บทที่ 127

โคแบน

เสียงที่ไม่คุ้นหูดังลั่นไปทั่วทั้งคุกราวกับเสียงปืนลูกซอง

ติ๊ง ต่อง ติ๊ง

เราสองคนผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมกัน ผ้าห่มนวมเลื่อนหล่นลงไปกองอยู่ที่เอว

มาร์โกต์เบิกตากว้าง ความตื่นตระหนกฉายชัดบนใบหน้าขณะที่ดวงตาของเธอกวาดมองไปตามผนังราวกับว่ากำลังจะมีใครสักคนโผล่ออกมาเล่นกลให้เราดู...

“เสียงบ้าอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ