บทที่ 15 เธอเป็นของฉัน(1)

ตอนเช้า

“อื้อ... โอ๊ย!”

ฉันเผลอลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเต็มแรง จนลืมไปว่าเมื่อคืนผ่านศึกหนักมาขนาดไหน ความเจ็บร้าวแล่นพล่านไปทั่วร่าง คิดแล้วมันน่าแค้นใจนัก!

“ไม่อยู่!” ฉันกวาดตามองไปที่เตียงว่างเปล่า ก่อนจะรีบเดินออกไปดูนอกห้อง “ไม่มี!”

รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าทันทีเมื่อมั่นใจว่าเขาออกไปแล้ว ฉั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ