บทที่ 23 - สะดวกสบาย

น่าจะชั่วโมงกว่าแล้ว ฉันรู้เพราะมัวแต่นั่งนับทุกลมหายใจเข้าออกและทุกจังหวะของความเงียบงันที่คั่นกลางระหว่างเรา

โคแบนฟุบหลับไปบนเตียงโดยไม่พูดอะไรสักคำ แขนทั้งสองข้างหนุนอยู่หลังศีรษะ หายใจเข้าออกช้าๆ สม่ำเสมอ...ราวกับว่าเขาไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องกังวลใจ เหมือนไม่ได้รับรู้เลยว่าฉันที่อยู่ห่างออกไปแค่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ