บทที่ 83 - ซานโตเรลลี

ผมไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะกะพริบตา แค่จ้องมองกลับไปยังเขาด้วยสีหน้าแบบเดิมที่ผมใช้เวลาหลายปีฝึกฝนจนสมบูรณ์แบบ...เรียบเฉย ไม่ยินดียินร้าย อ่านไม่ออก

สีหน้าที่เขาเคยเรียกว่าเป็นหน้ากากของคนขี้ขลาด

“ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ” ผมเอ่ยขึ้นหลังความเงียบอันยาวนาน “ฉะนั้นมีธุระห่าเหวอะไรก็พู...