บทที่ 2 ตอนที่2 ใครใช้ให้เธอผลิตลูกฉันออกมากันล่ะ

แกร้กกก

"นี่เธอจะทำอะไร"

ปลายฝนใช้ความไวของเธอหยิบปืนจากบอดี้การ์ดของชายหนุ่มแล้วต่อปากกระบอกปืนไปที่เขาอย่างรวดเร็วจนบอดี้การ์ดต่างก็ยื่นมายื่นมือห้ามเธอให้ใจเย็นๆ

"ออกไปกันให้หมดไม่งั้นฉันยิงจริงๆด้วย"

ปลายฝนหันมาสั่งพวกบอดี้การ์ดชุดดำเสียงแข็งให้เขาออกไป

"วางปืนลงเธอใช้มันไม่เป็นหรอก"

ฟรานซิสยังทำหน้านิ่งเฉยไม่เกรงกลัวอันตรายใดๆทั้งยังพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวว่าเธอนั้นใช้ปืนนี้ไม่เป็น

ปั้งงง

"นี่ไงฉันใช้มันเป็น"

ปลายฝนเล็งปืนไปที่แจกันราคาแพงในห้องรับแขกของชายหนุ่มแล้วยิงแล้วลั่นไกให้คนตรงหน้าได้รู้ว่าเธอไม่ใช่คนกระจอก

"คุณผู้หญิงใจเย็นๆนะครับ"

เมื่อพวกบอดี้การ์ดเห็นดังนั้นก็ยิ่งลนลานหนักขึ้นไปอีกทันทีเพราะเห็นว่าเธอนั้นใช้ปืนเป็นและเจ้านายของเขาก็อาจจะเป็นอันตรายได้

"ออกไป.."

ปลายฝนสั่งบอดี้การ์ดเสียงแข็งอีกรอบด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง

"พวกนายออกไปก่อนฉันจัดการได้"

ฟรานซิสปัดมือให้ลูกน้องของเขาออกไปทั้งหมดเพราะคิดว่าเขาเอาอยู่

"พาฉันไปหาลูก"

บอดี้การ์ดชุดดำออกไปทั้งหมดแล้วปลายฝนจึงจ่อปืนไปที่ชายหนุ่มแล้วบังคับให้เขาพาเธอไปหาลูกชายของเธอ

"ทำแบบนี้คิดดีแล้วจริงๆเหรอ"

ชายหนุ่มเตือนหญิงสาวอีกรอบที่เธอทำแบบนี้ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเลิกรังควานเธอง่ายๆหากเธอได้ลูกคืนกลับไปในวันนี้ยังไงเขาก็ต้องตามไปเอาลูกคืนจากเธออยู่ดี

"อย่าเข้ามานะฉันจะพาลูกกลับบ้าน"

เมื่อชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนของเขาที่มีลูกชายตัวกลมนอนอยู่หญิงสาวจึงรีบเข้าไปในห้องไม่วายปากกระบอกปืนยังเล็งไปที่ชายหนุ่มเพื่อป้องกันตัวเอง

"เธอคิดว่าวันนี้เธอรอดไปได้แล้ววันหน้าเธอจะรอดอย่างนั้นเหรอ"

ฟรานซิสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเตือนหญิงสาวอย่างใจเย็น

"คุณก็อย่ามายุ่งกับฉันแล้วก็ลูกของฉันสิ"

เธอจะรอดเงื้อมมือของเขาได้และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็ต่อเมื่อชายหนุ่มเลิกยุ่งกับเธอและลูก

"หึ่..ลูกของเธอคนเดียวเหรอพูดออกมาได้"

ฟรานซิสสบถขำออกมาเล็กน้อยที่ดูเธอจะลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า

"เงียบไปเลยคุณไม่มีเค้าคุณอยู่ได้แต่ถ้าฉันไม่มีเค้าฉันต้องตรอมใจตายแน่"

ปลายฝนพูดพร้อมอุ้มลูกชายเธอพาดบ่าเอาไว้

"เรื่องของเธอ"

นั่นมันคือปัญหาของหญิงสาวไม่ใช่ปัญหาของเขา

"เอางี้คุณต้องการเท่าไร.. ฉันจะซื้อค่าสเปิร์มของคุณน่ะ"

ปลายฝนยินดีที่จะจ่ายหากเขาต้องการค่าเสียหาย

"นี่เธอ... ฉันล่ะเชื่อเธอเลยจริงๆ"

ฟรานซิสไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะมีความคิดที่แปลกพิกลกว่าคนอื่นซะเหลือเกินก็จริงถ้าหากไม่แปลกเธอก็คงไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้

"ฉันไปก่อนอย่าตามมานะ.. ไม่งั้นยิงจริงๆด้วย"

ปลายฝนค่อยๆเดินออกจากห้องชายหนุ่มโดยที่ไม่ทันระวังตัว

"อะ... อ๊ายยย"

ฟรานซิสเห็นว่าช่วงนี้เป็นจังหวะที่ดีเพราะเธอยังดูเป็นห่วงลูกที่อุ้มอยู่เพราะฉะนั้นเธอจงจึงไม่มีเวลาโฟกัสอยู่กับเขามากเท่าไหร่หนักจึงถือโอกาสนี้แย่งกระบอกปืนจากมือของเธอและรั้งเธอไม่ให้หนีออกไป

"อื้อ.."

ลูกชายตัวกลมของหญิงสาวตอนนี้กำลังสะลึมสะลือรู้สึกตัวขยี้หัวขยี้ตาเหตุเพราะว่ามีเสียงดังเกินไป

"โอ๋ๆๆๆ...นอนนะคร้าบบบ...ชู่ววว"

ปลายฝนต้องอุ้มโอ๋ลูกเธอเอาไว้ก่อนในเวลานี้เพราะไม่อย่างนั้นต้นหนาวจะงอแงไม่หยุด

"..."

ฟรานซิสมองดูหญิงสาวปลอบปะโลมลูกน้อยอย่างอ่อนโยนความรู้สึกนี้ทำให้เขานึกถึงคนเป็นแม่ขึ้นมาเมื่อตอนวัยเด็กแม่ของเขาก็ชอบปลอบเขาแบบนี้เช่นกันในตอนที่เขานั้นหลับแล้วผวาตื่น

"ออกไปได้แล้ว"

ฟรานซิสแยกลูกมาจากหญิงสาวออกจากมือมาอย่างง่ายดายและพาต้นหนาวไปนอนที่เตียง

"ไม่..อย่าเสียงดังเดี๋ยวต้นหนาวตื่นจะงอแงหนัก"

ปลายฝนใส่หัวพร้อมพูดกระซิบกระซาบเพราะกลัวว่าลูกชายเธอจะตื่นขึ้นมาและก็ยังดึงดันว่าเธอจะไม่ไปจากที่นี่แน่นอน

"อืม...งั้นเธอออกมาคุยกับฉันข้างนอก"

ฟรานซิสรู้สึกว่าเขาควรที่จะลองคิดอะไรใหม่ดูเพราะถ้าหากเขาหักดิบให้หญิงสาวทิ้งลูกไปเลยลูกชายของเขานั้นอาจจะงอแงไม่เอาใครเลยก็เป็นได้สู้ให้เธออยู่จนเขานั้นคุ้นชินกับลูกชายของเขาก่อนจะดีกว่าหลังจากนั้นก็ค่อยว่ากันอีกที

"อืม.."

ปลายฝนพยักหน้ารับพร้อมเดินตามชายหนุ่มออกไปด้านนอกกับเขาทันที

"เอาเป็นว่าฉันจะให้เธออยู่บ้านเล็กมาหาลูกได้บางเวลาที่ฉันกำหนดเท่านั้นส่วนลูกนับแต่นี้จะอยู่ที่บนคฤหาสน์กับฉัน"

"อะไรของคุณเนี่ย"

ดูท่าข้อเสนอของชายหนุ่มจะไม่เป็นที่ตรงใจกับเธอเอาซะเลยทั้งที่ลูกควรจะเป็นสิทธิ์ขาดของเธอทุกอย่างเขาไม่ควรมายุ่งอะไรด้วยซ้ำ

" ถ้าไม่เอาเธอก็ออกไปแล้วถ้าคิดหนีหรือตุกติกชีวิตของเธอไม่มีความสุขแน่เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันทำได้ทุกอย่าง"

ฟรานซิสพูดกับหญิงสาวด้วยท่าทีที่สบายอารมณ์เขาล้วงมือหนาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับหันหน้ามาคุยกับเธอด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์รู้ว่าเธอจะต้องยอมแน่นอนเพราะเธอคงเป็นคนที่ฉลาดพอที่คิดว่าไม่ควรมาต่อรองอะไรกับเขาในเมื่อเขาให้สิทธิ์เธอขนาดนี้แล้ว

" โถ่เอ้ย...ทำไมต้องมาเจอคนอย่างคุณด้วยนะ"

ปลายฝนต้องพ่นลมหายใจออกมาแรงๆอย่างขัดอะไรไม่ได้ในเมื่อเขาให้สิทธิ์เธอแบบนี้และในเวลานี้เธอคิดแล้วว่ายังไงเธอก็เสียเปรียบเขาอยู่ดีตอนนี้เธอต้องรับข้อเสนอเขาเอาไว้ก่อนแล้ววันหลังเธอค่อยคิดแผนการใหม่ว่าเธอจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดีและเธอจะไม่ยอมตกอยู่ใต้อำนาจเขาอยู่แบบนี้นานแน่นอน

"เรื่องนี้เธอเป็นคนเริ่มเองทั้งหมดใครใช้ให้เธอผลิตลูกของฉันออกมากันล่ะ"

ฟรานซิสเห็นว่าหญิงสาวจะทำหน้ายุ่งเขาเลยอยากเตือนให้เธอรู้ว่าเรื่องนี้เธอนั้นเป็นคนก่อมันขึ้นมาเองและเธอก็ควรจะรับผลที่มันจะตามมา