บทที่ 7 บทเรียนของคนไม่ฟัง

วินาทีแรกที่รถมาจอด หลังจากพรีมนั่งเอามือจิกเข้าหากันจนเจ็บมาตลอดทางนั้น ความรู้สึกถัดมาต่อจากนั้นคือ  .... หัวใจเธอเต้นแรงมาก

" ที่นี่..มันที่ไหนคะ.."

ในขณะเสียงถามดังขึ้น คนถามยังก้มหน้าอยู่เลย เพราะภาพตรงหน้าที่เธอเห็นมันเป็นตึกคอนโดของคนพามาชัดๆ

" ที่ๆเราจะดูดาวกันไงล่ะคะ "

" ไม่ใช่ห้องพี่หรอกเหรอคะ "

" หืม.." ก่อนคำถามนี้ของพรีมจะถูกขัดด้วยเสียงปิดเครื่องยนต์ และปลดเข็มขัดนิรภัย " ดูได้ค่ะ มองออกไปจากดาดฟ้าของตึกนี้ "

" เหรอคะ.."

ถึงแม้ว่าคำบอกเล่าของเขาจะน่านับถือ หรือมีเปอร์เซ็นเชื่อได้สักเท่าไหร่ เพราะรอยยิ้มเสมือนความจริงใจที่เขานั้นหยิบยื่นให้ทุกครั้งที่พูด ทว่า.. พรีมก็ยังคงถามใจตัวเองเหมือนเดิมอยู่ดี

...ทำไมแกไม่ทำตามหน้าที่ควรจะทำฮะ...

แค่กินข้าวให้จบเมื่อครู่ ก็คงไม่ต้องมานั่งกดดันอยู่แบบนี้แล้ว

...นี่แกแพ้ความหล่อเขาจริงๆ อย่างที่ขิมเคยว่าไว้ใช่ไหม...

" ครับผม.. โอเค ลงเลย "

ก่อนจะรู้ตัวว่าความคิดตัวเองนั้น หมดความหมายไปก็ตอนที่รัลโด้เดินมาเปิดประตูให้ พร้อมประคองเธอเดิน ซึ่งนั่นแน่นอนว่า เธอจะไม่มีสิทธิ์ปลีกตัวออกมาได้อีก จนกระทั่งมาถึงห้องของเขา รัลโด้ผ่ายมือเชื้อเชิญอีกครั้ง

" เชิญคร้าบคนสวย.."

พรีมที่เหมือนจะลังเลในตอนแรก ถึงกับเบิกตากว้าง

... ห้องสวยชะมัด...

มีประโยคนี้เผยออกมาจากสมอง พร้อมเท้าเธอก้าวเข้าไป

" ค่ะ ^^"

ก่อนจะมาสะดุ้งเล็กน้อย ก็ตอนที่ประตูถูกปิดลง

" เดี๋ยวน้องพรีมนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ พี่ขอไปเตรียมกล้องแปปนึง "

" ได้ค่ะ "

ก่อนก้นงอนของเจ้าหล่อนจะถูกจัดให้นั่งอยู่บนโซฟานั่น โดยที่รัลโด้เดินหายเข้าไปอีกห้องหนึ่ง

...สิบนาทีต่อมา..

" รอนานไหมครับ "

" ไม่ค่ะ ^^ "

รัลโด้เดินออกมาพร้อมกระเป๋าสะพายสีดำ ในขณะที่อีกมือถือกระป๋องน้ำอัดลม ก่อนจะยื่นให้พรีม

" อะ มีแค่นี้ล่ะค่ะในตู้ยินพี่ อยู่คนเดียวเลยซื้อแต่ของตัวเอง ไว้วันหน้าน้องพรีมมีโอกาสมาที่นี่อีก พี่จะซื้อน้ำผลไม้มาไว้ให้นะ "

" เอ่อ.."

" ^^ "  นับว่ารัลโด้เป็นผู้ชายที่อันตรายมากคนนึงเลยทีเดียว

ความฉลาดเป็นกรดในเรื่องหลอกผู้หญิงก็ยิ่งมีมากไปใหญ่ ในขณะที่เขานำน้ำอัดลมมาให้แทนที่จะเป็นน้ำส้มคั้นอย่างเช่นในละครนั้น ทว่ากลับไม่ใช่เลย นั่นเพราะเขาต้องการไม่ให้เหยื่อมีโอกาสมาลอบสงสัยเขา บวกกับรอยยิ้มและคำพูดที่ซื่อตรงเสมือนจริงใจนั้น ยิ่งทวีคูณความเชื่อเข้าไปอีก เลยไม่แปลกที่พรีมเลือกจะรับมันมา และดื่มซะหมดกระป๋องเพราะความเกรงใจ

... ซึ่งเธอจะไม่มีทางรู้เลยว่า ในอนาคตข้างหน้าของเธอกำลังจะหายไปแล้ว...

" จุ จุ จุ นมน่ากินเป็นบ้าเลยว่ะ "

" กูก่อน "

" อะไรวะ "

" เอาอีกแล้วนะมึง คราวก่อนกูเคาะประตูตั้งนาน เอานานชิบเป๋ง"

" เหอะ เหอะ ช่วยไม่ได้ ถ้าของมันดี กูก็ต้องเบิ้ลสิวะ "

" โหย..ไอ้โด้!"

" ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องเป็นกูคนแรก มึงถอดเสื้อน้องเขาดิ้ "

เสียงทุ้มกระหึ่มของผู้ชาย ดังกึกก้องไปทั่วห้อง พรีมขมวดคิ้วงัวเงียจนกระทั่งตื่น ก่อนจะเบิกตาโตกับภาพนี้

" อะไรกันคะ! O.O"

ซึ่งอยู่ตรงหน้า ผู้ชายสามคนกำลังจะรุมเธอ ด้วยสภาพเปลื้องเสื้อเหลือเพียงกางเกงยีนต์ตัวเดียว

" ตื่นแล้วเหรอคะ.. น้องพรีม.."  และหนึ่งในนั้นก็คือ ...

"รัลโด้.. "

" ครับผม "

ก่อนพรีมจะยันตัวลุกขึ้น เพราะตกใจกับสารรูปตัวเอง ที่มันเหลือเพียงชั้นในตัวน้อยๆ

" ทำอย่างนี้ได้ยังไงคะ!!!"

ทว่า กลับถูกผลักลงไปใหม่ รุมกันพันธการเสมือนเธอคือนักโทษ

" อย่านะ! อย่าเข้ามานะ "

ในขณะพรีมพยายามดิ้น แต่กลับดิ้นไม่รอด สามคนช่วยกันมัดเธอไม่พอ ยังจะปิดปากปิดจมูกเธออีก เธอพอจะเข้าใจเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับเธอแล้ว

ทว่า..ดูเหมือนมันจะสายเกินไป

" โฮกกกก! อ้วยอ้วยยยยย!"

พรีมโดนย่ำยีไม่มีเหลือ หนึ่งมือถอด อีกมือนึงกอด ผลัดกันจูบกันคลำ ทำอย่างกับเธอเป็นขอนไม้ ไม่สนว่าจะเจ้าของร่างจะขาดใจรึเปล่า

" ไม่เอา ฮือออ ไม่เอา.. "

แม้แต่เฮือกสุดท้ายที่ขาทั้งสองของเธอถูกถ่างออก เพื่อให้พวกสัตว์นรกเหล่านั้นแทรกใส่ความเป็นชายกันเข้ามา เธอทั้งจิกทั้งข่วน บ่งบอกให้รู้ว่าเธอนั้นเจ็บมาก ทว่า พวกมันก็ยังฟังเลย นับประสาอะไรกับตอนนี้..หากเธอจะขอให้เขาปล่อยเธอกลับบ้าน...

" ขิม..ฮึก เฮอ.."

ได้แต่นอนร้องไห้ ตาเหลือกมองเพดาน ปล่อยร่างกายให้เขาผลัดกันเชยชม พลันในสมองคิด

..เธอไม่น่าดื้อกับคำเตือนของขิมเลยจริงๆ ..

..ขิม.. ขิมช่วยพรีมด้วย...ช่วยที...

ถึงอยากจะตะโกนเรียกแค่ไหน ก็ทำได้เพียงในใจเท่านั้น

...เสียงของเธอไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นรูปแบบประโยคได้ นอกจากคำว่า..

" อา..."

" ร้องสิคะ ร้องออกมา.."

" อ๊ะ!!"

" อย่างนั้นล่ะคนเก่ง "

เพราะพวกมันทั้งกัดทั้งบีบ จนเธอไม่เหลือพื้นที่ให้หยุดพักผ่อน จิกเล็บลงกับฟูก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ระบายความกลัวเป็นเสียงสุดท้ายพร้อมกับน้ำตา!

" กรี๊ดดดดดด!!!"  แล้วก็แน่นิ่งไป..

...ทางด้านของขิม...

ตรู๊ดดดด... ตรู๊ด.....

" รับสิพรีม ทำไมแกไม่รับ "

ขิมร้อนใจสุดๆ หลังจากที่ตื่นขึ้นมา และพบว่าตีสองแล้วพรีมยังไม่กลับ

ติ้ดๆๆ

ก่อนจะตัดสินใจโทรหาอีเจ้ตัวต้นเหตุ ตามเบอร์ในนามบัตร เพื่อแค่จะถามว่าเพื่อนเธออยู่ไหน แต่ทว่า..ปลายสาย..

// ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากหมายเลขที่ท่านเรียก //

" เฮ้ย อะไรวะ!"

เดินวนไปวนมาอย่างกับสายตรวจ พลางทรุดลงบนเตียงด้วยสีหน้าบึ้งตึง กดวางสายกำโทรศัพท์ไว้แน่น

" เหลวไหลจริงๆ เลย ..เพิ่งจะมาอยู่กรุงเทพไม่กี่วันทำตัวแบบนี้ซะแล้วเหรอ ไว้ใจมันง่ายๆได้ยังไง"

เลิกผ้าห่มเตรียมนอน ถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอง่วงมากเลยนะ ทว่า กลับข่มหลับตาไม่ลง

นอนรอจนกระทั่งตีสาม และคิดว่ารอต่อไปไม่ไหว

" ช่างเถอะ! โตๆกันแล้ว คงจะเอาตัวรอดได้ละมั้ง ใช่ว่าจะไม่เตือนกันซะที่ไหนนี่ เกิดอะไรขึ้นกับแก ฉันก็คงไม่มีปัญญาไปตามหรอกนะ ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของฉัน.."

ขิมบ่นอุบ เป็นการปลอบใจตัวเอง ว่าเธอนั้นได้ทำหน้าที่เพื่อนอย่างดีที่สุดแล้ว  ก่อนจะหลับตาลง..เพราะต้านความง่วงไว้ต่อไปไม่ไหว

...แปดโมงเช้า...

วินาทีแรกที่ตื่น พรีมลืมตาขึ้นมาพบเสื้อผ้าตัวเองร่อนจ้น กับบริเวณรอบๆที่ดูว่างเปล่า ผู้ชายพวกนั้นคงพากันหนีไปแล้ว ทิ้งข้อความขู่ไว้ฉบับนึง

' ไม่อยากหยุดเรียนกลางคัน ก็อย่าไปบอกใคร'

กับเช็คหกหลักไว้ข้างกายเธอ

" ฮึก.."

ความเจ็บปวดจุกตรงท้องน้อย และเคืองๆตรงกลางหว่างขา บ่งบอกให้รู้เป็นอย่างดีว่าร่างพรีมนั้นไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เธอร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้อง ในขณะยังไม่พร้อมลุกขึ้นมาใหม่ ทอดสายตามองเพดานอย่างไร้จุดหมาย เอาแต่ตั้งคำถามกับตัวเอง

....แล้วต่อไปล่ะ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน...

...จะมีหน้าไปเจอขิมได้ยังไง....

ทางด้านฝั่งรัลโด้ เมื่อผ่านจุดที่เสียวที่สุดมาได้ เขากับพรรคพวก ก็พากันมาสุมหัวต่อทันที แต่คราวนี้เป็นคอนโดของเพื่อนอีกคน

" เฮ้ย มันโทรมาแล้วเว้ย ไอ้โด้รับดิวะ "

เสียงโทรศัพท์สั่นเหมือนเจ้าเข้า ก่อนคนนอนใกล้มันมากที่สุดจะกดรับ

( ฮัลโหล )

" เปิดลำโพงๆ "

ปลายสายไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเสียงคนๆนึงที่พวกเขาต่างคุ้นเคยกัน

" เฮ้ยเคล ขอบใจนะเว้ย สำหรับผู้หญิงที่มึงส่งมา น่ารักดี ไอ้ฮัสกับไอ้พีชถูกใจใหญ่เลยว่ะ "

ก่อนเสียงทุ้มนั้นจะสวนออกมาด้วยความงง

( อะ..ไรนะ )

ในขณะสามคนนั้นที่หัวเราะชอบใจกันอยู่จะพากันเงียบไป หลังนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"..เอ่อ เคล.."

( นี่พวกมึงรุมน้องเขาเรอะ!!! )

" ..พวกกู.."

( เฮ้ยไอ้ xxx มึงทำอย่างนั้นได้ยังไงวะ!!!)

" ใจเย็นก่อนเคล กูก็แค่..."

( กูหาเด็กให้ เพราะเห็นว่ามึงเครียด แล้วทำไมถึง...ไอ้บ้าเอ๊ย!! น้องเขาเต็มใจรึเปล่า ?)

" เอ่อ.."

( ว่าไง!!!)

“ก็...ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่ากูให้เงินไปก้อนใหญ่นะเว้ย คงจะไม่ "

( ฟัค! #/@&//* )

"....."

( น้องเขาอยู่ไหนไอ้รัล )

" เฮ้ย เคล..มึง...ใจเย็นดิวะ ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลยนี่หว่า ก็แค่ผู้หญิงคนนึง ให้เงินไปอย่างที่เราเคยทำก็จบ "

( แต่ต้องไม่ใช่การรุมโทรม ..)

" ...."

( บอกกูมา!!! น้องเขาอยู่ไหน )

" ...เคล..."

( รัลโด้!)

" ห้อง..ห้องไอ้พีช คอนโดแถว xxx "

( พวกมึงกับกู..มี เรื่อง ต้อง เคลียร์ กัน )

ติ้ดๆๆ

เคลกัดฟันเน้นคำ แล้วก็ตัดสายไป ก่อนสามคนนั้นจะอุทานพร้อมกัน

" งานเข้า "

ทางด้านของเคล หลังจากได้รับ Location ผ่าน SMS เขาก็บึ่งไปยังที่ตั้งทันที ใช้รหัสหน้าประตูตามที่เจ้าของห้องบอก ก้าวฉับๆเข้าไปในห้อง ก่อนจะไปหยุดอยู่ปลายเตียง เบิกตาอึ้งสุดๆ หลังเห็นสภาพ

" ให้ตายเถอะ..."

" กรี๊ด!!! อย่าเข้ามานะ! อย่าเข้ามา.."

" O.O"

" อย่า.."

" ใจเย็นน้อง พี่มาดี ไม่ได้จะมาทำร้าย "

พลางยกมือขึ้นเหนือหัว เมื่อร่างที่นอนอยู่บนเตียงนั้น อยู่ดีๆก็โวยวายขึ้นมา