บทที่ 10 ตอนที่10 ประกาศศักดา
เธอไม่อยากให้ประเด็นแค่เธอมาหาเขาที่นี่เพราะอยากกินข้าวกลางวันด้วยมาอันดับหนึ่งเธอจึงแสร้งพูดโยงไปเรื่องอื่น
อันที่จริงจุดประสงค์หลักก็คืออยากจะมาประกาศศักดาให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอเป็นอะไรกับเขาจะได้ไม่มีสาวสวยคนไหนในที่นี้กล้ายุ่งกับเขาหรือหากจะยุ่งก็น่าจะฉุกคิดสักนิดว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว
"นั่นอะไร"
ฟรานซิสอุ้มต้นหนาวออกมานั่งตรงเก้าอี้ของโต๊ะที่หญิงสาวกำลังจัดแจงกล่องอาหารอยู่
"สเต็กแซลมอนค่ะฉันทำมาห้ากล่องเผื่อคนของคุณด้วย.. ต้นหนาวชิมแล้วบอกแดดดี๊สิครับว่าอร่อยไหม"
ปลายฝนตักแซลมอนเข้าปากลูกชายของเธอคำไม่ใหญ่นัก
"ฮับ.. อืม... อาหย่อย.. "
เจ้าเด็กชายตัวกลมของอะไรที่เป็นฝีมือแม่เข้าปากได้ก็อร่อยไปเสียทุกอย่าง
"อร่อยทุกอย่างสินะตัวถึงได้กลมแบบนี้เสื้อน้อย"
ฟรานซิสอมยิ้มมองไปที่ลูกชายบนตักของเขาพลางคิดว่าเหตุนี้สินะที่ทำให้ลูกชายของเขาตัวตันแบบนี้
" นี่ค่ะของคุณ.. ฉันป้อนให้คุณอุ้มต้นหนาวอยู่คงจะจับช้อนไม่ถนัด"
ปลายฝนตักแซลมอนในกล่องของเขายื่นป้อนให้ชายหนุ่ม
“อืม.. "
ฟรานซิสมองหน้าหญิงสาวที่กำลังฉีกยิ้มท่าจะมีความสุขดวงตาของเธอตอนนี้เป็นประกายสะกดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดีเมื่อหลุดจากภวังค์ชายหนุ่มจึงอ้าปากรับอาหารคำโตที่เธอป้อนให้
ภาพครอบครังนี้อยู่ในสายตาของมอแกนและอีธานที่กำลังมองอย่างสนใจเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายของตนมีภาพครอบครัวมาก่อน
" อร่อยไหมคะ"
ปลายฝนยิ้มตาหยีพร้อมถามชายหนุ่ม
" อาหย่อยฮับ"
เด็กชายหันมาตอบคนเป็นแม่อย่างไว
" มี๊ถามแดดดี๊ครับ"
ปลายฝนอมยิ้มกับอาการของลูกชายเธอตอนนี้
" ตอบแทนแดดดี๊งั้นเหรอ"
ฟรานซิสก้มลงไปกระซิบข้างหูลูกชายของเขาเบาๆอย่างขบขัน
" แทนแดดดี๊.. แฮร่ๆ"
เด็กชายตัวกลมอมยิ้มแหยพร้อมยกมือทั้งสองปิดปากเอาไว้อย่างเคอะเขินเรียกเสียงหัวเราะให้กับคนเป็นพ่อและแม่ได้อย่างดี
ทางด้านมอแกนและอีธาน
" คุณปลายทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะ"
มอแกนชมเปาะสเต็กแซลมอนที่หญิงสาวทำนั้นรสชาติไม่ได้ด้อยไปกว่าภัตตาคารหรูๆเลย
"อืม..จริงด้วยนายว่านายใหญ่ดูเป็นคนละคนเหมือนที่ฉันคิดไหม"
อีธานเห็นด้วยกับเพื่อนของเขาเรื่องรสชาติของสเต็กและยังพูดถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของนายใหญ่ตัวเอง
"อืม..ตอนแรกฉันก็คิดว่าแค่ให้คุณปลายฝนอยู่ด้วยเพราะรอให้ตัวเองสนิทกับลูกชายก่อนแต่ตอนนี้ฉันว่าไม่แล้วว่ะระยะเวลาแค่สองสามวันที่คุณปลายฝนอยู่ที่นี่ดูเจ้านายเราจะมีความสุขแบบไม่รู้ตัว"
มอแกนคิดว่าเขาควรจะมองอะไรใหม่เสียแล้ว
"นั่นสิ"
อีธานเห็นว่าครั้งนี้จะเป็นสัญญาณที่ดีที่เจ้านายของเขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเสียที
คฤหาสน์ฮันส์
"นายครับมีปัญหาเข้ามาครับ"
ปลายฝนกลับบ้านในเวลาเลิกงานพร้อมกับฟรานซิสเมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มก็ดูจะมีปัญหาใหญ่เสียแล้วจึงให้หญิงสาวพาลูกไปพักผ่อนก่อนแล้วเขาก็ไปคุยกับอีธานที่ห้องทำงาน
"ว่าไง"
"โครงการใหม่ที่เราจ้างผู้รับเหมาชุดใหม่มาคนพวกนั้นเทงานเราหมดเลยครับบอกว่าจะไปทำของอีกบริษัทที่ได้เงินดีกว่า"
อีธานรายงานเจ้านายของเขาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
"พวกเค้าทำแบบนี้ไม่ได้สิเอกสารสัญญาก็มี"
ฟรานซิสคิดว่าหากผู้รับเหมาผิดสัญญาก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ
"เอ่อ...คนพวกนั้นไม่ได้เซ็นครับ"
อีธานตอบอย่างอึกๆอักๆกับเรื่องที่เขาเพิ่งได้รู้มา
"อะไรนะ..แล้วคุณวีปล่อยให้ร่วมงานกันได้ยังไงไม่เซ็นสัญญา"
ฟรานซิสเริ่มหัวเสียกับเรื่องนี้เสียแล้ว
"เห็นว่าคุณวีรู้จักกับหัวหน้าผู้รับเหมาเจ้านี้ดีเลยละเลยเรื่องสัญญาไป"
" แล้วนี่เราจัดการหาผู้รับเหมาใหม่ได้หรือยัง"
" เห็นคุณวีบอกว่าหาอยู่ครับแต่คนที่จะมาทำงานต่อจากเจ้าเดิมก็หายากอยู่ครับถึงมีก็เรียกราคาหูฉี่"
" เฮ้อ.. ยังไงเราก็ต้องยอมในเมื่อมันเป็นความผิดพลาดของเราเองเดี๋ยวผมคงต้องคุยกับคุณวีกิจใหม่ซะหน่อยแต่ถ้าเรายังหาผู้รับเหมาไม่ได้มีหวังโครงการเราเปิดตัวช้ากว่าคู่แข่งแน่"
ฟรานซิสกำมือแน่นหลับตาพร้อมผ่อนลมหายใจให้อารมณ์โกรธนี้เบาลงแล้วหาทางแก้ปัญหาใหม่
อันที่จริงเรื่องเงินเขาไม่ได้มีปัญหาที่จะจ่ายเพิ่มให้ผู้รับเหมาเจ้าใหม่แต่ที่เขากังวลตอนนี้ก็คือกลัวว่าโครงการของเขาที่จะเปิดใหม่จะมีคนตัดหน้าไปเสียก่อนและนั่นจะทำให้เป็นผลพวงที่ทำให้เขาต้องเสียหายหลายร้อยล้าน
"หรือว่านี่จะเป็นแผนของคู่แข่งเราครับ"
อีธานคิดในอีกแง่
"เอาเป็นว่าเรื่องนี้นายจัดการสืบมาก็แล้วกัน"
ฟรานซิสต้องคิดดักทางไว้ทุกทางหากเป็นอย่างที่อีธานคิดแบบนี้เขาก็จะให้อีธานจัดการสืบเรื่องนี้มาให้ได้ว่าสาเหตุที่แท้จริงมันเกิดจากอะไรกันแน่
" ครับนายใหญ่"
23.00น.
"คุณทำไมยังไม่นอนอีก..."
ปลายฝนรู้สึกว่าใช้นมนอนพลิกไปพลิกมาพักใหญ่แล้วเธอจึงเอื้อมมือผ่านหมอนข้างไปสะกิดคนข้างๆ
"อืม..อีกแปป"
ฟรานซิสหันมามองหญิงสาวพร้อมตอบเธอเบาๆ
"เป็นอะไรรึเปล่าฉันเห็นสีหน้าคุณไม่โอเคตั้งแต่ออกมาจากห้องทำงานเมื่อเย็นมีอะไรคุยกับฉันได้นะคิดซะว่าฉันเป็นเพื่อน.. เป็นท่อนไม้... หรือเป็นอะไรก็ได้ที่คุณสบายใจที่จะพูดปัญหาในใจออกมา"
ปลายฝนดึงมือชายหนุ่มมากุมเอาไว้เธอพอจะเข้าใจอาการของชายหนุ่มอยู่บ้างคนที่เป็นนักธุรกิจอย่างเขาจะต้องมีเรื่องอะไรที่กังวลใจเป็นแน่หากเธอทำให้เขาสบายใจได้เธอก็พร้อมยินดีที่จะทํา
"เป็นห่วงฉันหรือไง..."
ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่กำลังจับมือของเขาอยู่ด้วยท่าทีที่ไม่คุ้นเคยไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะห่วงความรู้สึกของเขาด้วย
"ก็คนอยู่ด้วยกันมีอะไรก็ปรึกษากันสิ"
ปลายฝนคิดว่าหากเรื่องกังวลใจเก็บเอาไว้ในใจมันก็ยิ่งกังวลแต่ถ้าได้ระบายมันออกมาบ้างก็จะดีกว่า
"เธอนอนเถอะ"
ฟรานซิสไม่พร้อมที่จะอธิบายอะไรกับเธอในตอนนี้เขากำลังคิดหาวิธีแก้ปัญหาอยู่ว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องปัญหาของงาน
"โอเคๆ...ขอจับมือไว้แบบนี้นะ"
หญิงสาวชะโงกหน้ามาคุยกับชายหนุ่มทั้งยังไม่ยอมปล่อยมือของเขา
"เพื่อ.."
ฟรานซิสขมวดคิ้วสงสัย
"ให้กำลังใจไง"
ปลายฝนยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มก่อนนอนและรีบวางหัวลงกับหมอนมือของเธอและเขาวางอยู่ที่หมอนข้าตรงกลางโดยที่ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
