บทที่ 8 ไม่อยากตายก็ถอยไป(1)

“นี่คุณ!! ขับช้า ๆ หน่อยได้มั้ย” ฉันจ้องหน้าเขา คือกลัวเขาก็กลัว แต่ตอนนี้กลัวตายมากกว่า เล่นขับเร็วปาดหน้าปาดหลังแบบนี้ใครจะไปทนได้

“......” เขาเงียบ!!! ก่อนแววตาเย็นชาจะมองมาแวบหนึ่ง แล้วเขาก็เร่งความเร็วขึ้นอีก

เอี๊ยด!!!!!

“โอ๊ย!!! ทำบ้าอะไรเนี่ย!!” อยู่ ๆ เขาก็หยุดรถกะทันหัน หัวฉันเลยกระแทกกับคอนโซลหน้ารถเจ็บเป็นบ้า ด้วยความลืมตัวฉันเลยตวาดใส่เขาเสียงดัง

“........” เขาจ้องตาเขม็ง แววตามันเต็มไปด้วยความน่ากลัว

“ปล่อยนะ!! ข้าวจะกลับเอง” ฉันกำลังจะเปิดประตูแต่เขาจับมือไว้

“กลับเอง?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน สายตาเย็นยะเยือกจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“โอเค!! ลงไป!” เขายอมปล่อยมือและปลดล็อกประตู ฉันมองหน้าเขา บทจะง่ายก็ง่าย ฉันรีบเปิดประตูลงจากรถทันทีสิ จะรออะไร คนบ้าอะไรน่ากลัวดุกว่าหมาอีก

“โชคดีนะสาวน้อย!!” เขาลดกระจกก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากและขับรถออกไป

“ที่นี่ที่ไหน?” ฉันมองไปรอบ ๆ ตอนอยู่บนรถมัวแต่กลัวจนไม่ได้มองทาง เลยไม่รู้ว่าเขาพามาที่ไหน ตอนนี้ฉันยืนนิ่งเพราะตรงนี้มันมืดมาก สองข้างทางมีแต่ป่า

“ทอฝัน!!!” พอนึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาทอฝันให้มารับ เพราะทอฝันน่าจะเช็กพิกัดสัญญาณโทรศัพท์และรู้ว่าฉันอยู่ไหน

“หายไปไหน!!” ฉันค้นกระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์แต่ไม่เจอ

ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ไอ้บ้านั่นก็ขับรถไปแล้วด้วย มันรู้สึกกลัวมาก ๆ มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยว รถสักคันก็ไม่มีแล่นผ่านมา

ปี๊บ!!! ปี๊บ!!! ปี๊บ!!!

“น้องสาวจะไปไหน จะให้พี่ไปส่งมั้ย” เวรกรรมอะไรของฉัน ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีเพื่อนกำลังจะมารับ” ฉันตอบชายสองคน ท่าทางน่าจะเป็นพวกขี้ยาแถวนี้ที่ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาหา

“แถวนี้มันเปลี่ยว ไปกับพี่ดีกว่าน้อง” ชายตัวอ้วนลงจากรถเดินเข้ามาหา

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันรีบเดินหนี!

“สวย ๆ แบบนี้เดินคนเดียวมันอันตราย ให้พี่ไปส่งดีกว่า” ชายตัวผอมขับรถมาดักหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ!!” ฉันตอบและหันหลังจะเดินไปอีกทาง

“พูดง่าย ๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว ดีกว่านะคนสวย” ชายตัวอ้วนเดินมาขวางทางไว้ ฉันได้แต่ยืนนิ่ง มือสั่นไปหมด น้ำตาเริ่มไหล

“อย่าเข้ามานะ” ฉันเดินถอยหลังเมื่อชายตัวอ้วนเดินตรงเข้ามาใกล้

“ว้าย!!! ปล่อยนะ!!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อถูกจับตัว

“จะหนีไปไหน ตัวหอม ๆ แบบนี้น่าเอาไปนอนกกสักคืน พี่ว่ามันน่าจะดีกว่ามั้ย” ชายตัวผอมพูดพร้อมสูดดมเส้นผมเหมือนคนโรคจิต

“ปล่อยนะ!!” ฉันดิ้นเพราะตอนนี้ชายตัวอ้วนกำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ

ตุ๊บ!!!!!

ฉันถีบท้องชายตัวอ้วนจนมันเซและล้ม

“วอนเจ็บตัวแล้วอีนี่” ชายตัวอ้วนลุกขึ้นจ้องหน้าตาเขม็ง “ฤทธิ์เยอะนักนะมึง”

ตุ๊บ!!!

“โอ๊ย!!!” ฉันร้องเสียงเบาเพราะถูกต่อยที่ท้องอย่างแรง มันเจ็บและจุกจนแทบจะไม่มีแรงเดิน

“ปล่อยนะ!! ออกไป!!” เสียงพูดแผ่วเบาเมื่อชายร่างอ้วนเดินเข้ามาจะลวนลาม

ตุ๊บ!!!

“มึง!! อี!! โอ๊ย” ฉันใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเตะเข้าเป้ามัน ถึงจะไม่แรงมากแต่ก็คงจะเจ็บเอาการ มันถึงนั่งนิ่งมือกุมเป้าไม่ขยับตัว

“เก่งนักนะมึง!!”

เพียะ!!!

ชายตัวผอมปล่อยมือก่อนจะตบอย่างแรงจนฉันล้มลงกับพื้น

“พูดดี ๆ ไม่ชอบ ชอบความรุนแรง!!”

“กรี๊ดดดดด” “ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!!” ฉันกรีดร้องเสียงดังลั่นเพราะมันพยายามจะถอดเสื้อ

“ออกไปนะ!!” ฉันใช้เท้าถีบจนมันหงายหลัง

“จับมันไว้สิวะ มึงจะนั่งทำซากอะไร!!” ชายตัวผอมลุกขึ้นสั่งชายตัวอ้วนให้จับตัวฉันไว้ ฉันจึงรีบลุกขึ้นวิ่งหนีทันที

“จะไปไหนคนสวย! ว่าง่าย ๆ ดีกว่า หน้าสวย ๆ จะได้ไม่ต้องเสียโฉม” ชายตัวผอมวิ่งไปดักหน้าพร้อมควักมีดออกมา

“อย่าทำอะไรฉันเลย ถ้าพวกนายอยากได้เงินนี่เอาไปเลย ฉันให้หมดนี่เลย บัตรเครดิตด้วยเอาไปเลย” ฉันยื่นเงินและบัตรให้มัน

“ลูกคุณหนูซะด้วย!!” มันหยิบเงินจากฉันขึ้นมาจูบก่อนจะยัดใส่กระเป๋ากางเกง

“แต่ยังไงคืนนี้พี่ก็อยากได้น้องคนสวยเป็นเมีย” มันกระตุกยิ้มร้ายเดินตรงเข้ามาหา

“อย่าทำอะไรข้าวเลย” ฉันยกมือไหว้เดินถอยหลัง

“หนียังไงก็ไม่รอดหรอกคนสวย” ชายตัวอ้วนเดินมาจับตัวไว้แน่น ฉันดิ้นพราด ๆ แต่มันก็ไม่ยอมปล่อย

“อย่าเข้ามานะ” ฉันดิ้นเมื่อชายตัวผอมเดินเข้ามาและพยายามจะลวนลาม

“ออกไปนะ อย่าเข้ามา!! ช่วยด้วย!!” ฉันร้องให้คนช่วยถึงแม้จะรู้ว่าคงไม่มีใครมาช่วยเพราะไม่มีรถวิ่งผ่านมาสักคัน

เพียะ!!!