บทที่ 112

ชั่ววินาทีหนึ่ง ข้าคิดว่าบางทีข้าอาจจะพูดมากเกินไป...

ปล่อยให้เธอเข้ามาใกล้เกินไปเร็วเกินไป...

ถ้อยคำเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในห้อง... ย้ำเตือนว่าข้าเพิ่งจะเปิดเปลือยความเปราะบางของตัวเองให้เธอเห็นมากแค่ไหน...

อกข้าแน่นตึ้บ ราวกับเงื้อมมือของพ่อยังคงข่วนควักอยู่ข้างในราวกับเวลาไม่เคยผ่านไปเลย

แต่แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ