บทที่ 2 ตอนที่ 2
“เธอกับมอร์แกนทะเลาะกันบ่อยหรือ น่าจะค่อยๆ ปรับความเข้าใจกันก่อน ค่อยๆ แก้ปัญหา... อย่าใจร้อนไปตามอารมณ์ ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ”
อรทัยให้กำลังใจเพื่อนรัก แนะนำในสิ่งซึ่งตัวเธอเองก็ไม่สามารถทำไม่ได้
“เรื่องหย่าเราทั้งคู่ตัดสินใจดีแล้ว”
ดาริกาตอบ ก่อนเหลือบไปมองรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีตะกั่วคันหรู แล่นฝ่าประกายแสงแดดของยามสายเข้ามาจอดในลานจอดรถบริเวณด้านหน้าที่ว่าการอำเภอ
“โน่นแน่ะ มอร์แกนมาแล้ว... ขอตัวก่อนนะอร”
ดาริกายกกาแฟที่เหลือครึ่งแก้วขึ้นมาดื่มแล้วเดินจากมา ปล่อยให้อรทัยนั่งมองด้วยสีหน้างุนงง เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าดาริกากับมอร์แกนกำลังจะหย่ากัน
เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ
ในระหว่างที่อรทัยกำลังนั่งรอคุณอาทิตย์ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นอดีตสามีของเธอในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ดาริกากับมอร์แกนที่เพิ่งจดทะเบียนหย่าเสร็จสิ้นก็พากันเดินลงมาจากอำเภอ ทั้งสองตรงรี่มายังร้านกาแฟซึ่งอรทัยยังนั่งอยู่
“สวัสดีค่ะ”
อรทัยเอ่ยทักทายมอร์แกนเมื่อเห็นว่าเขาเหลือบมองมาที่เธอ แอบนึกชื่นชมเค้าโครงหน้าหล่อเหลาของเขาอยู่ในใจ มอร์แกนเป็นชายชาวต่างชาติซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่มาก ส่วนสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรทำให้เขาดูโดดเด่นสะดุดตา
“สวัสดีครับคุณอร”
มอร์แกนส่งยิ้มกว้างทักทาย เขาพูดภาษาไทยได้คล่องแคล่ว เพราะอยู่เมืองไทยมานานหลายปี
อรทัยรู้สึกแปลกใจ ที่เห็นว่าท่าทางของมอร์แกนกับดาริกาดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งหย่ากันเลยสักนิด ทั้งสองไม่เคร่งเครียดหรือเศร้าโศกกับชีวิตรักที่ต้องปิดฉากลง
“งั้นฉันกลับก่อน... บังเอิญมีธุระด่วน”
ดาริกายกมือขึ้นโบกลาอดีตสามีและเพื่อนสนิท ก่อนจะยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกา ก้าวฉับออกมาจากร้านกาแฟด้วยท่าทางรีบร้อน ตอนนั้นมอร์แกนกำลังยืนสั่งกาแฟอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์
“ทานกาแฟหรือยังครับ?”
ร่างสูงใหญ่ทำท่าว่าจะสั่งกาแฟให้อรทัย
“เรียบร้อยแล้วค่ะ... ขอบคุณค่ะ”
หล่อนยิ้มให้เขา มอร์แกนถือถ้วยกาแฟร้อนเดินเข้ามาทรุดร่างสูงใหญ่ลงนังใกล้ๆ กับอรทัย
“เมื่อสักครู่ดาริกาบอกว่าคุณจะขายบ้านแล้วย้ายกลับไปอยู่ต่างประเทศใช่ไหมคะ”
อรทัยถามด้วยความอยากรู้ เธอตั้งใจเอาไว้ว่าจะขายบ้านหลังใหญ่ที่อาทิตย์ยกให้ภายหลังหย่า แล้วจะซื้อบ้านชั้นเดียวเอาไว้อยู่อาศัยต่อไป
“อ๋อ... ครับ ผมกำลังตัดสินใจว่าจะกลับไปอยู่อิตาลีครับ”
มอร์แกนตอบก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม
“ถ้าจะขายบ้านบอกฉันนะคะ... ฉันกำลังมองหาบ้านอยู่พอดี”
อรทัยทำเสียงจริงจัง
“จริงหรือครับ”
มอร์แกนทำหน้าประหลาดใจ
“จริงค่ะ... ”
อรทัยเคยแวะไปที่บ้านของมอร์แกนมาแล้วหลายครั้ง ก็เพราะว่าดาริกาชอบจัดงานปาร์ตี้ที่บ้านแล้วชักชวนบรรดาเพื่อนฝูงไปร่วมดื่มกินสังสรรค์กันบ่อยๆ
อรทัยยังจดจำได้ว่าบ้านที่มอร์แกนอาศัยอยู่นั้นเป็นบ้านชั้นเดียว มีรั้วรอบขอบชิด บริเวณรอบๆ ปลูกหญ้าและต้นไม้เล็กๆ เอาไว้ได้อย่างน่ารักลงตัว และที่สำคัญมันเป็นบ้านซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ ทะเลสาบขนาดย่อม อรทัยชอบบรรยากาศริมน้ำ
“งั้นผมขอเบอร์โทรคุณได้ไหม”
มอร์แกนมองใบหน้าสะสวยของอรทัย เธอรีบบอกเบอร์โทรศัพท์ ชายหนุ่มกดบันทึกแล้วโทรเข้าเครื่องของเธอในทันที ซึ่งหญิงสาวก็กดบันทึกเบอร์ที่ขึ้นโชว์ว่า ‘Miss call’ ของเขาโดยทันทีเช่นกัน
“เรื่องบ้าน... เอาเป็นว่าถ้าตัดสินใจแน่แล้วว่าจะขายจริงๆ ผมจะบอกคุณเป็นคนแรกนะครับ... ”
เขาบอกยิ้มๆ
“ขอบคุณมากค่ะ... ”
อรทัยตอบ ก่อนจะเดินออกมาจากร้านกาแฟ หลังจากมีสายเรียกเข้าดังขึ้นเป็นสัญญาณให้รู้ว่าคุณอาทิตย์ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นอดีตสามีของเธอได้เดินทางมาถึงแล้ว
เรื่องบังเอิญ
ย้อนไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า เสร็จจากทำเรื่องหย่า อาทิตย์เดินมาส่งอรทัยที่รถของเธอซึ่งจอดอยู่ที่ลานจอดรถ
“ไปก่อนนะคะ”
หญิงสาวมองหน้าบุรุษผู้สูงวัยกว่าด้วยแววตาขอบคุณ แม้วันนี้ทั้งคู่มีความจำเป็นที่จะต้องแยกทางกัน แต่อาทิตย์ก็ยังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเสมอ
“แม้ว่าเราจะหย่ากันแล้วก็ตาม... แต่คุณจะยังเป็นเพื่อนของผมเสมอ มีอะไรให้ช่วยก็โทรหาผมนะครับ”
อาทิตย์บอกตอนที่เดินมาถึงรถ
“ขอบคุณค่ะ”
เธอฝืนยิ้มให้เขา แม้จะไม่เสียใจเลยสักนิดที่ต้องจบชีวิตรักด้วยการ ‘หย่า’ หากก็อดรู้สึกเศร้าสร้อยอยู่ลึกๆ ในใจไม่ได้ ยังไงก็ยังนึกขอบคุณอดีตสามีที่ยอมยกบ้านหลังใหญ่และรถเบนซ์ให้เธอ อีกทั้งเงินสดก้อนโตในธนาคารกับร้านอาหารเล็กๆ ที่ทิ้งไว้ให้บริหารจัดการต่อไป
อันที่จริงอาทิตย์รักอรทัยมาก หากดูเหมือนว่า ‘ความรัก’ ที่เขาให้นั้นจะไม่เพียงพอสำหรับความต้องการของผู้หญิงคนนี้
