บทที่ 5 ใคร (2)

“รับผิดชอบบ้าอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้!!” ฉันไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่ตอนนี้รู้แค่ว่าต้องหลุดจากอ้อมแขนเขาที่ล็อกไว้ให้ได้

“หึ... ไม่ง่ายแบบนี้สิถึงจะสนุก” เขาเค้นหัวเราะในลำคอพร้อมกับโน้มตัวยื่นหน้ามาใกล้

“ปล่อยข้าวไปเถอะ อย่าทำอะไรข้าวเลย อึก” ฉันเงยหน้าพูดอ้อนวอนเขา ตอนนี้มันกลัว กลัวจนจะร้องไห้แล้ว

“โอเค วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน แต่ครั้งหน้าเธอไม่รอด” เขาพูดเรียบ ๆ พร้อมแววตาที่เย็นชามองมา ก่อนสายตาเขาจะเลื่อนมองที่คอและหน้าอก

จ๊วบ!!!

เขาก้มหน้าซุกไซ้ซอกคออย่างหื่นกระหาย

“ฮื่อ!! ปล่อยนะข้าวเจ็บ!!” ฉันไม่รู้ว่าเขาทำอะไรแต่มันเจ็บเอามาก ๆ มันเจ็บจี๊ด ๆ เหมือนเนื้อกำลังจะแตก แต่เขาไม่สนใจฟังเสียงต้านสักนิดและไม่ยอมถอนริมฝีปากออกจากคอ

“ฝากไว้ก่อน วันหลังจะมาเอาคืน” เขาผละปากมองหน้าอย่างเย้ยหยันก่อนจะใช้นิ้วปาดริมฝีปากตัวเอง

“แล้วเจอกันนะสาวน้อย” เขากระซิบชิดหูแล้วใช้จมูกเกลี่ยที่แก้ม ก่อนที่จะประกบปากจูบอีกครั้งอย่างหนักหน่วง

“ถ้าเธอกัดฉันอีก ฉันจะเอาเธอวันนี้” เขาผละปากพูดเสียงแหบพร่าพร้อมจ้องดุ ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อเพราะคำขู่ของเขา

“อย่าทำอะไรข้าวเลยนะ เราไม่เคยรู้จักกัน ข้าวไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ” ฉันพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอแล้วตอนนี้

“อีกหน่อยเธอก็รู้จักฉันเอง” เขาเอานิ้วเกลี่ยริมฝีปากฉันไปมา

“น่าเสียดายที่เธอไม่มีประสบการณ์ ไม่งั้นคงสนุกกว่านี้“ เขาพูดพลางเอามือลูบไล้ขา แล้วค่อย ๆ เลื่อนขึ้นมาที่หลัง และฉันรู้สึกถึงมืออุ่นของเขาที่สอดเข้ามาภายในเสื้อ

“ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรข้าวไง อึก!” ตอนนี้น้ำตามันไหลออกมาเองโดยอัตโนมัติ

“กลัว?” เขาเลิกคิ้วถาม จ้องหน้าอย่างหงุดหงิด

“.....” ฉันพยักหน้าเพราะตอนนี้มือเขามันกำลังเลื่อนมาที่หน้าอก มันกลัวจนตัวสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ได้แต่ยืนนิ่งให้เขาลวนลาม

“แค่จับ ไม่ได้เอา กลัวอะไร?” เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน จ้องหน้าอย่างไม่สบอารมณ์

“ฮื่อ!! อึก!! ปล่อยนะ!!” ฉันพูดเสียงสะอื้น พยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้เพราะตอนนี้เขากำลังบีบเค้นหน้าอกอย่างแรง

“หึ” เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าฉันกลัว

ก่อนเขาจะประกบปากจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้จูบแรงเหมือนเมื่อกี้ แต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะเขาบีบหน้าอกอย่างแรง เขาบีบแรงมากแทบจะติดมือเขาไปด้วย

ฉันยืนนิ่งน้ำตาไหลพราก ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้าย ๆ แบบนี้ด้วย

“หยุดร้อง น่ารำคาญ” เขาปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ ก่อนจะพูดอย่างอารมณ์เสีย

“ไปนอน!!” เขายอมปล่อยเป็นอิสระและสั่งเสียงแข็ง ฉันรีบถอยออกจากตัวเขาทันที

“ออกไปสิ!!” ฉันปาดน้ำตาไล่เขาออกจากห้อง

“ฉันบอกว่าไม่เอา ไม่ได้บอกว่าจะไป” เขาพูดเรียบ ๆ จ้องหน้าอย่างไม่พอใจ

“ทะ..ทำอะไร?” ฉันถามเขาที่อยู่ ๆ ก็ถอดเสื้อและกางเกงออกเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว

แววตาเย็นชามองมาที่ฉันก่อนจะเดินไปที่เตียงและนอนลงบนเตียงอย่างถือวิสาสะ

“จะนอนหรือจะให้ฉันเอาตอนนี้” เขาชะโงกหน้าพูดดุ ฉันที่ยืนนิ่งมองเขา

“ขะ...ข้าวจะไปนอนข้างนอก” ฉันพูดตะกุกตะกักหันหลังเดินออกไปนอกห้อง

“อ่ะ ว้าย!!” แต่ต้องร้องเสียงหลงเมื่อถูกกระชากลงไปนอนที่เตียง ทั้ง ๆ ที่เท้ายังไม่ได้ก้าวออกจากห้องด้วยซ้ำ

“จะนอนดี ๆ หรือจะให้ฉัน…...” เขาใช้ศอกเท้ากับที่นอน มืออีกข้างลูบที่แก้ม สายตาที่เย็นชาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นหื่นมองที่หน้าอก

ฉันไม่พูดอะไรก่อนจะหลับตาปี๋

“หึ...” เขาเค้นหัวเราะก่อนจะได้ยินเสียงเขาพลิกตัวลงนอน แต่ฉันก็ไม่กล้าลืมตา ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อกลั้นหายใจเพราะกลัวเขาจะทำอะไรบ้า ๆ กับฉัน

ตอนเช้า..

“เฮือก!!!” ฉันสะดุ้งดีดตัวสำรวจตัวเอง

“เฮ้อ.... ยังอยู่ครบ” แล้วต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเสื้อผ้ายังอยู่ครบ และถ้าเขาทำอะไรมันต้องมีอะไรเลอะที่นอนแต่นี่ไม่มีอะไร และตอนนี้เขาก็ไม่อยู่ในห้อง

ฉันเดินหาเขาจนทั่วห้องแต่ไม่เจอใคร จนมั่นใจว่าเขาไม่อยู่ในห้องแล้วค่อยไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน

แต่พอส่องกระจกเห็นรอยแดงช้ำที่คอตัวเองแล้วต้องตกใจมือสั่น ก่อนจะปิดรอยที่เขาทำด้วยรองพื้น แต่กว่าจะปิดรอยได้ก็ต้องทาซ้ำอยู่หลายรอบเหมือนกัน

“แล้วเขาเป็นใครกัน” ฉันได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองและคิดหาวิธี ว่าถ้าเขากลับมาทำร้ายอีกล่ะ จะทำยังไงดี!