บทที่ 97 ตอนที่ 97

“อ๋อ…หลับไปแล้วล่ะค่ะ แกเล่นซนมาตั้งแต่เย็น พอเหนื่อยก็นอน”

“เด็กกำลังกินกำลังนอนก็เป็นแบบนี้แหละ…แล้วอาการป่วยดีขึ้นแล้วรึ”

เสียงถามด้วยความห่วงใย สายตาอ่อนโยนแลสบตาฝานถินาเป็นระยะๆ ความปรารถนาลึกเร้นในใจของเถ้าแก่เริ่มคุกรุ่นขึ้นมา

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”

“แล้วเธอไม่คิดจะส่งลูกเข้าโรงเรียนหรอกห...