยากจะร้องไห้ นอนกับคุณภานุเลยเหรอ... เธอจะหลับลงมั้ย ฮือออ

"โธ่ไม่ร้องนะลูก แม่กำลังทำเพื่อความถูกต้องอยู่"

"ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอยัยตัวต้นเรื่อง"

ภานุเอ่ยเสียงต่ำกดดันหญิงสาวให้พูดอะไรบ้าง ลูกปลาที่ได้ยินเขาพูดข่มขู่แบบนั้นถึงกับน้ำตาคลออย่างกลัวชายหนุ่ม เขาดุเธออย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนนั้นทำให้เธอทั้งรู้สึกผิดทั้งรู้สึกกลัว

"อย่ามาขู่น้องนะตาภานุ ถ้าทำอะไรน้องขึ้นมาแม่เอาเรื่องเราแน่! ไปลูกไปนอนพักผ่อนก่อนนะ"

คุณหญิงพาลูกปลาเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วพาไปที่ห้องนอนของลูกชายแทนที่จะเป็นห้องของเธอเอง ต้องทำแบบนี้แหละไม่อย่างนั้นลูกชายของเธอจะไม่มีทางได้ใกล้ชิดหนูลูกปลามากกว่าที่เป็นอยู่ และในหัวตอนนี้คงจะรู้สึกผิดกับผู้หญิงอีกคนมาก ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแท้ๆ ก็แค่คำสัญญาปากเปล่าที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาจริงรึเปล่าเท่านั้น ไร้สาระ!

"พ่อช่วยไม่ได้นะ แกทำพลาดเอง"

ผู้เป็นพ่อเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้เขาโดดเดี่ยวไม่เหลือใครอยู่ตรงนั้น นี่ตกลงว่าคำพูดของเขาไม่น่าเชื่อถือเลยใช่มั้ย.. .ถึงได้ตัดสินใจโดยไม่ถามอะไรเขาเลย

เขาเครียดมากไม่รู้จะคุยกับใครก็เลยออกไปขับรถเล่นข้างนอกเพื่อทำใจให้สงบ เวลาล่วงเลยมาเกือบเย็นเขากลับมาที่บ้านก็เดินขึ้นห้องไปในสภาพเหนื่อยล้า เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เจอลูกปลากำลังพับผ้าอยู่ตรงโซฟา เขาเดินเข้าไปหาเธอแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อหญิงสาวร้องลั่นออกมาอย่างกลัว

"อ๊ะอย่าทำอะไรลูกปลาเลยนะ"

หญิงสาวเอามือป้องหน้าตัวเองไว้เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะโกรธจนอยากจะตีเธอให้หายแค้น เขามองหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

"เห็นฉันเป็นคนยังไง.. ฉันไม่ทำผู้หญิงหรอกนะ"

ลูกปลาขยับถอยก่อนจะมองเขาอย่างระแวง ใครจะไปรู้ล่ะคนเรามันโกรธอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

"ใครจะไปรู้ล่ะ"

"เธอกลับไปนอนห้องตัวเองโน่นฉันอนุญาต"

"แต่คุณท่านไม่อนุญาตนี่คะ"

ลูกปลาเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อนั่งพับผ้าต่อก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะคิดว่าชายหนุ่มไม่น่าจะทำอะไรเธอแล้ว

"จำไว้นะลูกปลาฉันมีคนที่ฉันรักแล้ว ถ้าพลอยกลับมาเมื่อไหร่เราจะแต่งงานกัน เพราะฉะนั้นถ้าเธออยากอยู่ก็อยู่ไปแต่ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!! เข้าใจมั้ย"

เขาโยนหมอนมาให้เธอตรงโซฟาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"ถ้าอยากอยู่ในห้องนี้ก็นอนโซฟาโน่น ถ้าอยากนอนสบายก็กลับห้องเธอไป"

เขาเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหัวเสียทิ้งให้ลูกปลานั่งงงอยู่ตรงโซฟา

"ก็ถ้าคุณท่านไม่สั่งว่าให้อยู่ที่นี่ลูกปลาก็ไปนานแล้วค่ะ เห้อ! ผู้ชายอะไรใจร้ายจัง"