บทที่ 13 - นักโทษห้าร้อย

คาร่าใช้ส้อมเขี่ยพาสต้าสลัดคำสุดท้ายขึ้นมาแล้วถอนหายใจยาว “บอกมาสิว่านี่ไม่ใช่อาหารที่อร่อยเหี้ยๆ ที่สุดเท่าที่เธอเคยกินมาในรอบ...ไม่รู้สิ...ชาติหนึ่งเลยมั้ง”

ฉันหัวเราะแห้งๆ ขณะเคี้ยวชิกเกนแรปคำสุดท้าย “โชคร้ายของเราที่มันใช่จริงๆ นั่นแหละ”

เราสองคนชำเลืองมองไปที่โต๊ะบุฟเฟ่ต์ซึ่งยังมีทั้งเพสทรี แ...