บทที่ 6 ความใจง่ายของพรีม
...หอพัก...
แอด...
ประตูถูกเปิด
" คืนนี้เลยรึคะ ได้เลยค่ะพี่ ไม่มีปัญหา.."
ในขณะเสียงหวานของพรีมบ่นใส่โทรศัพท์ ก่อนจะชำเลืองมองขิมที่เดินเข้ามา ทว่ายังคงพูดต่อ ถึงขิมจะเริ่มขมวดคิ้วแล้วก็ตาม " อาทิตย์หน้า มหาลัยถึงเปิด ใช่ค่ะยังมีเวลาอีกเยอะ "
"...."
" หืม..ตรีมสีแดงรึคะ จัดไปค่ะ "
"..."
" ค่ะพี่ แล้วเจอกัน "
ติ้ด.
ก่อนจะกดวางหลังจากคุยเสร็จ เลิกคิ้วเชิงถามขิมประมาณว่าไปไหนมา
" แผลหายเจ็บแล้วเหรอ "
พลิกตัวจากทางนั่งมานอนคว่ำ ขิมส่ายหน้า พลางปลดเป้ออกจากหัวไหล่
" ยังเจ็บนิดๆ ว่าแต่..แกคุยกับใครน่ะ "
"กับพี่กระเทยคนนั้นน่ะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปทำงานกับพี่เขา"
" ว่าไงนะ!" ขิมถึงกับบึ้งตึงหลังพรีมเอ่ยจบทันที
" งานนั้นมัน.."
" อย่าห้ามฉันเลยขิม ฉันต้องการเงิน "
ในขณะที่พรีมแทรก ไม่เปิดโอกาสให้ขิมได้ขัดขวางเลย
" แต่ที่บ้านแกเขาก็.."
" ฉันอยากได้เงินมาซื้อของใช้ส่วนตัว รึของที่ฉันอยากจัได้น่ะ เงินที่พ่อให้ ..มันไม่พอ "
ตอบหน้าตาเฉย ทำท่าทางเหมือนคนมีอีโก้ ไม่ใส่ใจอะไร ทั้งๆที่ขิมตอนนี้รู้สึกวิตกกังวลมาก ห่วงเพื่อนว่าอนาคตจะแย่ ถ้ายังไม่รู้จักแยกแยะแบบนี้
" พรีม.. "
" ไม่เอาน่าขิม " เจ้าของชื่อยันตัวขึ้นมานั่งยิ้ม พลางเดินมาจับมือเพื่อน
" อย่าห่วงเลย ฉันจะหาเงินมาช่วยค่าใช้จ่ายแกไง แม่แกจะได้หมดห่วง แกก็จะได้ไม่เครียดยามที่ไม่มีเงิน คิดเหรอว่าเงินที่มีแค่นี้จะพอกิน มันจำกัดเฉพาะค่าเล่าเรียนไม่ใช่เหรอ.."
นั่นถึงกับทำขิมก้มหน้านิ่ง พูดไม่ออก เพราะมันทั้งน่าสมเพช ทั้งน่าขายหน้าสุดๆ
" ขิม..ฉันไปทำงานอย่างที่แกทำไม่ได้หรอก แกก็รู้ ฉันไม่ชอบให้ใครมาสั่งฉัน "
" แล้วงานที่จะทำนี้มันอิสระตรงไหน"
" ต่างกันลิบ " พรีมบอก ก่อนขิมจะเงียบตรงคำถามสุดท้ายนี้
" แล้วเริ่มงาน.."
" คืนนี้จ้ะ ^^"
...20.00 น...
เวลาทำงานของสาวกลางคืน วันนี้พรีมจะเริ่มงานเป็นวันแรก เธอมารออีเจ๊เพศที่สามนั่นตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด บู๊ทดำเกือบหัวเข่า ตามตรีมที่บอกไว้ กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังหอมฟุ้งทวีคูณความเซ็กซี่ของพรีมให้เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
... วันนี้เธอสวยมาก...
แน่นอนหนุ่มๆ พากันเหลียวหลัง พรีมนั่งรออยู่ตรงโต๊ะ จนกระทั่งเจ้าของงานมาถึง
" ไงคุณน้อง "
" สวัสดีค่ะพี่นิกกี้ "
เสียงทักทายกันระหว่างสองสาวปลอมจริงดังขึ้น ก่อนที่พรีมจะยืนขึ้นอย่างที่อีเจ้มันสั่ง
" เป๊ะมากค่า .." ทำพรีมยิ้มกว้าง ก็ตอนที่เธอได้รับคำชม
" ขอบคุณมากค่ะ "
" ว่าแต่มาคนเดียวเหรอ "
อีเจ้นิกกี้หันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาใครบางคนขณะถาม
" ถ้าเจ้หมายถึงเพื่อนพรีมล่ะก็..เสียใจด้วยค่ะ นางไม่ชอบงานประเภทนี้ "
" จิ๊!"
ทำเอาคนฟังที่หวังผลประโยชน์อย่างคนข้างๆ จิ๊ปากขัดใจทันที เพราะแท้จริงแล้ว คนที่หล่อนต้องการจะปั้นมากที่สุดก็คือขิมไม่ใช่พรีม เสน่ห์ที่ไม่มีใครเหมือน มองยังไงก็ไม่เบื่อ คงจะทำให้อีนกต่อคนนี้รวยก็ได้
แต่ทว่า..น่าเสียดาย สาวห้าวเจ้าของเสน่ห์นั้นกลับไม่ผันแล แต่ก็ไม่เป็นไร ได้เพื่อนเธอมาก็ยังดี ถึงจะเป็นท็อปวันไม่ได้ในตอนนี้ก็เถอะ แต่ความสดใสของพรีมที่ดูท่าน่าจะซิง
..ยังไงก็คงยังคุ้ม ยื่นตังค์แบงค์ละพันจำนวนสามใบไปให้ ก่อนจะถาม
" อะๆ ช่างนางเถอะ ว่าแต่น้องน่ะพร้อมรึยังกับงานแรก "
ก่อนท่าทางกระดี๊กระด๊าของพรีมจะทำอีเจ้ยิ้มมันกว้าง
" ว้าว~ จะให้พรีมทำอะไรรึคะ ว่ามาเลยค่ะพี่"
" ก็..." ยื่นจอโทรศัพท์ไปให้พรีมดูสมทบ
" แค่ไปทานข้าวกับคนนี้ ตามสถานที่ที่พี่ให้ "
" เอ๋..."
ในขณะที่พรีมกำลังยิ้มกว้างดีใจ ทว่าต้องมาหุบปากลง เพราะรูปภาพนี้ .... ที่มี ผู้ชายในชุดนักศึกษายืนหันข้าง เห็นหน้าไม่ชัดเจนอยู่...
" ใครเหรอคะ " ก่อนเงยหน้าถามด้วยความสงสัย
" อย่าไปรู้จักเลย แค่ทำหน้าที่ที่พี่มอบหมายให้ก็พอ"
" อ่าว..."
ถึงกับงงตาแตก กับน้ำเสียงนี้ที่อยู่ดีๆ อีเจ้มันบอกเสียงห้วน
" เราจะไม่มีสิทธิ์รู้ประวัติลูกค้า"
" ทำไมละคะ "
" นี่หล่อน จะทำไหมงานน่ะ ถามมากจริง ไม่ทำก็เอาเงินกลับมา นั่นแค่มัดจำเท่านั้นนะ ไม่รวมที่เหลือกับทิป "
" เอ่อ.." และประโยคยาวเหยียดนี้ ที่ทำพรีมเผลอเงียบกริบ อ้าปากค้างเพราะความตกใจ ก่อนจะมาเปลี่ยนสีหน้าใหม่อีกครั้ง หลังจากนึกถึงจำนวนเงิน " ทำค่ะทำ ทำสิคะ "
เพราะนั่นหมายถึง เม็ดเงินมหาศาลที่เธอจะต้องได้ในคืนนี้ หากทำมันสำเร็จ
" รู้แค่ว่าลูกค้าคนนี้เขารวยมากก็พอ ตามมาสิ "
" คะ แค่ทานข้าวอย่างเดียวใช่ไหมคะ "
ก่อนพรีมจะถามเพื่อความแน่ใจ หลังจากเธอทำท่าจะเดินตาม ในขณะที่อีเจ้..เมื่อได้ยินคำนั้น แล้วยิ้มยันมีเลศนัยทันที ทว่า..พอหันกลับมาบอกพรีม.
" ถูกต้องค่ะ " สีหน้ากลับตรงกันข้าม
' จำไว้นะ ห้ามคุยกับลูกค้าเกี่ยวกับประวัติของเขา '
นั่นคือประโยคคำสั่งบทแรกที่พรีมจำขึ้นใจ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในห้องโถง
" รอนานไหมคะ "
เสียงใสดังขึ้น ทำเจ้าของร่างสูงโด่ดเด่นที่นั่งอยู่หันมามองพลางเลิกคิ้ว
" พรีมเหรอ.."
" ค่ะ ^^ "
" ไม่นานค่ะ ไปกันได้รึยัง พี่หิวแล้ว "
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาก็ลุกขึ้นมาโอบไหล่พรีมทันที
" อ๊ะ! "
นั่นทำเอาพรีมตกใจหนัก เผลอถอยหลังหนี เลยทำให้หนุ่มไฮโซคนนั้น ขมวดคิ้ว
" อะไร.." งงกับสิ่งที่พรีมเป็นไปอึดใจนึง ก่อนจะยิ้มกว้าง
...อีกระเทยคนนั้น แม่งเสี้ยมเด็กเก่งจริงๆ...
คิดว่ามันคงจะเป็นละครฉากหนึ่งที่ทำให้แขกเห็นว่าเธอนั้นไม่เคย
" โทษที พรีมคงไม่ชอบให้พี่โดนตัว งั้นเดินตามมาล่ะกัน "
หลังจากที่ร่างสูง ในชุดกางเกงยีนต์ยี่ห้อแพง กับเสื้อโปโลสีขาวสะอาดหรู เดินออกไปแล้ว พรีมก็ได้โอกาสถอนหายใจเฮือกใหญ่
" จะทำได้ไหมเนี่ย ดูท่าทางหมอนี่น่าจะเอาใจยาก "
...แถมปากว่ามือถึงอีกต่างหาก....
...ร้านอาหารหรู..
ในขณะนั่งกินข้าว พรีมก็เหมือนถูกใบ้กิน เธอไม่คุยอะไรสักอย่าง เอาแต่ช้อนข้าวเข้าปาก ความร่าเริงหายไป เพราะทำอะไรไม่ถูกนับตั้งแต่มีประโยคคำสั่งนั้นเข้ามา ได้แต่คิดในใจแค่ว่า
...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แค่มาทานข้าวด้วยกันเท่านั้น....
ทว่า พรีมคิดผิด เธอคิดง่ายไป...คงไม่มีใครกล้าเอาเงินหลักแสนมาให้กันฟรีๆหรอก นอกจากผลประโยชน์ที่ได้รับมันคุ้มมหาศาล
..ซึ่งตอนนี้อีเจ้คนนั้นคงจะนอนยิ้มสบายไปแล้ว..
เพราะให้พรีมกลับมาแค่สามพัน และ..ปิดระบบการติดต่อหนีไปเลยทันที
" ใจคอน้องพรีม..จะไม่คุยกับพี่หน่อยเหรอคะ.."
" เอ่อ.. หนู.."
" เอางี้ งั้นพี่บอกชื่อพี่ให้ฟังก็ได้ค่ะ เราจะได้สนิทกันระดับนึง "
" ได้ด้วยเหรอคะ "
" ทำไมจะไม่ได้ล่ะ .. พี่ชื่อ รัลโด้ "
" รัลโด้ ชื่อเก๋จังเลย^^"
พรีมยิ้มขึ้นมาทันที นั่นเลยทำให้เจ้าของชื่อใจเต้นมากกว่าเก่า
...เด็กคนนี้น่าเร่งเครื่องใส่ชะมัด.... เขาหื่นในใจ
" ทีนี้..น้องพรีมรู้สึกสนิทกับพี่ขึ้นมาบ้างรึยังคะ "
" อะ..เอ่อ.."
" ว่าไงคะ.."
ท่าทางแบบนี้ ดูเหมือนเธอจะไม่เคยมือชายมาก่อนแน่ ถ้าจะขอกันตรงๆ ก็คงจะแตกตื่น
แต่คงไม่ยากหรอก เพราะความฉลาดของเธอมันไม่มีซักเท่าไหร่
...นับตั้งแต่ที่เธอเชื่อใจมาทำงานกับอีกระเทยนั่นแล้ว...
" ก็..รู้ชื่อไงคะ "
" แล้ว..."
" เรียกพี่รัลโด้ได้เลยใช่ไหม.."
" ฮ่าๆๆ ได้สิ.."
ก่อนจะหลุดความคิดมาหัวเราะร่วนกับสีหน้าของเธอ ที่มันกล้าๆกลัวๆซะเต็มประดา
..นี่อีเจ้นั่นมันกล่อมอะไรน้องเขาวะเนี่ย.. ประหม่าเชียว
" ค่ะพี่รัลโด้ ^^"
" ว่าแต่กินข้าวเสร็จ น้องพรีมอยากไปไหนต่อคะ ไปดูดาวกันมั้ย พอดีพี่ซื้อกล้องมาใหม่อยากจะอวด "
เสียงถามของคนตรงข้ามทำให้พรีมชะงัก ก่อนจะเม้มปากแน่น
"..เอ่อ.."
...ระบบความเกรงใจไม่กล้าปฏิเสธกำลังจะก่อตัวขึ้นมา...
" แค่ดูดาวเองค่ะ ไม่ดึกหรอก "
" ...."
" นะ..น้องพรีม ไปกับพี่หน่อย วันนี้พี่ถูกเพื่อนพี่ทิ้งน่ะค่ะ "
" เอ๋..."
" ซื้อกล้องมาว่าจะดูดาวด้วยกัน แต่เพื่อนกลับมีแฟนกันหมด "
" พี่ไม่มีแฟนเหรอคะ!"
" ค่ะ.."
" ไม่น่าเชื่อแฮะ.."
" เชื่อเถอะค่ะ "
..หล่อๆอย่างพี่เนี่ยนะ ..
ประโยคนี้พรีมคิด เพียงแต่ไม่ได้พูดออกไป ก่อนจะมาตายเอาคำนี้
" นะครับที่รัก .."
" เอ่อ... "
" ...."
" ก็..ได้ค่ะ" เพราะเชื่อใจแค่ภายนอก ว่าเขาคงไม่ได้เลวร้ายอะไร
