บทที่ 143

มุมมองของมาร์โกต์

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าบิดมือตัวเองไปมานานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งผิวหนังตรงข้อนิ้วแสบจนถลอก

นิ้วของฉันบิด ดึง ทับซ้อน และคลายออกจากกันอย่างต่อเนื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าร่างกายกำลังพยายามบีบเค้นความตื่นตระหนกให้ออกไปจากตัวฉัน

แต่มันไม่ได้ผลเลย

ไม่ได้ผลสักอย่าง

โรงอาหารจอแจไปด้วยเสี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ