โพรลูจ

บทนำ

พฤษภาคม 1999

เสียงประตูกระจกสีบานใหญ่ที่ปิดกระแทกดังปังดึงหญิงชราผมสีเทาออกจากภวังค์ เธอเอนกายพิงเคาน์เตอร์ครัวที่สะอาดเอี่ยมอ่องพลางมองหลานสาววัยรุ่นของตนกระโดดโลดเต้นข้ามโถงทางเข้าบ้าน เด็กสาวทิ้งกระเป๋านักเรียนลงแล้วหมุนตัวไปทั่วพื้นอย่างไม่รับรู้สิ่งรอบข้าง ราเชล แอนเดอร์สัน ถอนหายใจยาว และค่อยๆ เขี่ยกล่องเครื่องประดับไม้ใบเล็กบนเคาน์เตอร์

“มันไม่มีทางเลี่ยงเรื่องนี้ได้จริงๆ” เธอบอกกับแมวลายสลิดสีเหลืองตัวเล็กที่ขดตัวอยู่แทบเท้า “ยายรู้ว่าวันแบบนี้ต้องมาถึงเข้าสักวัน และสัญญาณทุกอย่างก็กำลังบอกว่ามันมาถึงแล้ว” แมวตอบโดยการเงยหน้าขึ้นแล้วส่งเสียงร้องเหมียวเบาๆ “ยายคงจะคิดถึงแกน่าดู” ราเชลกระซิบ “เชน มานี่หน่อยสิจ๊ะ หลานรัก” หญิงชราเอ่ยเรียก

เสียงหัวเราะคิกคักแบบเด็กสาวดังตอบกลับมาขณะที่เชน แอนเดอร์สัน เบอร์เด็ตต์ ปรากฏตัวขึ้นในห้องครัวสไตล์บ้านไร่ ราวกับว่าเธอเพียงลอยออกมาจากห้องนั่งเล่น เธอมีรูปร่างสูงเพรียว พร้อมด้วยกล้ามเนื้อและความสง่างามของนักเต้นผู้ทรงพลัง หญิงสาววัยสิบแปดปีม้วนผมลอนยาวสีแดงของเธอเล่นรอบนิ้วอย่างเหม่อลอย ดวงตาสีมรกตสดใสของเธอทอประกายระยิบระยับอยู่เหนือโหนกแก้มกลมมนน่ารักแบบชาวไอริช ราเชลอดที่จะยิ้มไม่ได้ หลานสาวของเธอไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นหญิงสาวที่น่ารัก

“คุณย่ามีอะไรหรือคะ” รอยยิ้มของราเชลกว้างขึ้น เชนเป็นเด็กสาวที่น่ารักและจิตใจดี บางครั้งเธอก็อาจจะดูเหลาะแหละไปบ้าง แต่ไม่มีใครจะหาคนที่มีจิตวิญญาณซื่อตรงไปกว่านี้ได้อีกแล้ว “ย่ามีของขวัญจะให้”

หญิงชราส่งกล่องไม้วอลนัททำมือให้เชน ซึ่งมีลักษณะคล้ายกล่องซิการ์แบบโบราณ เชนแทบจะตัวลอยด้วยความตื่นเต้นขณะพิจารณาสมบัติล้ำค่าชิ้นนั้น เธอค่อยๆ ลูบมือไปตามอักษรย่อที่แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจงก่อนจะเปิดมันออก นิ้วของเธอไล้ไปตามอักษรตัว เอ ที่สลักเป็นชื่อย่ออย่างรักใคร่ ก่อนจะลูบไปรอบๆ ขอบลายไม้เลื้อยสวยงามที่ล้อมรอบขอบกล่อง

เชนเปิดกล่องอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้บานพับที่ซ่อนอยู่อย่างบอบบางเสียหาย มือของเธอสั่นเทาขณะค่อยๆ หยิบล็อกเกตขึ้นมาจากผ้าบุสีม่วงภายในกล่องแล้ววางกล่องใบนั้นลงบนเคาน์เตอร์ ล็อกเกตนั้นเป็นรูปหยดน้ำขนาดใหญ่ มีอัญมณีสีม่วงรูปทรงลูกแพร์ฝังอยู่ตรงกลาง ที่ปลายด้านบนสุดมีอัญมณีกลมเล็กสีส้มซึ่งทำให้เธอนึกถึงดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าอยู่หลังหยาดฝน ถัดลงมาจากอัญมณีสีองุ่น มีหินสีราสเบอร์รีทรงกลมสองเม็ดฝังไว้อย่างสมมาตรขนาบข้างอัญมณีรูปไข่สีชมพูอ่อนที่ใหญ่กว่าเล็กน้อย อัญมณีเหล่านั้นถูกยึดเข้าไว้ด้วยกันด้วยลวดลายฉลุเงินอันบอบบางและปิดท้ายด้วยห่วงขนาดใหญ่

แสงดูเหมือนจะเปล่งประกายออกมาจากอัญมณีสีต่างๆ ทำให้เกิดแสงเรืองรองจางๆ มันทำให้เธอนึกถึงแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกสี ความรู้สึกพึงพอใจอย่างสุดซึ้งเอ่อล้นขึ้นในใจของราเชล “ย่ารู้ว่าหลานต้องชอบ” เธอกระซิบ น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาของเชน “มันสวยมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอพูดเสียงแผ่วเบา

ราเชลเอื้อมมือไปดึงเชนเข้ามากอดแน่นขณะที่เด็กสาวกำลังจะสวมล็อกเกตข้ามศีรษะ “ย่ารักหลานนะ เชน” คุณย่าของเธอบอก “จงจำไว้ว่าเจ้าคือใคร และจงปกป้องโซ่นั่นไว้!”

คำพูดเหล่านั้นดังก้องอยู่ในหูของเชนขณะที่โลกรอบตัวเริ่มหมุนคว้าง โลกดูเหมือนจะเอียงวูบขณะที่เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังเลือนหายเข้าไปในความมืดมิด หัวเข่าของเธออ่อนยวบลงและเธอกำลังร่วงหล่น...