บทที่ 2 ตอนที่ 2

“ขอบคุณจ้ะพี่พันน์”

นวลกล่าว ยิ้มหวานให้เขา

“วันนี้พี่พันน์ไปไหนมาทั้งวันจ๊ะ”

นวลถามด้วยความสงสัย หล่อนเพิ่งย้ายเข้ามาวันแรก ตั้งแต่เช้าจนป่านนี้ก็เพิ่งเห็นพันน์ขับรถกลับเข้ามาบ้านในตอนใกล้ค่ำ

“พี่เอาของไปส่งที่ตลาดจ้ะ”

พันน์ตอบเสียงหวาน ทุกวันนี้นอกจากจะทำสวนผักและผลไม้ พันน์ก็ยังรับซื้อผลไม้จากชาวบ้านในละแวก เพื่อนำไปส่งขายต่ออีกที จึงต้องขับรถเข้ากรุงเทพฯ บ่อยๆ

อีกหนึ่งสัปดาห์ผ่านมา

ตอนค่ำ หลังจากให้นมลูกน้อยจนหลับคาเต้าแล้วอุ้มใส่เปล นวลทอดร่างลงบนเตียงนอน พยายามจะหลับเพราะดึกมากแล้ว ทว่าหล่อนก็ไม่อาจหลับลงได้

ก็จะอะไรเสียอีกล่ะ… ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเสียงครางของสามีภรรยาสองคู่ที่ขนาบอยู่สองข้างของห้องนอนหล่อน

ด้านซ้ายเป็นห้องของพันน์กับทองสร้อย ส่วนด้านขวานั้นเป็นห้องของพ่อผัวกับแม่ผัวของหล่อน และช่างบังเอิญที่มวยสองคู่ต้องมาชกในวันเดียวกัน

“อ๊ะ… อ๊า… พี่พันน์จ๋า… เบาๆ นะ ของฉันปริหมดแล้ว… อูย… ของพี่พันน์ใหญ่เหลือเกิน… งือออ… เท่าแขนฉันแน่ะ”

เสียงโอดครวญของทองสร้อย ทำเอานวลใจเต้นระส่ำ ไม่คิดว่าจะมารู้ความลับของพันน์เข้าโดยไม่ตั้งใจ

‘เท่าแขนแน่ะ’

ประโยคที่ได้ยินทำเอานวลใจเต้น ของเขาคงใหญ่มากสินะ ไม่งั้นทองสร้อยคงไม่ร้องครางโอดโอยจะขาดใจอย่างที่กำลังได้ยินอยู่ในตอนนี้

“สร้อยโดนเจ้าดุ้นนี้ของพี่กระแทกมาหลายปีแล้วนะ… จนป่านนี้ยังไม่ชินกับของใหญ่อีกหรือจ๊ะเมียจ๋า”

เสียงของพันน์กระเส่า จากนั้นเสียงครางลั่นของทองสร้อยก็ตามมา

“บ้าจริง… ”

นวลสบถออกมา ด้วยหล่อนไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาเจอกับสถานการณ์นี้ ผนังห้องที่ขนาบอยู่สองข้างแทบเก็บเสียงอะไรไม่ได้เลย

“ให้ตายเถอะ… คุณพระช่วย… ”

นวลยกมือขึ้นทาบทรวงอกแม่ลูกอ่อนอวบใหญ่ หล่อนได้ยินแม้กระทั่งเสียงร่างกายที่สาดเข้าหากันอย่างดุดัน

นวลหนีบหน้าขาแน่น ปลายเท้าถีบถูไปมาจนผ้าปูที่นอนยันย่น ทนฟังอยู่ครู่สั้นๆ พยายามเอามือปิดหู รีบกลิ้งมาอีกฟากของเตียงนอนเพื่อจะหนีเสียงของพันน์กับทองสร้อย

หากก็ยังไม่วายจะได้ยินเสียงของหญิงชายรุ่นใหญ่ที่กำลังใส่กันไม่ยั้งอยู่อีกห้องข้างๆ ก็คือพ่อผัวกับแม่ผัวของหล่อน กำลังร่วมรักกันอย่างดุดันไม่แพ้คู่ของลูกสาวกับลูกเขยที่นวลเพิ่งเบือนหน้าหนีมาหมาดๆ

“อ๊อย… พี่โมกข์จ๋า… ฮือ… ฉันเสียว พี่โมกข์เลียหอยฉันแฉะหมดแล้ว… ทรมานเหลือเกิน… กระแทกเถอะพี่โมกข์จ๋าฉันเสียวจะแย่แล้ว”

เสียงของนางชบากระเส่าไปด้วยความเสียวซ่าน เรียกร้องลืมอาย ด้วยโมกข์สามีของหล่อนนั้นลีลาเบิร์นขั้นเทพ โดนลงลิ้นเมื่อไรชบาก็เป็นอันต้องดิ้นเร่าทุรนทุรายทุกทีไป

“เดี๋ยวสิ… พี่ชอบเบิร์น… ขอพี่เลียอีกนิดนะจ๊ะ เดี๋ยวจะกระแทกให้ครางลั่นห้องเลยคอยดู”

“ของพี่โมกข์ใหญ่ยังกับแขนเด็ก… ค่อยๆ ใส่นะจ๊ะเดี๋ยวของฉันระบม”

“ไม่ต้องกลัว… ก็แบบนี้ทุกที ปากบอกว่าไม่ไหว แต่พี่ใส่ทีไรเธอก็ครางลั่น… ร่อนสู้จนเสร็จทุกที”

เป็นเสียงของโมกข์ที่ดังสลับเสียงครางครวญของนางชบา

บทสนทนาบ้าๆ ที่ได้ยิน ยิ่งทำให้นวลรู้สึกวาบหวามในอารมณ์แปลกๆ ถึงกับต้องเอามือลูบล้วงลงมาที่ง่ามขา ไล้ลูบร่องกลีบของตัวเองที่ตอนนี้มีน้ำหวานสวาทฉ่ำเยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นในอารมณ์สุดๆ

“อ๊า… อูยยยย… ”

นวลเอามือบีบนมตัวเอง ในช่วงเวลาที่สวรรค์กำลังกลั่นแกล้ง เล่นตลกกับชีวิตของหล่อนให้ต้องมานอนเก็บกดความต้องการทางเพศเอาไว้จนแทบทนไม่ไหว ในขณะที่ผู้หญิงข้างห้องสองคนกำลังอิ่มเอมกับการเติมเต็มรสสวาทจากสามีผู้มีของดียาวใหญ่จนนวลนึกอิจฉา

หญิงข้างห้องสองคนกำลังมีความสุข แต่นวลช่างน่าเวทนานัก หล่อนต้องพึ่งลำนิ้วดุ้นน้อยของตัวเองแก้ขัดไปพลาง เพื่อปลดเปลื้องราคะรุมรึงอยู่ในอารมณ์ใคร่ตลอดมา นับจากวันที่ยุทธสามีของหล่อนไปทำงานไกล

“อ๊า… อูย… พี่ยุทธจ๋าเมื่อไรจะกลับมาเสียที  เมียอยาก… เมียเหงาจะตายอยู่แล้ว”

นวลพริ้มตาครางเรียกชื่อคนอยู่ไกล หล่อนเสียวซ่านมีอารมณ์ไปกับผัวเมียสองคู่ในห้องที่ขนาบอยู่ข้างๆ ห่างเพียงฝากั้น กำลังร่วมรักกันอย่างเมามันส์ไม่เกรงใจคนห่างผัวอย่างหล่อนที่ตอนนี้ทำได้เพียงแค่พึ่งพาลำนิ้วน้อยๆ ของตัวเองไปพลางๆ

ภายในหัวใจของนวลพร่ำบอกให้เฝ้ารอ… ข่มกลั้นความต้องการเอาไว้… รอให้ถึงวันที่ผัวของหล่อนกลับมา

ตอนใกล้ค่ำของอีกสัปดาห์ต่อมา

“พี่สร้อยจ๋า… ฉันฝากลูกเดี๋ยวนะจ๊ะ”

นวลกล่าวกับพี่สาวของสามี เมื่อทองสร้อยเดินเข้ามาหาเจได มาถึงก็ตรงเข้าหอมแก้มเด็กน้อยในวัยกำลังน่ารักน่าชัง

“ได้สิ… ฝากนานๆ ก็ได้ ว่าแต่นวลจะไปไหนล่ะจ๊ะ”

ทองสร้อยถามพลางเหลือบมองมายังน้องสะใภ้ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในชุดผ้าถุงกระโจมอก

“ฉันอยากไปอาบน้ำจ้ะ… น้ำคลองที่หลังบ้านใสมาก เห็นแล้วอยากลงเล่น”

ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้าผู้หญิงที่ต้องใช้ชีวิตแต่ละวันอุดอู้ในห้องเช่าแคบๆ ของกรุงเทพฯ มานาน จะรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศบ้านๆ ของคุ้งน้ำอัมพวาที่ยังโอบล้อมไว้ด้วยความร่มรื่นของธรรมชาติ

“ตายสบายจ้ะนวล… เดี๋ยวพี่เลี้ยงหลานให้เอง”