บทที่ 54 - ยังคงอยู่เกินไป

มุมมองของมาร์โกต์

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน... นอนขดตัวอยู่บนพื้นห้องขัง เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ ที่น่าสมเพช สูดหายใจหอบกระเส่าจนเจ็บคอไปหมด

ความเงียบนี่แหละที่เลวร้ายที่สุด

ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า ไม่ได้ยินเสียงลมหายใจฟืดฟาด ไม่มีเสียงขยับตัวเขยื้อนกายจากข้างหลังเพื่อยืนยันว่าเขายัง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ