บทที่ 9 ตอนที่9 เมียก็น่ารักลูกก็น่ารัก
วันต่อมา
บริษัทxxx
"นี่เธอยัยเลขาหน้าห้องภัทรินทร์อะไรนั่นเค้าจะไม่เข้าสังคมเลยหรือไง"
ดาริกาสาวหน้าหวานฝ่ายพีอารู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าภัทรินทร์เท่าไหร่เพราะเธอดูจะเริ่ดเชิดหยิ่งกับทุกคนเสียเกินไป
"โอ้ยย..ไม่อยากจะเม้าเมื่อก่อนที่เข้ามาใหม่ๆมือไม้อ่อนแต่พอเหยียบหัวคนอื่นขึ้นไปเป็นเลขาได้ก็เดินเชิดไม่มองดินเลยจ่ะ"
โยษิตาหญิงสาวฝ่ายบัญชีเป็นเพื่อนกับดาริกาเธอเป็นสาวห้าวประจำบริษัทเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดถึงเรื่องใครแต่หากเป็นเรื่องของภัทรินทร์เธออดที่จะพูดไม่ได้เพราะเธอได้ไปรู้อะไรดีๆมา
"ขนาดนั้นเลยเหรอ.. ว่าแต่ที่ว่าเหยียบหัวเหยียบหัวใครเหรอ"
มีนาสาวสวยหุ่นบอบบางทำงานอยู่พีอากับดาริกาเธออยากจะรู้นักว่าหญิงสาวเหยียบหัวใครขึ้นไปถึงตำแหน่งนั้นได้
"อ้าวก็คุณวีกิจน่ะสิตอนนั้นแทบจะเลียแข้งเลียขาให้คุณวีกิจช่วยงานจนตัวเองมีผลงานเตะตาแต่พอได้ขึ้นเป็นเลขาก็ถีบหัวส่งไม่เชื่อไปถามคุณวีกิจหัวหน้าฝ่ายบัญชีดูสิ"
โยษิตาพูดได้เต็มปากเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเกิดกับหัวหน้าเธอเองจนตอนนี้หัวหน้าเธอดูจะเข้าหน้ากันไม่ติดกับภัทรินทร์มานานแล้ว
"จะบ้าหรือไงใครจะกล้าถาม"
มีนาส่ายหัวหงึกหงักเรื่องแบบนี้ใครจะไปกล้าถาม
"ถามอะไรกันเหรอถามฉันดีกว่าไหม... เค้าให้มาทำงานไม่ใช่มาคุยกันอยากฉันอยู่ใกล้ท่านประธานอาจจะหลุดปากบอกได้ว่ามีพนักงานทำงานไม่มีประสิทธิภาพ"
ภัทรินทร์ได้ยินทั้งสามคุยกันมาคู่หนึ่งแล้วอันที่จริงเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้มากนักกับคำติฉินนินทาเพราะเธอมีเป้าหมายที่ใหญ่กว่านั้นแต่ก็อดที่จะพูดให้รู้ว่าเธออยู่เหนือคนพวกนี้ไม่ได้เมื่อพูดจบเธอก็เดินเชิดของเธอไปตามประสา
"..."
โยษิตาแอบมองค้อนหญิงสาวเล็กน้อยที่ดูว่าเธอชอบจะทำตัวเหนือคนอื่นอยู่เรื่อย
"เป็นไงล่ะเม้าเก่งดีนัก"
ดาริกาหันไปส่งสายตาให้กับโยษิตาเล็กน้อย
" นี่แกว่ายัยคุณภัทรเนี่ยจะมีซัมติงอะไรกับท่านประธานไหมดูสวยซะขนาดนั้นท่านประธานไม่สนบ้างเหรอ"
มีนามองตามหลังภัทรินทร์อย่างสงสัย
"ก็ไม่แน่นะแกอีกอย่างท่านประธานเราก็โสดด้วย"
ดาริกาเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของมีนา
"หืมม.. แต่ฉันว่าคนอย่างยัยนี่ถ้ามีซัมติงกับท่านประธานป่านนี้ก็คงไม่ทำงานทำตัวเชิดนั่งชูคออยู่บ้านหรูแล้วมั้ง"
โยษิตาส่ายหัวพร้อมเบะปากเธอไม่คิดอย่างนั้นเพราะคนอย่างภัทรินทร์เป็นคนหัวสูงหากได้เป็นคนของท่านประธานคงจะไม่ยอมทำงานอยู่แบบนี้แน่
12.20 น.
"เดี๋ยวค่ะคุณจะไปไหนคะ"
ในเวลานี้พนักงานในบริษัททะยอยกันออกมาพักเที่ยงที่หน้าบริษัทเลยมีคนค่อนข้างเยอะ
ภัทรินทร์เห็นหญิงสาวที่กำลังอุ้มเด็กลงมาจากรถตู้กำลังจะเดินเข้ามาในบริษัทหน้าตาเฉยเธอจึงมาสะกัดเอาไว้ก่อนจนตอนนี้ปลายฝนกับลูกก็กำลังเป็นจุดสนใจของทุกคน
"คุณฟรานค่ะ"
ปลายฝนมองคนตรงหน้าที่เดินมาดักเธอด้วยรอยยิ้มไม่รู้ว่าเธอทำงานในตำแหน่งอะไรแต่ดูท่าจะรักษาความปลอดภัยในบริษัทดีเสียจริง
"นัดไว้หรือเปล่าคะ"
ภัทรินทร์ได้ยินว่าคนที่เธอมาหาเป็นประธานของบริษัทนี้เธอจึงเชิดหน้ามองหญิงสาวอย่างไม่เป็นมิตร
"ไม่ได้นัดค่ะ"
อาการของคนตรงหน้าเธอเหมือนจะหวงฟรานซิสมากเสียเหลือเกิน
"ไม่ได้นัดก็เข้าไม่ได้ค่ะเชิญคุณกลับไปค่ะ"
ภัทรินทร์คิดว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะบอกให้หญิงสาวกลับไปได้ในเมื่อเธอไม่ได้นัดฟรานซิสเอาไว้ก่อน
"ไปหาแดดดี๊"
เด็กชายตัวกลมอยากจะให้คนเป็นแม่เดินเข้าไปเสียทีจึงออกอาการหน้ามุ่ยเล็กน้อย
"....."
คำว่าแดดดี๊ของเด็กชายตัวกลมตาน้ำข้าวทำให้ภัทรินทร์จ้องมองไปที่ใบหน้าของเด็กน้อยสีหน้าของเธอดูตะลึงอย่างมากที่เห็นว่าหน้าตาของเด็กชายเหมือนกับฟรานซิสอย่างกับแกะแอบหวังในใจว่าขอให้ไม่ใช่ลูกของเขา
"ฉันเป็นแม่ของเด็กคนนี้และเด็กคนนี้ก็เป็นลูกของคุณฟรานคราวนี้ฉันจะเข้าไปได้หรือยังคะ"
ปลายฝนมองผู้หญิงตรงหน้าเธอออกว่าเป็นมิตรกับเธอหรือไม่เป็นมิตรเมื่ออีกฝ่ายมีการกระทำสีหน้าอาการไม่เป็นมิตรใส่เธอมาเธอก็ใช่ว่าจะต้องเป็นมิตรตอบ
ทั้งยังแนะนำตัวเองกับลูกของเธออย่างเสียงดังฟังชัดจนคนรอบๆตัวเธอและหญิงสาวตรงหน้าก็อึ้งไปตามๆกันนับว่าเธอมาที่นี่ได้ถูกเวลาเสียจริง
"คุณปลายมาได้ไงครับ"
มอแกนเดินลงมาด้านล่างเห็นหญิงสาวกับลูกมาที่นี่จึงรีบเข้ามาทัก
"ฉันทำอาหารกลางวันมาให้คุณฟรานค่ะ"
"ตามผมมาเลยครับนายอยู่ข้างบน"
มอแกนเข้ามาช่วยหญิงสาวถือของแล้วพาเธอขึ้นไปหาฟรานซิสทันที
"ค่ะ"
"....."
จากภาพที่ภัทรินทร์เห็นมอแกนต้อนรับหญิงสาวทำให้เธอรู้ว่าเมื่อครู่หญิงสาวคนนั้นพูดจริงทำให้หัวใจของเธอตอนนี้ห่อเหี่ยวและเจ็บใจอยู่มากแต่คนอย่างเธอไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว
"อุ้ย...ท่านประธานเรามีลูกมีเมียตั้งแต่เมื่อไรกันนะ"
ดาริกาที่ยืนคุยอยู่กับโยษิตาแอบสะใจกับเรื่องที่พึ่งรู้เมื่อครู่เล็กน้อยทั้งยังจงใจพูดเสียงดังให้ภัทรินทร์มี่ยืนหน้าบึ้งอยู่ได้ยิน
"เมียก็น่ารักลูกก็น่ารักเหมาะ...โส๊ม.มมม...เหมาะสม"
โยษิตาเองก็อดไม่ได้ที่จะประสมโรงตามเพื่อนของเธอไป
"..หึ่.."
ภัทรินทร์ฉุนหนักเธอรีบเดินหนีจากกลุ่มคนที่ยืนมองเยาะเย้ยเธออย่างรวดเร็ว
"แดดดี๊.."
ต้นหนาวขึ้นมาถึงห้องทำงานคนเป็นพ่อก็รีบลงจากอกแม่เดินไปหาพ่อของเจ้าตัวรีบปีนชึ้นไปนั่งตักคนเป็นพ่อที่นั่งทำงานอยู่ทันที
"อ้าว.."
ฟรานซิสแปลกใจว่าจู่ๆทำไมหญิงสาวจึงพาลูกมาที่นี่
"ฉันทำอาหารกลางวันใส่กล่องมากินด้วยกันค่ะ"
ปลายฝนชี้ไปที่กล่องข้าวที่มอแกนวางเอาไว้บนโต๊ะเยื้องกับโต๊ะทำงานของเขา
"ไม่เห็นต้องหอบลูกมาที่นี่ด้วยเรื่องแค่นี้เลย"
ชายหนุ่มส่ายหัวเล็กน้อยเรื่องแค่นี้เขาไม่อยากให้เธอพาลูกออกมาตะลอนข้างนอก
"ฉันก็อยากออกมาข้างนอกบ้างอยู่บ้านก็เบื่อๆอ่ะ"
ปลายฝนเดินไปที่โต๊ะวางกล่องอาหารและแกะมันออกสามกล่อง
