บทที่ 1 ปีกกล้าขาแข็ง
" ไปแล้วนะแม่..หวัดดีค่ะ "
เสียงใสแจ๋วดังขึ้น พร้อมหน้าที่จิ้มลิ้มของเธอโผล่เข้ามา ทำหญิงวัยกลางคนร่างอวบท้วมหันหลังกลับมามอง ในขณะที่หล่อนเหมือนจะวุ่นอยู่กับการจัดกวาดบ้าน
" เอ๋..นี่ลูกจะไปแล้วเหรอขิม "
" ใช่ค่ะ "
" ไหนบอกไฟล์ออกหกโมง นี่เพิ่งจะบ่ายสาม "
" ขิมนัดพรีมเอาไว้ "
" หืม..แม่ไม่ยักรู้ พรีมจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพด้วย นึกว่าลูกไปคนเดียวนะนี่"
" ยัยนั่นเพิ่งจะมาเปลี่ยนใจเอาเมื่อคืนน่ะค่ะ "
" อีกแล้วเหรอ..พรีมเป็นแบบนี้ตลอด ชอบทำอะไรฉุกละหุก "
แม่เธอบ่น ในขณะขิมเองก็ถอนหายใจ เลิกคิ้วขึ้น แล้วบอกเสียงหน่าย
" งั้นจะเป็นเพื่อนขิมได้เหรอคะ..เฮ้อ.."
" อืม ถึงเมื่อไหร่ ก็โทรหาแม่ด้วยละกัน "
" ได้ค่ะ ไปแล้วนะคะ "
" บุญรักษาจ้ะ ^^"
ถัดจากแม่ของเธอ ก็มาเจอด่านของพี่ชาย ซึ่งถอดเสื้อเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนแผ่อ้าซ่าอยู่ พอเธอเดินผ่าน
" มองไม่เห็นหัวเฮียรึอีเตี้ย!"
" แม่...ดู.."
ถึงชะงักหันไปแสร้งฟ้องคนข้างหลัง ที่ส่ายหน้าเอือมระอารออยู่ก่อนแล้ว
" มาลาเฮียเลย..."
ก่อนขิมจะอมยิ้มก้มลงไปมองพี่ชายตัวเอง ที่ตอนนี้กางแขนออกมารอตรงหน้า
" เออ ก็ได้ๆ " แต่แทนที่เธอจะค่อยๆโน้ม กลับทิ้งลงไปทั้งตัวซะงั้น
" หัวก็ไม่ได้ล้าน ขี้น้อยใจจัง.."
" โอ้ววว แม่ง..น้ำหนัก..กลับมาคราวหน้าลดด้วยนะ เดี๋ยวจะกลายเป็นหมูเอา.."
" เหวอ~ ปากหมาเหมือนเดิมจริงๆ ไปละ เสียเวลา "
" เดินทางปลอดภัย"
" รักนะเฮียยย"
" แหวะ..แหยง "
" ฮ่าๆๆ"
ถึงคนเป็นแม่อย่างเจ้แหวนจะเอือมระอาแค่ไหน ที่คุยกันเมื่อไหร่เป็นต้องมีคำหยาบตลอด แต่เชื่อไหม..ความสนิทสนมของทั้งคู่ ที่ทำให้เชื่อว่ายังไงก็ไม่มีทางทิ้งกันนั้น มันทำให้หล่อนสบายใจ ถึงจะแอบกังวลใจ ที่คราวนี้ขิมกำลังจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพก็เถอะ..
..Airport...
" ขิม ทางนี้แก ฉันอยู่ทางเน้! "
เสียงดังกังวานพอๆกับระฆังโรงเรียนของพรีมดังขึ้น ตะโกนโหวกเหวกไม่สนใจใครว่าจะมอง หลังจากเห็นเพื่อน
" ฮื่ม..พรีม " ในขณะเจ้าของชื่อยิ้มกว้างมาแต่ไกล..
" ตรงเวลาเชียวนะยะวันนี้.." ก่อนถูกเหน็บ
" พูดถึงใครน่ะ? ตัวแกเองเรอะ! ฮ่าๆๆ "
" โถ่.."
" คนอะไร..ตัดสินใจชั่วข้ามคืน "
" ก็ฉันติดแกนี่ อยากอยู่กับแกอะ มันต้องคิดถึงมากแน่ๆ ถ้าแกไป ฉันมีเพื่อนสนิทเท่าแกที่ไหน " พรีมบ่นอุบ เหลือบตาขึ้นแสร้งงอน
" เขาติดต่อกันล่วงหน้านะมหาลัยน่ะ แกมาตัดสินใจเอาตอนนี้ ไม่รู้จะเหลือใบสมัครให้รึเปล่า "
" ก็ลองไม่เหลือดูสิ ฉันจะชักกระแด่วๆ ต่อหน้าอาจารย์ซะเลย "
" ได้ด้วยเหรอ? "
" ฮ่าๆๆ พูดจริงนะ ฉะนั้น แกต้องเอาใจช่วยฉันด้วย โอเคมั้ย.."
" ไม่โอเค.. "
" โด่ว..ขิมงะ "
พรีมถึงกับอมลมเข้าปาก เธออุตส่าห์อ้อน ทว่าเพื่อนรักกลับไม่เห็นหัวเลย
" ลำพังตัวฉันเองยังเอาไม่รอด จะเอาปัญญาที่ไหนไปช่วยแกห๊ะ..คิดบ้างสิ "
พลางใช้ปลายนิ้วผลักหัวพริมหน้าหงาย หวังหยอกทิ้งท้าย ทว่า..กลับเลยเถิดไกล กลายเป็นชนคนอื่นซะงั้น
พลั่ก!
" โอ้ย ขอโทษค่ะ "
ถึงกับทำพรีมตกใจ หันไปขอโทษ ในขณะที่คนถูกชนไม่ได้สะท้กสะท้านอะไร พยักหน้ากลับมาให้ แล้วเดินต่อเฉยเลย
"ไม่เป็นไรครับ"
" อ๊ะ"
"..."
" แกฉันเหมือนเคยเห็นเขา ที่ไหนสักที่อะ แกคิดเหมือนฉันมั้ย "
พรีมหันขวับมาถามขิมด้วยความตื่นเต้นทันที
" เดือนโรงเรียนไง " ในขณะที่ขิมนั้นตอบหน้าตาย
...รู้นะว่าหล่อ ออร่าออกซะขนาดนั้น แต่ทว่า เธอไม่ใช่คนที่จะแพ้ความหล่อแบบพรีม..
" ห่ะ..ว่าแล้วเชียว ว่าแต่เขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ"
" หาเมียเขาล่ะมั้ง"
" อร๊ายยย ขิม แกนี่ปากคอเลาะร้าย เมียอะไร้! เขาไม่มีหร้อก!"
" แกนั่นแหละ บ้าผู้ชายไม่เลิก ไปได้แล่ว ใกล้เวลาเครื่องจะออกแล้ว "
" ย่ะ สั่งอย่างกับแม่"
" ก็เดินดิ้"
ขิมผลักหลังพรีมเบาๆ แต่เธอกลับหันหลังมาพูดใหม่
"..หล่อดีนะแก คนตะกี้น่ะ "
ซึ่งนั่นทำขิมอดใจขำ กับการแพ้ความหล่อของเพื่อนตัวเอง
" เหรอ..ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย"
" ฮ่าๆๆ "
กลับกลายเป็นพรีมที่หัวเราะออกมาแทน หลังจากเห็นขิมจีบปากจีบคอพูดหย่อนหน้าหยีตา
" งั้นๆล่ะ" พลางยักไหล่
"เหรออออ"
ในขณะทั้งคู่กำลังเดินหาที่นั่ง ท่ามกลางความความงงของขิมไม่หาย คนดังอย่างคุณสปอร์ต มาทำอะไรที่นี่ ...รึจะไปเรียนต่อแบบเธอเหมือนกัน
..หอพักมหาลัย..
" ว้าว...สวยจังเลยง่ะขิม น่าอยู่กว่าห้องนอนที่บ้านฉันตั้งเยอะ "
เด็กเพิ่งขึ้น ขิมมาเข้าใจความรู้สึกนี้ก็ตอนนี้แหละ หลังจากลงเครื่องมาถึง วินาทีเหยียบดินแดนกรุงเทพ อุณภูมิอุ่นๆ ที่ไม่รู้แผ่มาจากความใจร้อนของคน หรือควันรถยนต์กันแน่ ทำความรู้สึกเธอเปลี่ยนแปลงไปทันที มันคนละซีน มันคนละโมเม้น หนักสุด..คือคนละโลก!
" ที่นี่ดูวุ่นวายชะมัด.."
" บ่นไรน่ะ"
เสียงพรีมถาม ในจังหวะวางกระเป๋าลง เดินเข้ามาหาแล้วยิ้มทะเล้น ต่างจากขิมที่ปั้นหน้าบึ้งตึง
" ไม่ชอบที่นี่เลยว่ะ นี่ถ้าไม่ติดว่ามาเรียนนะ ฉันจะไม่เหยียบเลย "
มองบรรยากาศ ของหอพักรอบๆ
" คิดถึงแม่ขึ้นมาทันที.. ฟู่! "
" โด่ว..แกอย่าบ่นซี่ มันทำฉันคิดตามไปด้วยนะ "
" ก็มันจริงนี่หว่า..."
" เอางี้มะ .. ถ้ามันอุดอู้ ก็ไปหาไรกินกัน ดีปะๆ "
" พรีม แม่บอกฉันให้ประหยัด เงินฉันมีจำกัดนะเว้ย "
" แต่ไม่ใช่ตอนนี้ "
" พรีม..."
" เราหิวเราต้องกิน "
" แกคนเดียวรึเปล่า..ฉันไม่.."
" ขิม..ข้าวจานนึงเนี่ยนะ ไม่ได้ผลาญมากมายตรงไหนเลย ที่นี่ไม่แพงหรอก พี่คนที่เคยมาอยู่บอกฉันมาแบบนี้ "
" เฮ้อ... ก็ได้ แต่ระหว่างนี้ ฉันขอไปหางานทำด้วยเลยดี มะ "
" ห๊ะ "
เถียงกันมาถึงประโยคนี้ของขิม พรีมถึงกับเงียบไปทันที ..หรี่ตาถาม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงเมื่อได้คำตอบ
" นี่แกมา เพื่อจะทำงานจริงๆน่ะ เหรอ "
" อืม..แกก็รู้นี่ ครอบครัวฉันไม่ได้มีตังค์เหมือนพ่อแม่แก แม่อนุญาตให้ฉันมาเรียนได้ ก็เพราะฉันบอกว่าฉันจะหาทำงานทำส่งตัวเองเรียน "
" ทำไมแก ไม่เรียนที่บ้านวะ ตัดสินใจมาที่นี่ทำไม ดูแกไม่ได้มีความสุขเลยนะนี่.."
และอีกคำถาม ที่ทำขิมเป็นฝ่ายนิ่งซะเอง เธอเงียบไปกลางคันเสมือนถูกแทงใจดำ ในขณะที่พรีมเพิ่งจะมานึกออก เธอไม่น่าถาม ทั้งๆที่ควรจะรู้ ...คนเราต้องมีเหตุผลที่จำเป็นสิ ถึงจะทำอะไรฝืนใจ....
" ขอโทษ.."
" อะไร้..บ้าป่าว.."
" ขิม..." พรีมยื่นมือไปจับ..
" ไหนบอกหิวข้าว ไปสิ"
ในขณะขิมกลบเกลื่อนโดยการเดินนำไป
" อ่าว.."
