บทที่ 6 โซ่สายใยหวนใจรักตอนที่6
“เรามานั่งคุยกันตรงนี้ดีกว่าค่ะ”
ป๋อมแป๋มเห็นว่าเจอมัทนาก็เป็นการดีจะได้ถือโอกาสนี้คุยเรื่องสเปคของงานที่อยากได้เลยจะดีกว่าคืนนี้จะได้มีเวลาเตรียมตัวก่อนที่จะไปสถานที่จริงด้วย
“เห็นคุณเมฆบอกว่าคุณมัทเป็นคนอยากแต่งบ้านคุณมัทอยากได้ประมาณไหนบอกเราไว้ก่อนได้นะคะเผื่อเป็นแนวทาง”
เมื่อทั้งสามมานั่งที่โต๊ะหน้าบ้านเรียบร้อยแล้วป๋อมแป๋มจึงเปิดประเด็นคุยเรื่องงานทันทีเพราะเธออยากได้แนวทางก่อนที่เธอจะไปดูงานจะได้ตัดสินใจกับณัฐนิชาในเรื่องการออกแบบให้ถูกใจกับเจ้าของบ้าน
“อืมม...อันที่จริงฉันก็อยากให้บ้านหลังนั้นเป็นเรือนหอของตาเมฆเค้าน่ะ...แต่ตาเมฆอยากให้บ้านหลังนั้นเป็นที่พักผ่อนมากกว่า”
มัทนาทำสีหน้าครุ่นคิดพร้อมบอกสิ่งที่ต้องการกับสองสาวเธอเองก็ยังนึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่าอยากให้มันเป็นแบบไหน
“นิว่าทั้งสองอย่างมันสามารถรวมกันได้ค่ะคุณมัท...แล้วคุณมัทพอจะรู้ไหมคะว่าคุณเมฆกับแฟนคุณเมฆเค้าชอบอะไรแบบไหน”
ณัฐนิชากำลังจดสิ่งที่มัทนาต้องการอยู่พร้อมถามถึงความชอบของคนที่จะต้องอยู่ว่าพวกเค้านั้นมีรสนิยมประมาณไหนเธอจะได้ออกแบบถูก
“คือตาเมฆยังไม่มีแฟนหรอกจะแต่ฉันแค่อยากจะเตรียมไว้เฉยๆ..เอาแบบนี้ฉันให้พวกหนูเป็นคนตัดสินใจกันเองจะดีกว่าว่าจะให้มันออกมาเป็นแบบไหนหลังจากที่เห็นสถานที่จริงฉันเชื่อมือพวกหนูจะ”
มัทนาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่จะมาเป็นภรรยาของลูกชายเธอมีรสนิยมแบบไหนเพราะว่าลูกชายเธอยังไม่มีแฟนตอนนี้เธอตัดสินใจได้แล้วว่าควรที่จะให้คนที่มาดูสถานที่คิดก่อนดีกว่าเธอเชื่อว่าหญิงสาวต้องออกแบบมาถูกใจเธอแน่นอนดูจากผลงานที่ผ่านๆมา
“พวกเราจะไม่ทำให้คุณมัทผิดหวังแน่นอนค่ะ”
ป๋อมแป๋มชอบลูกค้าที่ไม่เรื่องมากแบบนี้จริงๆเธอรีบรับคำมัทนาว่าพวกเธอจะไม่ทำให้ผิดหวัง
“คุณแม่ขา”
“คุณแม่คร้าบบ”
“ตื่นแล้วเหรอคะ”
ในขณะที่ทั้งสามกำลังคุยงานกันอยู่ณัฐนิชาก็ต้องรีบหันไปตามเสียงเรียกของลูกๆทั้งสองของเธอที่กำลังวิ่งตัวกลมออกมาหาเธอด้วยสีหน้างัวเงียเพราะพึ่งตื่นนอน
“หิวนมค่ะแตงโมแห้งแล้ว”
ใยไหมขยี้หูขยี้ตาพร้อมบอกคนเป็นแม่ว่าตอนนี้รู้สึกหิวก่อนจะใช้มือป้อมทั้งสองลูบไปที่พุงของเธอ
“อุ๊ยตาย...มีแตงโมแห้งด้วยเหรอคะน่าเอ็นดูจังเลยลูก”
มัทนาเห็นเจ้าแฝดชายหญิงทั้งสองนี้ช่างน่ารักน่าชังเหลือเกินพลางคิดในใจว่าอยากจะมีหลานให้อุ้มแบบนี้บ้างเธออดขำกับคำพูดของเด็กหญิงผิวขาวตัวกลมนี้ไม่ได้ที่ตื่นมาก็รีบมาบอกคนเป็นแม่ว่าแตงโมแห้งแล้วทันที
“เดี๋ยวแม่ไปเอานมให้นะคะ...แต่เจอผู้ใหญ่ต้องทำยังไงกันก่อนคะ”
ณัฐนิชาไม่ลืมที่จะบอกลูกๆของเธอให้ทำความเคารพผู้ใหญ่
“สวัสดีคร้าบ/สวัสดีค่า”
เจ้าสองแสบได้ยินคนเป็นแม่บอกก็รีบยกมือป้อมๆทั้งสองประกบกันหันไปทางมัทนาที่นั่งอยู่จนมัทนาจับมือเด็กๆรับไหว้แทบไม่ทัน
“ดีมากค่ะ”
ณัฐนิชาเดินออกไปชงนมให้ลูกๆของเธอทันทีหลังจากที่เด็กๆทำความเคารพผู้ใหญ่เรียบร้อยแล้ว
“น่ารักน่าชังจังเลยดูสิตัวกลมกันทั้งคู่..กี่ขวบกันแล้วล่ะ”
มัทนาหันมาคุยกับป๋อมแป๋มหลังจากณัฐนิชาเดินออกไปเตรียมนมให้ลูกๆของเธอ
“พึ่งจะสองขวบค่ะคุณมัท”
ป๋อมแป๋มเอ่ยตอบพร้อมยื่นมือเรียวลูบหัวเด็กทั้งสองคนเบาๆด้วยสีหน้าที่เอ็นดู
“แล้วหนูนิพาลูกๆมาสามีเค้าไม่คิดถึงลูกแย่เหรอกำลังน่ารักขนาดนี้”
มัทนาเห็นว่าเด็กๆกำลังน่ารักณัฐนิชาพาลูกมาแบบนี้คิดว่าคนเป็นสามีของเธอคงคิดถึงแย่
“เอ่อ..นิชาไม่มีสามีค่ะ”
ป๋อมแป๋มหน้าเสียเล็กน้อยที่จู่ๆมัทนาก็พูดถึงสามีของเพื่อนหญิงสาวพยายามกระซิบบอกกับอีกฝ่ายว่าเพื่อนเธอไม่มีสามีดีที่ณัฐนิชาไม่ถูกมัทนาถามไม่อย่างนั้นบรรยากาศการสนทนาคงอึมครึมน่าดู
“อ้าวเหรอ...ขอโทษทีจะ”
มัทนายกมือทาบอกทำสีหน้าเลิ่กลั่กไม่ถามอะไรต่อเพราะไม่อยากจะก้าวก่ายต่อความยาวสาวความยืดเท่าไรแค่รู้ว่าเจ้าสองแฝดเป็นเด็กกำพร้าพ่อก็สะเทือนใจพอแล้ว
“ไหนหนูๆชื่ออะไรกันจ๊ะ”
มัทนาเปลี่ยนบริบทหันมาสนใจเด็กๆทั้งสองต่อเป็นการดีกว่าที่จะพูดถึงเรื่องของณัฐนิชา
“หนูชื่อใยไหมค่ะ/ชื่อใบหม่อนคร้าบ”
“พูดเก่งจังเลย...มาคุณยายขอกอดหน่อยเร็ว”
มัทนารู้สึกชื่นชมณัฐนิชาที่เลี้ยงลูกได้น่ารักมากมารยาทไม่เคยตกพูดครับพูดค่ะทุกคำที่พูดกับผู้ใหญ่เธออดไม่ได้ที่จะขอกอดเจ้าสองก้อนกลมนี้ให้ชื่นใจและเด็กๆเองก็ไม่ได้มีท่าทีที่ปฏิเสธด้วย
“คุณมัทดูท่าจะชอบเด็กๆนะคะ”
ป๋อมแป๋มอมยิ้มแก้มแทบแตกที่หลานเธอไปไหนก็มีคนเอ็นดูเธอเห็นมัทนาดูจะเอ็นดูเด็กๆมากเป็นพิเศษก็ดูออกว่าเธอคงจะชอบเด็กๆมากแน่นอน
“ก็ฉันอยากจะอุ้มหลานอย่างคนอื่นเค้าบ้างพ่อลูกชายทั้งสองก็ยังไม่ยอมจะมีครอบครัวกันซะที”
เมื่อได้ยินที่ป๋อมแป๋มถามมัทนาเองก็มีสีหน้าเศร้าลงมาเล็กน้อยที่เธอชอบเด็กๆก็เพราะเธอยากจะอุ้มหลานเต็มแก่แล้วเพียงแต่ลูกชายของเธอไม่ยอมมีครอบครัวให้เธอได้ชื่นใจเสียทีน่ะสิ
