บทที่ 5 ตอนที่ 5
“แต่ผมอยากบอก... ปัญหาของผมก็คือ ‘ขนาด’ ของผมนั้นใหญ่โตเกินไปสำหรับดาริกา เพราะว่าของเธอเล็กและคับแคบมากๆ ทำให้การมีเซ็กส์แต่ละครั้งเป็นไปอย่างทุลักทุเล กระทั่งเกิดปัญหา... ทำเราให้ไม่มีความสุขด้วยกันทั้งคู่”
สิ่งที่ได้ยินทำให้อรทัยใจหายวาบ หัวใจเต้นระทึก ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะเจอปัญหาซึ่งตรงข้ามกันกับสิ่งที่มอร์แกนบอก
เพราะว่าสาเหตุที่อาทิตย์ไม่สามารถให้ความสุขทางเพศกับอรทัยได้นั้นก็เป็นเพราะว่าอาวุธประจำกายของเขาทั้ง ‘เล็ก’ และ ‘สั้น’ อีกทั้งอาการนกกระจอกไม่ทันกินน้ำก็เป็นปัญหาใหญ่ที่ทำให้ชีวิตของอรทัยไม่เคยพานพบกับคำว่า ‘ถึงจุดสุดยอด’ เลยสักครั้ง นับตั้งแต่วันแรกที่ใช้ชีวิตร่วมกับอาทิตย์มาสองปีกว่าในฐานะสามีภรรยา
“ปล่อยนะ... อย่าทำแบบนี้นะ”
“ก็ไหนว่าชีวิตคู่คุณล่มเพราะเรื่องบนเตียง... บางทีเราอาจเจอปัญหาเดียวกัน และผมอาจจะช่วยแก้ปัญหาให้คุณได้... ขอเพียงแค่คุณยอมเปิดใจคุยกันตรงๆ... นะครับ ผมไม่อยากให้คุณหนีปัญหา”
เขาทำเสียงออดอ้อนพร้อมเบียดกายเข้าหาอย่างเร่าร้อน ลำตัวหนาเสียดสีกับแผ่นหลังของอรทัย มือซุกซนปะป่ายขึ้นมากอบกุมทรวงอกอวบใหญ่ของเธอแล้วบีบขยำอย่างเมามัน การที่โดนจู่โจมแบบดุดันทำให้เลือดในการของอรทัยฉีดซ่านไปทั่วร่าง
“ปล่อยนะ”
อรทัยดิ้นขลุกขลัก จิตใต้สำนึกบอกให้ปฏิเสธ หากจิตไร้สำนึกกลับเคลิบเคลิ้มไปกับการปลุกเร้า
หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าการที่มาหามอร์แกนถึงบ้าน... แท้ที่จริงแล้วเป็นเพราะว่าเธออยาก ‘ซื้อ’ บ้านของเขา? หรืออยากหาโอกาสซึ่งเธอแอบใฝ่ฝันอยู่เงียบๆ ว่าชีวิตนี้อยากลองมีผัวฝรั่งสักครั้ง
“จะปล่อยก็ต่อเมื่อคุณบอกว่าคุณมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับเรื่องบนเตียง”
มอร์แกนยังคงกอดร่างรัดรึงเอาไว้แน่น
“ก็... คุณอาทิตย์สามีฉันทั้งเล็กทั้งสั้น”
อรทัยตอบเสียงสั่นพร่า เธอยอมรับว่าเบียร์ที่ดื่มเข้าไปสองกระป๋องนั้นช่วยทำให้กล้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จึงสารภาพออกมาตรงๆ
มอร์แกนสังเกตเห็นว่าอาการขัดขืนของอรทัยเริ่มคลายลงจากตอนแรก เธอค่อยๆ ปล่อยตัวเคลิบเคลิ้มอยู่ในอ้อมกอดของเขา มอร์แกนซุกใบหน้าจูบไซ้ซอกคอเบาๆ เส้นขนอ่อนๆ บริเวณท้ายทอยของอรทัยลุกซู่ชูชัน
“เรื่องนี้ผมช่วยได้... อันที่จริงผมแอบชอบคุณมานานแล้ว อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคยสังเกตว่าผมแอบมองคุณบ่อยๆ ทุกครั้งที่ดาริกาเชิญคุณมาร่วมงานปาร์ตี้”
มอร์แกนสารภาพความลับที่เก็บซ่อนมานาน เขาไม่ได้โกหก ดาริการู้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นเป็นความจริง
เธอเองก็รู้สึกได้ในเรื่องนี้ หากก็พยายามเก็บซ่อน ความรู้สึกที่รับรู้กันอยู่ลับๆ ด้วยสายตาที่แลสบกันไปมาโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา... กระทั่งวันนี้มอร์แกนเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน
“บางทีเราน่าจะทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้”
สุ้มเสียงประเหลาะประโลม
“จะดีหรือคะ... ”
อรทัยเป็นฝ่ายลังเล หากก็ยอมรับว่ามอร์แกนเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์เหลือเกิน เธอมองเห็นความเร่าร้อนที่ซ่อนเร้นอยู่เบื้องหลังดวงตาสีนิลของเขา
“จะเป็นไรไป... ลืมไปหรือเปล่าว่าตอนนี้เราทั้งคู่หย่าแล้ว คุณโสด... ผมก็โสด ไม่มีใครให้ต้องนึกถึงทั้งนั้น”
ปัญหาบนเตียง
“อย่ากลัวนะครับ”
มอร์แกนช้อนร่างอรชรขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน อรทัยรู้สึกหวาดกลัว หากก็ไม่ได้ขัดขืนอย่างที่ควรจะเป็น เพราะว่าเธอเองก็แอบชอบมอร์แกนอยู่เหมือนกัน แต่ไม่คาดคิดมาก่อน ว่าจะมีโอกาสได้ทำสิ่งนี้ร่วมกัน โดยที่มอร์แกนเป็นฝ่ายเปิดฉากจู่โจมเธอก่อน
“นอนลงนะครับ... เดี๋ยวผมจะทำให้คุณมีความสุข”
มอร์แกนคว้าหมอนมารองหลังของอรทัย จากนั้นก็เบียดกายเข้าไปอยู่ระหว่างเข่าทั้งสองข้างที่อ้าออกกว้างรับลำตัวใหญ่โตของเขาที่แทรกลงมาอย่างดุดัน
‘ไม่นะ... ’
อรทัยปฎิเสธอยู่ในความคิด เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มอร์แกนเป็นชาวต่างชาติที่มีรูปร่างสูงใหญ่เหลือเกิน เมื่อเปรียบเทียบกับอาทิตย์ซึ่งมีรูปร่างผอมบาง
น้ำหนักตัวของมอร์แกนที่กดทับลงมาบนเรือนร่างน้อยๆ ทำให้อรทัยรู้สึกอึดอัด เธอไม่เคยโดนคนตัวใหญ่ขนาดนี้ขึ้นทับมาก่อนเลยในชีวิต ทว่าแก่นกายร้อนผ่าวของเขาที่บดคลึงอยู่กับต้นขาของเธอก็สร้างความตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาดล้ำ
กางเกงขาก๊วยบางๆ ที่มอร์แกนสวมใส่แทบจะป้องกันอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เพราะดุ้นเนื้อตรงกึ่งกลางกายของเขาตั้งขึ้นตระหง่านจนเธอประมาณได้ถึงความยาวใหญ่ที่ทำให้เกิดอาการร้อนวูบวาบในช่องท้อง
“ฉันกลัวค่ะ... ถ้าคุณใหญ่โตเกินไปฉันรับไม่ไหวแน่”
สายตาคมประกายทอดมองใบหน้าหล่อเข้มของมอร์แกนด้วยความรู้สึกหวาดกลัว ไม่มั่นใจ มือเรียวพยายามผลักแผงอกรกไปด้วยไรขนของเขาเป็นเชิงห้ามว่าอย่ารุกรานจนเกินเลยไปกว่านี้ ทว่ามอร์แกนไม่ฟังเลยสักนิด
“อย่ากลัวไปเลยครับ... ถ้าคุณอยากลองของใหญ่ ผมมั่นใจว่าของผมจะเข้ากับคุณได้ดีกว่าของสามีคุณ”
