บทที่ 38 - การอยู่รอด

เสียงออดหน้าประตูดังคลิกปลุกฉันให้ตื่นเหมือนโดนตบหน้า

ฉันเบิกตาโพลงทันเห็นประตูเหล็กปลดล็อกเองพอดี แสงสีเขียวเล็กๆ เหนือประตูสว่างวาบขึ้นเพื่อยืนยัน

คาร่านั่งพรวดขึ้นข้างๆ ฉัน “บ้าเอ๊ย!”

“ซวยแล้ว...มื้อเช้า!” ฉันอุทาน พลางสะบัดผ้าห่มออกแล้วพุ่งตัวไปที่ตู้เสื้อผ้า “เราต้องรีบแต่งตัวก่อนจะพลาดมื้อเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ